Beeld: Canva
“Mag ‘ie mee-eten?” Een vraag die bij ons thuis al jarenlang standaard is. Alleen is het inmiddels geen kleuter meer die het vraagt, maar een puber van zestien met een stem die lager klinkt dan die van zijn opa. En vaak komt de vraag ook niet eens meer; z’n vrienden schuiven gewoon aan. Zo gaat dat tegenwoordig. Je hoort de voordeur, een hoop gestamp, een “hey”, en ineens staan er twee hongerige pubers in je keuken alsof je een snackbar runt. “Ma, we hebben honger.”
“Ja schat, dat zie ik.” Voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. Als er iemand in huis is rond etenstijd, dan schuift die gewoon aan. Wij doen niet aan agenda’s, afspraken en al helemaal geen discussies over het avondeten. Ik zet een bord erbij en klaar! Zo ben ik opgevoed, ik houd van spontane ontmoetingen. Gastvrijheid was geen thema bij ons thuis, het was gewoon hoe het ging. Of je nou kwam om een schoolboek te halen of gewoon wilde chillen, als de soep op stond, bleef je eten. Sterker nog, het werd verwacht, mijn moeder vond het echt een belediging wanneer je weigerde.
Pubers eten niet. Pubers verslinden. Het lijken net een groep hyena’s
Maar die vanzelfsprekendheid is niet overal hetzelfde. Ik hoor regelmatig van mijn zoon: “Bij hem moet je altijd eerst vragen of het wel mag. En dan moet z’n moeder overleggen met z’n vader.” Soms hoorde ik ook: “Bij hem mag het nooit.” Ik leg dan uit, iedereen heeft zijn eigen regels thuis, het is niet overal hetzelfde en dat is oké. Persoonlijk vind ik het mooi hoe je juist van de verschillen kan leren van elkaar.
Eten is bij ons nooit alleen voeding, het is liefde en verbinding. En ja, soms is het chaos. Want pubers eten niet. Pubers verslinden. Het lijken net een groep hyena’s. En voor je het weet is die pan pasta leeg en zit jij zelf met een droge cracker. Maar dan hoor je ze lachen aan tafel. Of praten over dingen waar je als moeder stiekem heel blij van wordt, ook al doen ze alsof jij niet luistert. En dan weet je: dit zijn gouden momenten.
Hinda: “Guilty pleasure? Nee hoor, ik geniet gewoon”
Wat ik mijn zoon hoop mee te geven? Dat je deelt. Dat je ruimte maakt voor een ander. En dat je mensen welkom heet zonder voorwaarden of lijstjes. En ik geef toe: als ik zie dat hij zelf een bord opschept voor zijn vriend, zonder dat ik iets hoef te zeggen, dan smelt ik een beetje. Dan denk ik: ja, dat stukje opvoeding is toch wel mooi gelukt. Dus of ze mogen mee-eten? Altijd! Ook als ik zelf met de restjes zit. Want zeg nou eerlijk, wat is er mooier dan een tafel waar altijd een bordje bij kan? Maar hé, dat is mijn mening. Ik ben erg benieuwd naar hoe jullie het doen: Hoe gaat het bij jullie thuis?
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”