Vrouw van Staal: “Club Mom: Ik voel me alleen, maar ik ben het nooit”

Voor het moederschap was ik een extraverte extravert. Hoe meer prikkels, hoe beter. Ik was zelfs een beetje trots op dat drukke bestaan waarin werk, privé en vriendschappen in elkaar overliepen. Ik kreeg energie van mensen, drukte, chaos.

Nu zijn die drukte en chaos er nog steeds, alleen de energie is foetsie. De ‘moe’ in het woord moeder is mij op het lijf geschreven. Het gekke is: al voel ik me soms alleen, ik bén het niet. Charlie en Fynn hangen tot klokslag 19:00 aan me vast. Ik word zo’n 482 keer per dag geroepen, geknuffeld, gecommandeerd (“Mama! Een appel met ka-deel!”) en tóch voel ik me soms alleen. Want er is een verschil tussen omringd zijn en écht gezien worden.

Ik ben omringd door liefde hoor, aan vriendinnen geen gebrek. Maar soms word ik overvallen door een stilte die harder binnenkomt dan een peuter die een kaasstengel eist in de supermarkt.Ik herinner me nog een mamadag: een baby in een sprongetje, een peuter die zijn broodje pindakaas in de LEGO-bak smeet en toen kreeg ik dat appje: “Wijntje morgen?” Mijn instinct zei ‘ja’, mijn lijf ‘nee’ en mijn hoofd vooral: ‘ik wil even níéts meer.’ Ik voelde me als een lege batterij in de verkeerde oplader.

Het is precies die tegenstrijdigheid die het moederschap zo lastig uitlegbaar maakt aan iedereen die geen moeder is. Zelfs mijn man – die notabene vader is van onze kinderen – begrijpt het niet altijd. Niet omdat hij niet wil, maar omdat hij het simpelweg niet kán voelen zoals ik het voel. Je staat continu ‘aan’, maar écht contact is er weinig.

Het mooie is wel: ik heb meer contact met mezelf dan ooit. Dit vroegere feestbeest maakt nu thuis z’n eigen feestje. Want eerlijk? De enige club waar ik nog kom is ‘de club van slapeloze nachten’, met als enige gast ikzelf (en af en toe mijn man).

Als je op jezelf bent aangewezen, leer je jezelf wel verdomd goed kennen. Ik ben langzaam veranderd van extreme extravert naar introverte extravert en ik leer steeds beter alleen te zijn én daarvan op te laden. Een levensles die ik nooit had geleerd als ik geen moeder was geworden. En ondanks de eenzaamheid, ben ik daar gek genoeg ook dankbaar voor.

Maar toch. Terwijl jij als moeder de hele dag voor anderen zorgt en jezelf niet mag vergeten, mis ik het soms dat er iemand voor míj zorgt. Iemand die vraagt hoe het met me gaat. Echt gaat. Mijn hart is vol, mijn hoofd nog voller. Gelukkig snap ik steeds beter dat dit is wat ze bedoelen met de tropenjaren. Het wordt beter, want die belofte blijkt bij elke moeder na elke fase toch écht een feit. Dus nee, ik ben niet gek geworden, ik ben gewoon moeder.

Mocht jij je ook weleens afvragen of je gek wordt, of gewoon moeder bent — welkom bij de club. Moederschap is het zwaarste én mooiste dat je ooit zult doen. En als jij je vandaag alleen voelt: je bent dat niet. Dit is Club Mom – en wij zijn met véél.