Wij zijn ook maar mensen…

De heftige casussen zijn natuurlijk de heftigere trauma’s maar vooral al situaties waar kinderen bij betrokken zijn. In mijn stage periode op de kinderafdeling van een groot academisch ziekenhuis, zorgden wij langer voor patiëntjes en raakten natuurlijk ook gehecht aan sommige van hen. Bij het overlijden bezochten wij als verpleegkundigen regelmatig de begrafenissen, wat door ouders altijd op prijs werd gesteld.

Op een spoedeisende hulp heb je die vooraf opgebouwde band niet – en stap je een situatie vaak blanco in. In het begin keek ik natuurlijk enorm af bij de ervaren collega’s en spiegelde ik hun lichaamshouding en omgang met ouders. Nu had ik toen zelf nog geen kinderen, en ik heb oprecht onderschat wat dat met iemand zijn inlevingsvermogen doet. Iedere keer als er een kindje overlijdt, moet je er voor waken om het niet op jezelf te betrekken of jezelf te veel in die situatie te willen verplaatsen.

Toen ik 24 weken zwanger was van mijn eerste, kwam er een te vroeg geboren baby binnen, van een moeder die niet wist dat ze zwanger was. De baby had 23 weken in haar buik gezeten en was dus op dat moment vergelijkbaar met mijn ongeboren baby. Deze situaties zijn lastig om niet op jezelf te betrekken.

Het kindje van 6 weken oud, die in de armen van de aangerende ouders naar binnen werd gedragen, en niets meer deed en zou doen – net toen 5 van onze collega’s op die kamer het afgelopen half jaar moeder/vader waren geworden. Ik kan je verklappen, niemand had op dat moment geen zichtbare emoties. Zelfs dit tikkende voel ik m’n ogen prikken, denkende aan de schreeuw van ouders toen we hun overleden kindje terug gaven aan ze. De opvolgende week heb ik naast mijn oudste (toen 7 maanden) zijn ledikantje geslapen.

Maar ook de jonge ouders die wat overkomt, en de andere ouder die met 3 kleine kindjes de afdeling op komt, zoekende naar zijn vrouw. Welke helaas al niet meer bij kennis was om haar kindjes een laatste knuffel te geven. Zelfs de kleinkinderen die afscheid komen nemen van opa of oma – het is allemaal te relateren voor de meeste van ons, aan ons privéleven.

Het zijn allemaal momenten waarop het mijn inziens geheel normaal is om emoties te voelen. Als ik dit niet meer voel, wordt het denk ik tijd voor ander werk ;). MAAR, de gouden regel is wel – jou emoties horen nooit de overhand te krijgen op de situatie. Dan is het noodzakelijk om uit de casus te stappen en deze patiënt aan een andere collega over te laten, die zichzelf wel genoeg buiten de situatie kan plaatsen om de rouwende familieleden te ondersteunen.

En verder, helaas baart oefening kunst…