Vrouw van Staal: “Soms ben ik alleen nog maar ‘mama’ en dat voelt dan als een scheldwoord”

De vrouw die middernachtelijke gesprekken voerde over niets en alles tegelijk. Die geen idee had wat er allemaal in de koelkast stond, simpelweg omdat ze zich daar niet druk om hoefde te maken.

Nu ben ik vooral een rol. Altijd die van mama. Ook als Vrouw van Staal. De digitale duizendpoot met een hoofd vol contentstrategieën en een online community voor moeders zonder #filter. Maar als ik heel eerlijk ben, voelt die rol soms als een te krappe jas. Een etiket dat niet altijd de lading dekt.

Want zeg nu zelf: is er iets vermoeiender dan de eeuwige ‘mamamamamaaaa’-soundtrack die je dag vult? Een woord dat ooit warm en welkom klonk toen mijn zoon het voor het eerst zei, maar nu soms klinkt als een sirene die me onophoudelijk uit mijn eigen gedachten sleurt.

En ja, ik weet dat ik die kleine mensjes zelf op de wereld heb gezet. Dat ik dit leven zelf heb gekozen. Ik ben er ook echt intens dankbaar voor. Maar toch wil ik soms gewoon even verdwijnen. Niet omdat ik mijn kinderen niet aanbid (want dat doe ik tot op het irritante af), maar omdat ik soms gewoon weer even mezelf wil zijn.

Maar ja, me-time. Dat klinkt altijd zo simpel in de mamabladen. “Gun jezelf wat tijd alleen!” Alsof je gewoon een agenda kunt pakken, ergens een uur kunt vrijmaken, en dan ook daadwerkelijk met rust gelaten wordt.
Meestal eindigt mijn poging tot me-time met een lauwe cappuccino, terwijl mijn dochter mijn benen als klimrek gebruikt. Of ik betrap mezelf op doelloos scrollen in de badkamer, omdat ik me daar even verstopt heb. Want echt alleen zijn? Dat lijkt soms wel een urban legend.

En precies als ik mezelf dreig te verliezen in die gedachten, gebeurt er altijd iets kleins dat me weer met beide benen op de grond zet. Uit mijn hoofd, terug in mijn hart. Vaak is dat iets klefs. Iets ontzettend cliché. Zoals mijn zoon, die in een impulsieve knuffelbui mijn been vastgrijpt als een kleine aap en zijn hoofd tegen mijn heup duwt. En dan denk ik weer: ja, dít is waarom. Dit is waarom ik het doe.

En ik denk dat ik niet de enige ben. Zelfs de sterkste moeders die ik ken, de multitaskende godinnen die conference calls combineren met kleiwerkjes en schooltraktaties, hebben soms dat knagende gevoel. Dat ze niet alleen moeder willen zijn, maar gewoon even zichzelf. Gewoon even die vrouw die ze waren, voordat hun naam werd ingekort tot ‘mam’.

Misschien is dat wat we af en toe moeten doen: onze eigen naam terugpakken. De Spotify-lijst afstoffen, een te grote kop koffie halen en onszelf weer even vinden. En als iemand ‘mama’ roept? Dan zeggen we gewoon even niets.

Tot ze de tent afbreken dan…