Beeld: Canva

Na jaren van controle, verlies en ouderverstoting leerde ik opnieuw spreken, eerst zacht, toen sterker. Terwijl ik mijn kinderen verloor aan een verhaal dat niet het mijne was, begon ik stap voor stap terug te vechten. Dit is mijn verhaal over vallen, opstaan en weer durven leven.

Mijn leven stond op zijn naam

Ik wist al een tijdje dat ik bij hem weg wilde, maar hij liet me niet gaan.

Alles in mijn leven draaide om hem mijn werk, mijn huis, mijn toekomst. Alles stond op zijn naam, of op naam van zijn ouders. Ik dacht dat ik vrijheid kon kopen met moed, maar ik had niets. Geen geld, geen huis, geen eigen plek in de wereld. En toen ik eindelijk niet meer kon, stortte ik in.

Ik was zestien toen ik hem leerde kennen. Hij was negenentwintig. Wat begon als liefde, veranderde langzaam in iets wat ik niet meer herkende. Na veertien jaar was ik mezelf volledig kwijt.

De crisis en machteloosheid

In de laatste jaren van onze relatie raakte ik steeds verder uitgeput. Toen ik na een crisis in de GGZ terechtkwam een crisis die me bijna mijn leven kostte bleef hij de controle houden. Hij en zijn ouders begonnen verhalen te verspreiden: dat ik gevaarlijk was, onvoorspelbaar, dat ik drugs gebruikte, dat ik mijn gezin in de steek had gelaten.

Ik verloor mijn stem, en zij schetsten een beeld van mij naar anderen dat ik niet meer herkende.

In die periode kreeg ik zware medicatie voorgeschreven. Doses die me moesten beschermen tegen mezelf, maar die me ook stil maakten, vlak, een schim van wie ik was. Voor de buitenwereld leek dat misschien een bevestiging van het beeld dat hij had geschetst dat ik er niet meer helemaal was. Terwijl ik in werkelijkheid vocht om weer terug te keren naar mezelf.

Terwijl ik probeerde te overleven, verloor ik stukje bij beetje alles wat voor mij belangrijk was. Mijn kinderen leerden bang voor me te zijn. Ik voelde me volledig machteloos.

Ik dacht dat ik alles kwijt was. Maar ergens diep vanbinnen was nog een klein stemmetje dat zei: dit ben ik niet.

Mensen die bleven geloven

Er waren momenten waarop ik niet meer wilde leven. Alles voelde verloren. Toch waren er mensen die in mij bleven geloven hulpverleners, psychiaters, een psycholoog, uiteindelijk toen ik na ruim anderhalf jaar begon te praten zelfs iemand van de Raad voor de Kinderbescherming. Zij zagen iets wat ik zelf niet meer kon zien: dat ik nog steeds bestond, dat ik nog steeds moeder was.

Ik mocht van mijn partner nooit om hulp vragen. Hij vond dat zwakte. En ik geloofde hem. Totdat ik leerde dat hulp vragen juist de sterkste stap is die je kunt zetten. Dat herstel begint op het moment dat je durft te zeggen: ik kan dit niet alleen.

Vallen, opstaan en hoop

De komende tijd wil ik mijn verhaal delen in stukjes. Kleine delen van een groot proces. Sommige stukken zullen heftig zijn, want herstel is dat ook. Maar ik eindig elk stukje met een sprankje hoop omdat ik weet hoe het voelt als alles uitzichtloos lijkt.

Hoe diep je ook valt, er komt altijd een moment waarop je zachtjes tegen jezelf zegt: ik leef nog.

En soms is dat al genoeg om verder te kunnen.