Vrouw van Staal: “Ik geef mijn kind wél een kaasstengel in de supermarkt”

Kaasstengels en peuters zijn als Bert en Ernie. Ze kunnen niet zonder elkaar. De supermarkt lokt een spontane Pavlov-reactie uit zodra we de drempel overstappen. “Mama, mag ik een kaasstengel?”

De eerste minuten kan ik hem nog afleiden én verleiden met een handscanner en zijn eigen karretje om mama te helpen. Maar zodra we de broodafdeling naderen, lichten zijn ogen op en gaat hij de bakken te lijf met de broodtangen die nét iets te uitnodigend binnen peuterhandbereik liggen. Nog voor mijn brein een pedagogisch verantwoorde grens kan trekken, heeft meneer al een stengel in zijn klauwtjes. En zo poeslief als hij is, geeft hij er ook eentje aan zijn zusje.

Smakkend lopen ze door de supermarkt en in alle rust kan ik mijn lijstje afvinken. Gevulde maagjes, gevuld boodschappenkarretje en een hoofd dat weer een stukje leger is. Win-win-win.

aan alle mama’s die stiekem ook dat pakje opendraaien tussen de paprika’s en de diepvriespizza’s: you’re doing great

Vrouw van Staal

Bij de kassa tik ik de kaasstengels gauw aan, maar de moedermaffia is er altijd wanneer je het níét kunt gebruiken. Twee ogen staren me aan met een blik die zegt: “Sta jij dit toe?” Ik zucht, zet mijn liefste glimlach op en zeg extra luid: “Nou lieverd, wat heb je je goed gedragen. Die kaasstengel heb jij echt verdiend, hè?”

Dít is precies waarom ik het wél doe. Die ellendige kaasstengel. Want: boeiend. Je hebt al genoeg aan je hoofd als moeder. Ik begin mijn dag tegenwoordig met een simpele vraag: hoeveel fucks heb ik vandaag te geven? Soms zijn het er twintig, soms maar tien. Oftewel: waar ga ik vandaag wél de strijd om aan, en wat laat ik even lekker gaan om mijn energie te sparen? Een foutloze methode die voorkomt dat ik aan het eind van de dag als een chagrijnige Bert door het huis stier.

Boodschappen doen met een hangerige dreumes op je heup is geen TikTok-worthy moment. Het is een overlevingstocht. En als een kaasstengel dat halve uur verandert in een oase van vrede, dan kies ik daarvoor. Zonder schuldgevoel.

En die online discussie laatst over ouders die hun kind al etend door de supermarkt slepen? Daar haal ik mijn schouders bij op. Ook al zou ik me aangesproken moeten voelen, want ja, ik bén die moeder. Die moeder die haar kind aan een onbetaald stuk koolhydraat laat likken.

De moedermaffia, die onzichtbare club die altijd precies weet wat jij beter had moeten doen, is overal. Online, in de speeltuin, bij de weegschaal van het consultatiebureau, en dus ook bij de Appie. Altijd met een blik, een fluistering of een passief-agressieve opmerking.

Lees ook

Vrouw van Staal: “Club Mom: Ik voel me alleen, maar ik ben het nooit”

Maar kijk, ik voed geen modelkind op. Ik voed een mens op. Een mens dat huilt, honger heeft en soms gewoon een kaasstengel wil. En ik ben (net zoals ik dat niet van mijn kinderen verwacht) geen perfecte moeder. Ik ben een échte. Eentje die keuzes maakt, fouten maakt en haar intuïtie volgt. En ja. Om een f*cking kaasstengel maak ik me dan echt niet druk.

Dus aan alle mama’s die stiekem ook dat pakje opendraaien tussen de paprika’s en de diepvriespizza’s: you’re doing great. De moedermaffia mag dan fluisteren, maar onze kinderen lachen. En daar doen we het voor.

Benieuwd naar de vorige column van Vrouw van Staal? “Weet je wat ik soms mis? Marleen. Gewoon Marleen. Niet mama, niet echtgenoot, niet de digital creative die hashtags als tweede taal spreekt, maar gewoon ik.” Die lees je hier!