Beeld: Canva
Deze vakantie besloot ik te brunchen met mijn zoon. Gewoon even samen eruit. Kleine hapjes, potten thee, goed gesprek. Je kent het wel. Hij is zestien inmiddels, dus als hij wil bijpraten, dan drop je alles en maak je ruimte. Want wie pubers kent, weet: het is geen vanzelfsprekendheid dat ze met je aan tafel willen zitten zonder telefoon in hun hand of oordopjes in hun oren.
Dus daar zaten we. Heerlijk op een terras, een tafel vol lekkers tussen ons in. Pannenkoekjes, olijven, diverse soorten tapas, zoetigheden en kopjes thee. Tussendoor praatten we over van alles. School, vrienden, het leven. Mijn zoon maakt z’n zinnen tegenwoordig af met zinnen als “ik wil echt impact maken” en “sommige gesprekken geven me gewoon geen energie.” Je begrijpt, ik zat daar trots als een pauw, en vooral ook gewoon te genieten van het moment. Tot de serveerster ons voor het eerst kwam storen.
Mijn zoon en ik keken elkaar aan. Eerst dacht ik nog: dit is een grap
“Zijn jullie klaar met deze borden?” vroeg ze, terwijl ik letterlijk nog met een vork boven een pannenkoek hing. “Nee, we zijn nog bezig,” zei ik vriendelijk. Ze knikte en liep weg. Nog geen tien minuten later kwam ze terug met een brede lach: “Ik heb jullie genoeg tijd gegeven,” zei ze. Mijn zoon en ik keken elkaar aan. Eerst dacht ik nog: dit is een grap. Een slechte, dat wel. Maar ze bleef ons serieus aankijken en maakte aanstalten om de borden mee te nemen. Dus ik antwoordde: “Dank je wel dat je ons de tijd hebt gegeven,” terwijl ik demonstratief een olijf in m’n mond stopte. “Zoals je kan zien zijn wij nog lang niet klaar met eten. Ik roep jou wel wanneer wij zover zijn. Graag willen wij nu 1 cola en een ginger ale met ijsblokjes”. Ze knikte dit keer blozend en liep met een gebogen hoofd weg.
Mijn zoon lachte hardop. “Mam, het lijkt wel alsof zij voor ons betaalt om hier te mogen zitten.” En eerlijk? Ik was het met hem eens, want zo voelde het een beetje. Alsof we tot last waren. Alsof genieten gepaard ging met een deadline. En nee, het restaurant zat niet vol. Geen rij bij de ingang. Geen bordje gereserveerd op tafel. Gewoon… irritant!
Hinda: “Was je handen!”
Hinda: “Mam, mag Jason mee-eten?”
Hinda: “Guilty pleasure? Nee hoor, ik geniet gewoon”
En ik snap heus dat de horeca het zwaar heeft. Dat mensen hard werken. Maar er is een verschil tussen efficiënt willen zijn en onbeschoft opjagen. We waren niet luidruchtig. Niet blijven plakken met alleen een glaasje water. We waren gewoon een moeder en zoon die een zeldzaam moment samen aan het koesteren waren. Natuurlijk kreeg ze geen fooi. Wel een vriendelijk gedag bij het weggaan, want zo ben ik dan ook weer hahaha.
Maar ik dacht nog: waarom is er tegenwoordig zo weinig ruimte voor rust? Alles moet snel, strak, functioneel. Terwijl de mooiste gesprekken vaak pas beginnen als de tafel al halfleeg is. Misschien moeten we de horeca een keer een cursus brunchen met pubers geven. Of gewoon: de kunst van het even laten zijn.
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”
ZorgintensLIEF: “Groeispurt? Eerst even een formulier of tien”