Hoe groot worden ze?

Afgelopen week stuurde de huisarts een jongetje van 5 jaar door, dat uit recalcitrantie een hap Aquabeads had genomen… Hoeveel? Dat wist niemand. Wat nu te doen? Dat wist ook niemand… Probleem. En als niemand het weet, dan kom je op de Spoedeisende Hulp terecht.

De kinderarts had de huisarts gesproken, dus de assistent van de kinderarts mocht een poging doen om dit op te lossen.

Het goede nieuws (wat duidelijk overal vermeld stond) was al snel bekend: Aquabeads-producten zijn gemaakt van materialen die niet giftig zijn voor het menselijk lichaam en voldoen aan de veiligheidsnormen voor speelgoed. Dus dat was mooi; we hadden wat meer tijd dan we dachten.

Toen kwam helaas wel het volgende probleem: de kralen kunnen vocht absorberen en uitzetten in het darmkanaal nadat ze zijn ingeslikt, wat ernstige en soms levensbedreigende darmverstoppingen kan veroorzaken.

Als voedsel de maag verlaat, komt het in het eerste deel van de dunne darm: de twaalfvingerige darm. Bij de uitgang van de maag zit een sluitspier, ook wel maaguitgangspier of pylorus genoemd. Deze sluitspier zorgt ervoor dat voedsel in kleine porties in de twaalfvingerige darm terechtkomt. Maar zoals je je kunt bedenken, kan deze niet ieder object (qua grootte) laten passeren.
Dus de vraag was: hoe groot worden deze Aquabeads als ze volledig met water verzadigd zijn?

Daar zouden we maar op één manier achter kunnen komen, want volgens de fabrikant duurde het een half tot anderhalf uur tot de Aquabeads hun uiteindelijke vorm zouden aannemen. Gelukkig had de moeder een hand Aquabeads meegenomen, die de kinderarts-assistent in een glas met water heeft gegooid, met een timer ernaast.

Nu is onze Spoedeisende Hulp best hectisch en chaotisch op z’n tijd, en dat was deze dienst weer het geval. Dus de desbetreffende arts-assistent durfde het glaasje niet te laten staan in de teampost, bang dat het weggegooid zou worden of per ongeluk om zou vallen. Dan waren wij weer terug bij af…
Met als resultaat dat deze lieve dokter, naar al haar kinderconsulten moest – in dat uur dat daarop volgde – met een glaasje water en Aquabeads in haar handen.

Behalve dat dit een hilarisch tafereel opleverde, leverde het wachten gelukkig niets op – blijkbaar waren de Aquabeads na een half uur al volgroeid en pasten ze vrij gemakkelijk door de maaguitgangspier of pylorus heen. Moeder is hierop met kind nog 24 uur ter observatie gebleven voor eventuele vergiftigingssymptomen en is uiteindelijk daarna naar huis gegaan met instructies bij welke symptomen ze moesten terugkomen.

Deze casus heeft een goede afloop, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij een ander soort Aquabeads (er zijn redelijk veel soorten en maten) voor heel veel ellende heeft gezorgd.