Vrouw van Staal: “Mijn grootste droom in het moederschap kwam uit: mijn vrijheid”

Kersvers op de studie vond ik het 18 jaar geleden namelijk hét perfecte moment om – in Amsterdam! – te leren autorijden. Dat bleek het allesbehalve. Een paar duizend euro lichter en een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen omdat ik zakte voor mijn afrijden besloot ik af te taaien en het op een later moment, als ik niet aan het afstuderen was, nog een keer te proberen.

Van uitstel komt afstel en nooit meer stapte in een lesauto. Te druk, te duur, te niet belangrijk, want ‘ik was heel goed met het OV’. Ik vond mezelf een duurzaam typeje met mijn treinreizen, OV-fietsen en carpoolen. Maar het was op meerdere momenten in mijn leven behoorlijk onhandig.

Autovakanties zaten er niet in, want alleen mijn partner kon rijden en een rit langer dan 8 uur was te uitputtend. Vrienden die intussen verspreid in Nederland woonde, die ik niet makkelijk kon opzoeken, omdat er geen bus naartoe reed op zondag. Een lekkere middag op pad met vriendinnen of zussen, wat voor mij een complete wereldreis werd met het OV en ik gerust 4 uur langer onderweg was. Om van ver het bobben en tóch naar een verjaardag kunnen ‘s avonds of met de kindjes naar het strand zodra de zon scheen nog maar te zwijgen.

Deze laatste wens heeft een zaadje geplant voor een droom die veel groter was: vrijheid krijgen als moeder om mijn kinderen – voor nood of plezier – te brengen waar ik maar wilde. Mijn wereld groter maker. Minder afhankelijk zijn van ‘vaders de man’ met het rijbewijs, maar gewoon zelf mijn route bepalen. Letterlijk.

Dus toen mijn dochter op de wereld was gezet, we met de maxi cosi en de peuter naar het strand reden en ik de vrije Noordzee-wind op mijn snoet voelde, werd ik weer even herinnerd aan die langgekoesterde wens: zelf naar het strand kunnen rijden met mijn kroost.

En dus stapte ik een jaar geleden in die lesauto en leerde ik de eerste en belangrijkste les van het leven: de aanhouder wint.

Niet in één keer hoor. Niet zonder zenuwinzinkingen, frustratie over theorie halen of het zweet op mijn rug bij iedere in- of uitvoegmaneuvre. Maar ik hield vol. Elke week opnieuw. En vorige week kreeg ik op een warme zomerdag dan eindelijk mijn rijbewijs in handen. Mijn vrijheid op creditcardformaat.

Weet je wat het mooiste is? Dat ik mijn kleuter nu niet alleen naar school kan brengen na de zomer als hij start op ‘de grote school’ of met mijn dochter naar een vriendin voor een mom- en speeldate. Maar dat ik ook kan laten zien aan mijn kinderen en mede-moeders wat het betekent om te kiezen voor jezelf. Om opnieuw te beginnen, om te blijven dromen, ook als je allang volwassen en moeder bent.

Dus ja, ik ben geen Max Verstappen, maar ik ben wél een moeder met een missie. En mijn missie heeft nu wielen.