Beeld: Marleen
Vrouw van Staal: “Wij hebben géén schermtijd. En juist dát werkt”
“Hoeveel schermtijd mogen jouw kinderen eigenlijk?” Behalve slaap, is het onderwerp ‘filmpjes kijken’ standaard voer in elk gesprek dat ik met menig ouder heb. Hoe minder hoe beter, dat weten we allemaal. Maar we weten óók allemaal dat we die richtlijnen vaak genoeg aan onze digitale laars lappen. Toch blijven we hangen aan dat magische aantal minuten: nét genoeg om te prikkelen, maar niet zoveel dat ze veranderen in zombies met vierkante ogen. Mijn antwoord op deze vraag? Wij hebben thuis geen schermtijd. Punt.
En nee, dat betekent níét dat mijn kinderen vergroeid zijn met een scherm in hun hand en niets anders doen dan kijken. Sterker nog: onze manier van schermen vraagt meer structuur, meer rust én meer consequent gedrag van ons als ouders dan welke kookwekker of kinderslot ook.
Geen schermtijd betekent niet dat er geen regels zijn. Juist niet. We hebben ze alleen op een andere manier ingebouwd
Geen timer. Geen vaste momenten. Geen digitale zandloper die afloopt zodra het filmpje begint. Wat we wel hebben? Eén heldere regel: wij als ouders bepalen wanneer er gekeken wordt.
Want geen schermtijd betekent niet dat er geen regels zijn. Juist niet. We hebben ze alleen op een andere manier ingebouwd. Eén simpele, allesomvattende regel: wij als ouder bepalen wanneer er gekeken wordt.
Dus als onze peuter vraagt of hij een filmpje mag kijken, kijken wij elkaar even aan. Zien we een kind dat al de hele ochtend buiten heeft gespeeld, het huis niet afgebroken heeft en zichzelf geweldig vermaakt heeft? Dan zeggen we: “Yes, lekker even chillen.” Maar is het dik 22 graden zon en zijn de duplo-stenen nog niet aangeraakt of komt er straks visite? Dan is het een duidelijke “nee”. Zonder uitleg, zonder onderhandeling.
Als het filmpje is afgelopen, zet hij de tv zelf uit en pakt zijn autootjes
De peuter accepteert het. En als het filmpje is afgelopen, zet hij de tv zelf uit en pakt zijn autootjes. Charlie (onze drama queen in opleiding) doet nog wel eens een poging tot revolutie. Maar vijf minuten later hoor ik haar alweer kletsend door de kamer lopen.
Wat ik belangrijk vind is om mijn kinderen voor te bereiden op het leven. En in dat leven zullen schermen een rol gaan spelen. Door ze jong te leren dat schermen gewoon één van de vele manieren zijn om je te vermaken, net als een step, een boek of een verkleedkist, hoop ik dat de schermen om hen heen hun magie verliezen. Dat de tv gewoon een meubelstuk is, geen verboden snoepgoed.
Vrouw van Staal: “Mijn grootste droom in het moederschap kwam uit: mijn vrijheid”
Vrouw van Staal: “Zodra ik het licht uitdoe, komt de paniek van toen weer naar boven”
Vrouw van Staal: “Ik geef mijn kind wél een kaasstengel in de supermarkt”
Want je wilt altijd wat je niet kan krijgen. Dus door de tv geen speciaal moment te maken, maar iets wat er soms is en soms niet, haal ik er zelf al een hoop lading vanaf.
Natuurlijk werkt deze manier niet voor iedereen. Misschien krijg jij er spontane jeuk van. Maar ik geloof niet in één heilige methode. Niet in rigide lijstjes die er op papier strak uitzien, maar in het echte leven omvallen zodra jij met 40 graden koorts door het huis slentert, een baby op je arm en een peuter op je been.
Vrouw van Staal
Columnist
Marleen Staal is een millennial moeder van twee die het moederschap niet romantiseert, maar er #zonderfilter over deelt. Ze schrijft eerlijk over moederen zonder ouders, over de dagen waarop je je kind graag even ruilt voor een warme cappuccino – en over alles daartussenin. Herkenbaar, kwetsbaar én met humor. Want opvoeden is al serieus genoeg.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”