Beeld: Canva
Ik dacht altijd dat de lastigste fase in een vrouwenleven de puberteit was. Pukkels, ongesteld worden, onzekerheid, alles erop en eraan. Maar laat me je dit vertellen: de overgang is net puberteit, maar dan met verantwoordelijkheden, een puber in huis en nul energie om er nog een drama van te maken. Al gebeurt dat drama natuurlijk toch, alleen nu zonder glitter en mijn tienerkamerdeur die dichtgeslagen wordt.
Neem de opvliegers. Serieus, ik begrijp nu pas waarom ze dat zo noemen. Het is niet een beetje warm worden, nee, het is alsof je in drie seconden verandert in een straalkachel. Mijn zoon vroeg laatst of de verwarming kapot was, terwijl ik gewoon naast hem op de bank zat. “Nee schat,” zei ik. “Dat ben ik. Ik ben tegenwoordig mijn eigen Cv-ketel.”
Wat mij misschien nog wel het meest raakt: hoe weinig er vroeger over werd gepraat
En dan dat humeur. Ik dacht dat pubers een kort lontje hadden, maar dat van mij is inmiddels korter dan een theelichtje. Laatst riep mijn zoon door de keuken: “Mam, gaat het wel?” Gewoon omdat ik drie keer achter elkaar op de verkeerde knop van de kookplaat drukte en toen bijna in tranen uitbarstte. Hij keek me aan zoals je normaal een tijger in Artis aankijkt: met respect, maar vooral niet te dichtbij komen.
Slaap? Wat is dat ook alweer? Ik word vaker wakker dan een baby in een groeispurt. En als ik dan eindelijk lig, begint mijn brein: boodschappenlijstjes, onbeantwoorde vragen, werkmailtjes, herinneringen uit 1998… alles komt langs, behalve slaap. De volgende ochtend strompel ik naar de woonkamer, waar mijn zoon me aankijkt en zegt: “Mam, je hebt wallen tot je knieën.” Tja, zo krijg je gratis je eigen designer Bags.
Als iemand dit een ‘natuurlijke fase’ noemt, dan krijgt diegene mijn waaier op standje turbo naar z’n hoofd
Wat mij misschien nog wel het meest raakt: hoe weinig er vroeger over werd gepraat. Mijn moeder zweeg erover. Hooguit trok ze een dikke trui aan of zette ineens alle ramen open in december. En wij dachten: raar, maar oké. Pas nu snap ik het. Generaties vrouwen hebben dit gewoon in stilte uit gezweten, letterlijk!
Gelukkig is er nu meer openheid. Op social media zie ik vrouwen die alles delen: de woedeaanvallen, de zweetbuien, de verwarde blikken van hun partners. En eerlijk? Dat helpt. Want als ik ’s nachts met mijn hoofd uit het raam hang om af te koelen, weet ik: ergens anders in de wereld staat er nog zo’n vrouw. Ook met wallen, ook met een puber die vraagt: “Mam, waarom praat je tegen de maan?” En weet je wat? Er zit ook een voordeel aan. Geen maandverband of tampons meer meeslepen. Nooit meer tellen, plannen of stressen. Eindelijk verlost van dat gedoe.
Dus ja, ik zit in de overgang. Met vuurvlammen in mijn lijf, een humeur als een achtbaan en wallen deluxe. En als iemand dit een ‘natuurlijke fase’ noemt, dan krijgt diegene mijn waaier op standje turbo naar z’n hoofd.
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”