Zakia Picolina in Dubai: “Deze zomer dacht ik: ik ga terug naar Nederland. Maar ik kwam vooral mezelf tegen”

Deze column is geen verslag van idyllische speeltuinen of lange avonden met kampvuur en marshmallows. Het is een eerlijke terugblik op wat het betekent om als moeder in een vreemde tussenruimte te leven: tussen landen, tussen werelden, tussen het verlangen naar rust en het nooit kunnen stoppen.

De start van het schooljaar voelt dit keer als een afsluiting, maar ook als een nieuw begin. Niet alleen voor mijn kinderen. Ook voor mij.

De kinderen straalden, zelfs ik voelde me even lichter. Maar al snel sloeg de balans om

Toen de zomervakantie begon, besloot ik met de kinderen naar Nederland te gaan. Acht volle weken. Terug naar waar het allemaal begon. Naar familie, vrienden, het vertrouwde ritme van Nederlandse dagen, kinderboerderijen om de hoek, de geur van versgemaaid gras, patat van Bram Ladage en aardbeien direct van de boer.

Na maanden in Dubai leek het een prachtig idee: een lange, warme zomer in het land waar ik ben opgegroeid. Even weer écht thuiskomen. En in de eerste weken vóélde het ook zo. De kinderen straalden. Ze zagen hun oude speelgoed terug alsof het nieuw was, speelden eindeloos met neefjes en nichtjes, en leken zichtbaar tot rust te komen. Zelfs ik voelde me even lichter.

Maar al snel sloeg de balans om. Mijn man moest doorwerken en bleef de eerste vier weken in Dubai. De au pair was er dit keer niet bij. En zo belandde ik, onbedoeld, in de rol van alleenstaande moeder. Volledig verantwoordelijk. Vierentwintig uur per dag. Zeven dagen per week. Drie kleine kinderen, zonder vangnet.

De eerste dagen redde ik het nog op wilskracht. Totdat ik mezelf op een ochtend huilend op de keukenvloer terugvond. De ene klom uit het raam, de ander liet drinken over de vloer vallen, en de derde had zijn zoveelste broek ondergepoept. Alles gebeurde tegelijk. Alles vroeg om mij. Ik had geen seconde om adem te halen, laat staan om mezelf te hervinden.

Ik wist het nu zeker. Fulltime moeder zijn, zonder werk of hulp, is voor mij niet vol te houden

Mijn ouders sprongen bij waar ze konden, en daar ben ik ze dankbaar voor. Maar de waarheid bleef: ik was overprikkeld, uitgeput, overweldigd. En ik wist het nu zeker. Fulltime moeder zijn, zonder werk of hulp, is voor mij niet vol te houden. Ik hou van mijn kinderen met alles wat ik heb, maar ik heb ook vrijheid nodig. Ruimte. Mijn werk. Iets dat alleen van mij is.

Er waren momenten dat ik serieus overwoog om de koffers weer te pakken. Terug naar Dubai, terug naar structuur, terug naar gemak. Maar ergens, diep vanbinnen, wist ik ook: dit is tijdelijk. En belangrijker nog, dit is niet groter dan ik aankan.

Op een ochtend werd ik wakker met een nieuw besluit. Wat als dit mijn leven wás? Wat als ik geen keus had? Dan moest ik het ook aankunnen. Niet perfect, maar wel krachtig. Ik besloot het anders te doen. Niet langer in verzet, maar in acceptatie.

Ik begon ritme te creëren. Bracht structuur aan. Stelde grenzen. En langzaam begon het te stromen. De kinderen pasten zich aan, ik werd rustiger. Er kwam ruimte om opnieuw naar mezelf te kijken, niet vanuit tekort, maar vanuit groei. Want wat bleek: ik kon dit. Ook zonder partner. Ook zonder hulp.

Die realisatie bracht iets terug wat ik onderweg kwijt was geraakt. Vertrouwen. Vertrouwen in mijzelf als moeder. Niet omdat ik het altijd perfect doe, maar omdat ik overeind blijf als het stormt. Omdat ik kan dragen wat op mijn pad komt. En soms zelfs meer dan dat.

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Waarom ik wél een au pair heb – en daar totaal geen schuldgevoel over heb”

Lees ook

Zakia Picolina in Dubai: “Ik kan geen alleenstaande moeder zijn”

We zijn inmiddels weer thuis in Dubai. Terug in het vertrouwde nieuwe leven dat we daar hebben opgebouwd. Maar ik ben veranderd. Ik kijk anders. Zachter. Trots. Met een dieper besef van wat ik allemaal aankan.

Als je dit leest en zelf midden in een fase zit waarin alles lijkt te veel, weet dan dit: je komt eruit. Misschien niet meteen. Misschien struikelend. Maar uiteindelijk sta je weer. Zoek dat kleine vuurtje in jezelf. Misschien flakkert het maar zwak. Misschien lijkt het bijna uit. Maar het ís er. Het wacht alleen op jou om het weer zuurstof te geven. Liefde. Tijd.

En op een dag brandt het weer. Helderder dan ooit.