Jasmina Borgeld: “Het verlangen naar een tweede kindje in de schaduw van kanker”

“Je moet niet te lang wachten hoor, begin snel aan een tweede kindje,” klonk het vijf minuten later van nichtje nummer twee. Ik probeerde mijn tranen in te houden, maar mijn keel zat dicht. Toen nichtje nummer drie zei: “Farah is zó schattig, jullie moeten echt een tweede kindje krijgen,” brak mijn hart opnieuw in duizend stukjes. Ik liep naar de wc om een potje te huilen, en niemand zag dat ik met rode ogen terugkwam.

Wat de nichtjes niet wisten, was dat ik een paar dagen daarvoor opnieuw een mislukte IVF-poging had moeten verwerken. Mijn lichaam zat vol hormonen; ik voelde me opgeblazen, leeg en verdrietig tegelijk. Weer zoveel prikken, weer zoveel hoop, weer die ene slagzin: helaas, niet gelukt. Je kunt het rationeel proberen te beredeneren, maar de pijn is niet te beschrijven. Kinderen neem je niet, die worden je gegeven. En één op de zes stellen kampt met vruchtbaarheidsproblemen. Wij waren er één van.

Toch gaf ik de hoop niet op. Ik had altijd al een grote kinderwens gehad; ik droomde van een gezin met meerdere kinderen. En ondanks dat ik gezegend ben met Farah, bleef die leegte. Ik wilde haar geven wat ik zelf had: een zusje of broertje. Een maatje voor het leven. Een band zoals ik die heb met mijn zusje. Iemand om lief te hebben, ruzie mee te maken, maar ook altijd op terug te kunnen vallen.

Twee streepjes. Ik durfde bijna niet te geloven dat het waar was. Nieuw leven, zo pril, zo kwetsbaar

Dus gingen we opnieuw door. Nog een traject. Nog een poging. Nog meer hormonen, nog meer onzekerheid, nog meer wachten. En toen, na een cryo-terugplaatsing, hield ik ineens een positieve test in mijn handen. Twee streepjes. Ik durfde bijna niet te geloven dat het waar was. Nieuw leven, zo pril, zo kwetsbaar. Mijn hart maakte een sprongetje, mijn ogen vulden zich met tranen. Dit kleine wondertje was er.

Ik wilde het eigenlijk nog voor mezelf houden. Koesteren, beschermen, voordat de wereld er iets van zou vinden. Totdat de telefoon ging. Mijn moeder. Haar stem trilde. “Hij wil niet meer eten of drinken,” zei ze. Het einde leek dichterbij dan ooit. Ik voelde de paniek door mijn lijf razen. Was dit het dan? Ging ik mijn vader verliezen, nu, terwijl ik eindelijk weer hoop in mijn handen had?

Ik belde Jerry, die nog op zijn werk was. “Kom naar huis, we moeten gaan,” zei ik kort. Ondertussen maakte ik Farah klaar. Mijn handen trilden terwijl ik haar kleertjes aantrok. Ik pakte het shirtje dat ik net had gekocht, met daarop de woorden Ik word grote zus. Hoe pril ook, hoe vroeg ook, ik wilde dat mijn vader het wist. Ik wilde dat hij, in zijn zwakte, tóch zou voelen dat er toekomst was. Dat hij de hoop niet moest opgeven. Dat zijn tweede kleinkind hem ook wilde ontmoeten.

De autorit naar mijn ouders duurde drie uur, maar het voelde als een eeuwigheid. Mijn hart bonsde, mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat als ik te laat was? Wat als dit het laatste moment zou zijn en hij nooit zou weten dat er een tweede kleinkind aankwam?

Toen we eindelijk aankwamen, zag ik meteen dat alles anders was. Mijn vader stond niet buiten, zoals altijd. Hij wachtte niet op ons in de deuropening. Hij lag beneden, in een speciaal hoog-laagbed. Verzwakt, kapot, leeggezogen door die vreselijke ziekte. Farah rende naar hem toe, vrolijk en onwetend. En mijn vader… hij perste al zijn laatste energie eruit om haar te ontvangen. Voor haar, altijd voor haar.

Ik stond daar met tranen in mijn ogen. Mijn vader, die al zo verzwakt was, die alles leek te hebben opgegeven, die ineens tóch weer een sprankje kracht vond

Mijn vader was nooit een man van emoties. Hij sprak nooit over zijn gevoelens. Alles hield hij binnen, dat was zijn manier. Maar daden zeggen vaak meer dan woorden. Want toen hij begreep dat ik weer zwanger was, gebeurde er iets wat niemand had verwacht. Alsof er een knop omging. Hij begon weer te eten en te drinken. Voorzichtig, kleine beetjes, maar tóch. Het was alsof hij ons duidelijk wilde maken: het is nog niet voorbij.

Ik stond daar met tranen in mijn ogen. Mijn vader, die al zo verzwakt was, die alles leek te hebben opgegeven, die ineens tóch weer een sprankje kracht vond. Nieuw leven in mij, terwijl ik bang was zijn leven te verliezen. Het voelde alsof dood en leven elkaar ontmoetten in die ene kamer, in dat ene moment.

En ergens diep vanbinnen wist ik: dit was geen toeval. Hij had het begrepen. Misschien niet met woorden, maar met zijn hart. Hij wist dat er een tweede kindje onderweg was, en dat gaf hem een reden om nog even vast te houden.

Het was een dag die ik nooit zal vergeten. Een dag waarop hoop en wanhoop, verdriet en vreugde, dood en leven elkaar kruisten. En ik wist… dit was nog maar het begin van een nog zwaarder hoofdstuk.

Lees ook

Jasmina Borgeld: “Kanker heb je niet alleen, het treft je hele familie”

Lees ook

Jasmina Borgeld: “De kracht van een klein meisje…”

Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.

Er is een tijd geweest waarin ik écht geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.

Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat één op de zes stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.

En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.
Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert.

Ik neem je in mijn columns mee in het fertiliteitstraject, maar ook in het ziekbed van mijn vader, die ik verloren heb aan kanker. Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat, als je midden in deze crisis zit, je er wellicht nog niet aan toe bent.

Veel liefs,
Jasmina