Beeld: Canva
Jasmina Borgeld: “De laatste wensen van mijn vader, een sprookje dat te kort duurde”
Na de dierentuin en de kleine uitstapjes dichter bij huis kwam er weer een wens van mijn vader naar boven. Al maanden had hij het over Sprookjeshof in Zuidlaren. De laatste keer dat hij daar zelf was, was toen hij nog een kleine jongen op de basisschool zat. Zelfs met mijn zusje en mij was hij er nooit geweest. Het voelde alsof hij dit stukje jeugd wilde doorgeven aan Farah, alsof hij nog één keer samen door zijn eigen herinneringen wilde wandelen, maar dit keer als opa met zijn kleindochter.
Maar ik wilde niet gaan. We leefden midden in coronatijd en ik was bang. De lockdown was dan misschien wel over, maar ik wilde niet het risico lopen dat mijn vader met zijn slechte conditie iets zou oplopen, of nog erger: mijn moeder, waardoor ze niet meer voor hem zou kunnen zorgen en hij in een zorginstelling terecht zou komen, iets wat hij absoluut niet wilde.
Maar we gingen toch. Voor ons was dit niet zomaar een uitje. We hadden kort daarvoor opnieuw slecht nieuws gekregen van de oncoloog. De immunotherapie, waar we zoveel hoop uit hadden geput, werkte niet meer. In plaats daarvan groeide er een nieuwe tumor in zijn bot, een tumor die zelfs naar buiten toe zichtbaar werd. Alsof de kanker nu letterlijk door zijn lichaam heen brak. De arts vertelde dat de tumor zijn schedel aan het splijten was. Het was afschuwelijk om te horen en nog gruwelijker om te zien. We wisten: de tijd begon nu echt te dringen.
En toch worstelde ik continu met angst. Corona hing nog overal als een donkere sluier boven op de kanker. Elk uitstapje voelde als een risico. Zijn weerstand was zo broos, zijn lichaam zo verzwakt. Maar we konden ook niet alles op de lange baan blijven schuiven. Te vaak hadden we gezegd: “Later, als hij zich wat beter voelt.” Maar later kwam steeds minder vaak. En dus besloten we: dit doen we. Voor hem, voor ons en vooral voor Farah.
Het was zo kostbaar om hen samen te zien. Farah met haar kinderlijk enthousiasme en mijn vader die alles in zich opnam
Toen we bij het park aankwamen, leek het wel alsof het op ons had gewacht. Bijna leeg, alleen nog een paar gezinnen verspreid door het sprookjesbos. Farah rende van huisje naar huisje, drukte op de knopjes en keek met grote ogen hoe de sprookjes tot leven kwamen. Mijn vader keek toe vanuit zijn rolstoel. Zijn ogen waren moe, maar er zat een glans in die ik lang niet had gezien.
Het was zo kostbaar om hen samen te zien. Farah met haar kinderlijk enthousiasme en mijn vader die alles in zich opnam. Voor mij voelde het alsof twee werelden elkaar raakten: zijn jeugd die ooit hier begonnen was en haar jeugd die nu werd opgebouwd met hem naast haar.
Maar het leven en de ziekte herinnerden ons er weer aan hoe broos dit alles was. Eerst leek het droog te blijven, bijna alsof we geluk hadden. Maar niet veel later barstte de hemel open en begon het te regenen, niet een beetje, maar pijpenstelen. Mijn vader zat daar in zijn rolstoel en ik voelde mijn hart ineenkrimpen. We konden dit risico niet nemen; hij mocht niet nog zieker worden. En dus besloten we, met pijn in ons hart, na een uur alweer terug te keren naar de auto.
Een uur. Zo kort, bijna niets. En toch voelde het als een eeuwigheid. Want in dat uur had ik alles gezien. Een opa die zijn laatste kracht gebruikte om herinneringen te maken. Een kleindochter die niet wist dat dit misschien de laatste keer zou zijn dat ze samen een dagje uitgingen. En ik, als dochter en moeder, die probeerde alles in zich op te nemen alsof ik het in mijn geheugen wilde beitelen, zodat ik het later aan Farah kon vertellen.
