Zakia Picolina in Dubai: “Waarom emigreren naar Dubai mij de moeder maakte die ik wilde zijn”

Maar ja, de timing. Mijn man was net drie jaar papa en had een dochter uit een vorige relatie. Emigreren was op dat moment geen optie. Dus mijn droom verhuisde mee naar de achtergrond. Ik dacht de afgelopen jaren vaak: zodra zij volwassen is, dan kunnen we misschien nog naar Spanje of Marokko verhuizen. Dubai? Dat leek niet meer realistisch.

Tot mijn grote verbazing kwam mijn man begin januari dit jaar zélf met het idee om te verhuizen naar Dubai. En wie hem een beetje kent, weet: als hij ergens voor gaat, dan ook meteen. Nog geen maand later zaten we in het vliegtuig voor een eerste verkenning met onze oudste. In augustus huurden we een huis. Eind september woonden we er. Echt. Zo snel ging het.

Sindsdien is mijn leven op álle fronten veranderd.

Ik ben een echt familiemens, dus het niet meer fysiek dichtbij mijn ouders, broertjes en vrienden zijn, was pijnlijk. Maar de allergrootste verandering? Ik voel me meer moeder dan ooit. Alsof ik pas nú echt begrijp wat moederschap betekent. Nu ik bijna fulltime thuis ben met mijn drie kinderen, mis ik geen enkel moment meer. Ik zie elk driftbuitje, elk lachje, elk spel. En dat is prachtig, maar ook… intens.

In Nederland had ik het druk. Te druk. Ik werkte als presentator en redacteur bij KRO-NCRV, runde meerdere ondernemingen, deed shoots, sprak op events… mijn dagen zaten ramvol. Zelfs thuis zat ik vaak boven achter mijn laptop. En nu? Nu ben ik er. Helemaal.

Het is het grootste cadeau dat mijn man me ooit heeft gegeven: tijd met mijn kinderen. Maar eerlijk? In het begin voelde het allesbehalve als een cadeau. Ik moest zo wennen aan deze nieuwe rol, dat ik soms paniekaanvallen kreeg.

Er waren dagen dat ik dacht: ik kap ermee, ik ga terug. Ik voelde me een mislukte moeder, omdat ik dacht dat ik het niet aankon. Drie kinderen die 24/7 je aandacht nodig hebben, je make-up kapot maken, het huis onder smeren, terwijl jij zelf nog moet landen in een nieuw land, je sociale leven kwijt bent en je man regelmatig op en neer naar Nederland vliegt.
Add to that: het verdriet van mijn nichtje, met wie ik samenwerkte in ons social media agency, die plotseling voor haar zieke moeder moest zorgen omdat ze kanker kreeg, net na mijn vertrek. En ik kon er niet voor haar zijn. Dat vrat aan me.

Maar langzaam keerde de rust terug. Onze nieuwe au pair raakte gewend en wij aan haar. Ik vond mijn draai. Ik ontmoette andere vrouwen – sommigen kende ik al via Instagram, anderen vanuit Nederland. Mijn sociale kring groeide opnieuw. En ook hier kreeg ik weer kansen. PR-bureaus in Dubai begonnen mij te vinden voor samenwerkingen, events en uitnodigingen voor restaurants, leuke playgrounds en musea.

Ondertussen wende ik aan de luxe van hier wonen. Een schoonmaakster met één druk op de knop. Een driver die me overal heen brengt (ik heb rijangst en het OV is hier waardeloos). En het allerfijnst: de kinderen zijn gewend. Ze bloeien. Geen iPad-kindjes meer, maar buitenkinderen. Elke dag spelen ze buiten in onze kindvriendelijke wijk vol speeltuinen en zwembaden.

En ik? Ik voel me steeds meer in mijn vrouwelijke energie komen. Ik geniet nu écht van thuis zijn. Van de kleine dingen. Een potje knutselen. Samen spelen. Naar de speeltuin lopen. Als ik (online) werk, plan ik het om de kinderen heen. En als ik even tijd voor mezelf wil? Dan ga ik naar een netwerkevent, probeer ik een nieuw restaurant, doe ik een pilateslesje, zit ik een dagje aan het strand met een goede mocktail of vlieg ik een paar dagen naar Nederland.

Het leven hier is niet perfect. Het is rauw, intens en uitdagend geweest. Maar het heeft me als moeder — en als vrouw — dichter bij mezelf en mijn kinderen gebracht. En dat is misschien wel de grootste winst van allemaal.