Anders doen dan je ouders

Als jij op ontploffen staat, doet je kind dat ook.
Je kind luistert niet? Vaak ligt het niet aan je kind.

Je hoort jezelf schreeuwen, dreigen, straf geven.

En precies op dat moment voel je het: “Dit ben ik niet. Dit wil ik niet.”

Je had jezelf voorgenomen het anders te doen.
Liever, rustiger, zachter.

En toch zit je ineens in diezelfde toon, diezelfde blik, diezelfde woorden…
die jij vroeger zo goed kende.

Wat er gebeurt als jij onder druk komt te staan

Op het schoolplein lach je nog.
Aan tafel probeer je het luchtig te houden.

Maar als je kind blijft drammen, weigert te luisteren of de zoveelste driftbui krijgt…
dan knapt er iets.

Je zenuwstelsel kent dit gevoel.

En voor je het weet, val je terug op wat ooit veilig leek:
afstand, controle, boosheid.

Niet omdat je zwak bent,
maar omdat jouw systeem het overneemt.

Dit zijn oude patronen. Die leven in je lijf.

En zolang jij ze niet doorziet, blijven ze zich herhalen.

Waarom jij het nodig hebt dit te doorbreken

Je wil geen moeder zijn die schreeuwt.
Je wil geen afstand voelen van je kind.
Je wil niet telkens achteraf denken: “Waarom reageerde ik zo?”

Maar je kunt dit patroon niet oplossen met nog meer je best doen,
of met schuldgevoel.

Wat je nodig hebt, is dat je jezelf serieus gaat nemen.
Dat je stopt met pleisters plakken
en durft te kijken naar wat er onder zit.

Want je kind verdient jouw aandacht.
Maar jij ook.

👉 Wil je ontdekken waar jouw automatische reacties vandaan komen en hoe je dit kunt doorbreken zonder jezelf te veroordelen?

Volg me op Instagram [@elle_psychologie]

Daar deel ik inzichten over het doorbreken van patronen, het reguleren van emoties en echt aanwezig zijn voor je kind én jezelf.

Je hoeft het niet alleen te doen. Maar je moet wel beginnen.