Dat is misschien wel de moeilijkste rol die ik in deze periode had: de balans tussen dochter en moeder. Ik wilde er zijn voor mijn vader, elke seconde. Maar ik wilde ook dat Farah een onbezorgde jeugd had, dat zij niet alleen maar herinneringen zou bewaren aan een zieke opa en een verdrietige moeder. Soms voelde ik me verscheurd. Hoe verdeel je je liefde, je tijd, je energie, als je het gevoel hebt dat alles tekortschiet? Ze was nog zo jong, wat kreeg ze mee en wat niet?
Voor haar maakte mijn vader nog plannen. Voor haar perste hij er nog een glimlach uit
En toch was het vaak juist zij die de pijn draaglijker maakte. Haar lach, haar onbevangenheid, haar vragen die soms pijnlijk onschuldig waren, het haalde ons allemaal even weg van de harde realiteit. Voor haar maakte mijn vader nog plannen. Voor haar perste hij er nog een glimlach uit. Voor haar zei hij: “Kom, we gaan nog een rondje.”
Maar de realiteit bleef dat dit soort momenten steeds zeldzamer werden. En dat het loslaten stukje bij beetje begon. Soms heel bewust door te accepteren dat een uitstapje kort moest zijn of dat er vaker nee gezegd moest worden. Soms onbewust door kleine momenten in gedachten alvast te koesteren, alsof ik wist dat ze ooit herinneringen zouden worden.
Het uitje naar Sprookjeshof werd uiteindelijk geen groots avontuur, geen verhaal dat urenlang duurde. Het werd een uurtje. Een intens, emotioneel uurtje. Een uurtje dat symbool staat voor zoveel meer: voor het vervullen van een laatste wens, voor het vasthouden van liefde, zelfs in de donkerste tijden, voor het besef dat je afscheid niet in één keer neemt maar steeds een stukje, steeds een beetje.
En dat uurtje zal ik nooit vergeten. Voor altijd een sprookje dat veel te kort duurde, maar in ons hart nooit meer ophoudt.
Jasmina Borgeld: “Herinneringen maken in de schaduw van kanker”
Jasmina Borgeld: “Een nacht zonder Farah, een leven zonder jou…”
Mijn naam is Jasmina. Ik ben inmiddels moeder van twee prachtige kinderen. Maar deze kinderen kwamen er niet zomaar.
Er is een tijd geweest waarin ik echt geloofde dat ik nooit moeder zou worden. Dat mijn grootste wens altijd een gemis zou blijven. Ik heb geleefd met die gedachte, gehuild om die gedachte, gevochten tegen die gedachte.
Daarom deel ik dit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Omdat één op de zes stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblemen. Omdat ik één van die zes was.
En omdat ik wil dat jij die dit leest en die zich nu misschien zo alleen voelt in dit gevecht, weet dat je niet alleen bent.
Ik zie je. Ik voel met je mee. En ik hoop dat je, hoe jouw pad ook loopt, je eigen kracht blijft vinden in de liefde waarmee je deze strijd voert.
Ik neem je in mijn columns mee in het fertiliteitstraject maar ook in het ziekbed van mijn vader, die ik verloren heb aan kanker.
Je kunt me volgen op Instagram voor eerlijke verhalen over moederschap, kwetsbaarheid en het leven zoals het echt is. Maar ik begrijp ook dat, als je midden in deze crisis zit, je er wellicht nog niet aan toe bent.
Liefs,
Jasmina
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
Jasmina Borgeld
Columnist
Jasmina is moeder van twee bengels na jarenlang fertiliteitsproblemen, met diabetes type 1, astma en reuma als dagelijkse sidekicks. Ze denkt in mogelijkheden, niet in problemen en dat zie je terug in haar ondernemerschap én moederschap. Verslaafd aan reizen, maar zonder geldboom in de tuin, deelt ze op haar socials hoe je toch herinneringen maakt die blijven plakken. Op haar socials vind je eerlijke mommy content: rauw, herkenbaar en met een flinke scheut humor. Want eerlijk? Het leven is al zwaar genoeg.
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”