Ik zocht naar een oplossing voor mijn bekkenklachten, en werd een lieve en ontspannen moeder..

Door mijn achtergrond als pre- en postnataal fitness trainster kende ik de theorie. Wat ik beter wel en niet kon doen, die eerste fase na de bevalling. Maar ik luisterde niet naar mezelf. Ik luisterde naar mijn collega en ging mijn eigen grens over. Toen voelde ik iets ‘zakken’.

“Dit is niet goed,” was mijn eerste gedachte! Shit..

Fixen of voelen?

Ik kwam direct in een fix modus terecht. Was dag in – dag uit bezig met:

Hoe is dit gekomen? Hoe los ik het op? Wat als het terugkomt? Wat voel ik nú weer? Help, straks loop ik met een verzakking tussen mijn benen…

Ik zat zó in mijn hoofd, dat ik totaal de verbinding kwijt was met mijn lijf. Van buiten zag je niets. Maar van binnen voelde ik me kwetsbaar, boos, machteloos. Die innerlijke spanning – die hield mijn klachten juist in stand.

Mijn dochter – Mijn spiegel

Wat me uiteindelijk de ogen opende? Mijn dochter.

Zij wilde mij bij zich hebben. Had mij nodig om tot rust te komen. Wat ik haar moeilijk kon geven, omdat ik zelf niet de rust kon vinden als kersverse mama van twee kids, een verhuizing en een man met druk eigen bedrijf die 1 week per maand naar het buitenland was. Ik voelde me er ‘alleen voor staan’.

De frustratie die ik voelde, het continu over mijn eigen grenzen gaan, het zorgen voor iedereen behalve mezelf – ik kon het niet uiten. En dus zette mijn lichaam het om in pijn.

Ik zette in het dagelijkse leven zoveel spanning vast, dat ik continu druk gaf op mijn bekkenbodem. Kun je trainen wat je wilt, maar dan is er eerst iets anders nodig. Een ontspannen zenuwstelsel. Hoe?

Doorvoelen van de emoties en het leren kennen van je triggers.

Ik ontdekte wat ik deed toen mijn dochter mij onbewust ging spiegelen. Zij had regulering nodig en kreeg enorme driftbuien. Daarbij stootte ze zichzelf en haar boosheid sloeg om in verdriet over de pijn. Ik voelde dat ik beter kon omgaan met haar pijn dan haar boosheid. De keer daarop herhaalde dit patroon zich. Wat zij deed? Haar boosheid sloeg om in fysieke pijn, omdat ze voelde dat ik haar dan wel de aandacht kon geven die ze zocht.

Lees ook

Bekkenklachten? Het begon toen ik moeder werd.. en werd een hele zoektocht. 

Lees ook

Afscheid nemen – Deel 3: Mijn verlangen

Toen besefte ik. Wacht eens even… dit doe ik zelf ook. Mijn boosheid, onderliggende pijn en machteloosheid zet ik om in iets wat ik wel kan ‘fixen’. Waar ik wel mee om kan gaan. Bekkenklachten, spanning in mijn lijf, was als een harnas om mezelf te beschermen. Mijn klachten werden een signaal. Een roep om hulp. Om rust. Om erkenning.

Ik leerde hoe ik anders naar mijn klachten kon kijken. Ik ging anders bewegen, anders sporten. De oefeningen die ik kende ging ik anders doen. Met liefde voor mijn lijf. Met compassie en mildheid. Met een ontspannen zenuwstelsel en ruimte voor herstel. Ik ging weer voelen, naar mezelf luisteren. Het kleine meisje IN mij. En zo ontdekte ik hoe mijn klachten sterk verminderen. En wanneer ze opkomen, weet ik wat ik heb te doen.

💬 Herken jij jezelf in dit verhaal? Wil je weten waar jouw klachten vandaan komen en wat je er aan kunt doen? Laat gerust een reactie achter. En voel je welkom om contact op te nemen als je denkt: ja, dit gaat over mij.