Beeld: Canva
Ik ga weer naar mijn gezin,” zegt een vriendin terwijl ze haar jas dicht ritst. We hebben net gezellig samen geluncht. Dan glimlacht ze naar me en zegt: “Jij gaat straks gewoon lekker naar huis, naar je zoon. Soms ben ik jaloers op je hoor, geen gezin, lekker rustig.” Ze zegt het met een knipoog. Maar tussen die woorden zit een harde boodschap.
Ik hoor het regelmatig: dat mijn zoon en ik geen gezin zijn. Alsof dit een tussenfase is, totdat er een partner bijkomt en een hond genaamd Boefie wordt aangeschaft. Blijkbaar telt het pas wanneer er twee volwassenen aan tafel zitten, een trouwfoto aan de muur hangt, en iemand op vrijdag de vuilnis buiten zet met tegenzin. Wij zijn zeker een gezin. Gewoon eentje in een andere vorm. Ik ben al vijftien jaar single moeder. En ik leef geen plan B. Dit is het plan. Misschien niet zoals het ooit begon, maar wel zoals het is geworden. We zijn met z’n tweeën. En geloof me, het is allesbehalve stil of leeg. Mensen bedoelen het vast niet verkeerd. Maar je voelt het in hun woorden, hun toon. Dat er stiekem toch een norm bestaat: het ‘echte’ gezin.
Hoe vaak ik wel niet heb gehoord: “Je bent zo sterk, in je eentje. Ik zou dat echt niet kunnen hoor.” Persoonlijk kan ik daar weinig mee
Hinda
Ons huis is gevuld met liefde en onwijs veel humor. Mijn zoon is echt mijn beste vriend. Met hem kan ik keihard lachen en hele gesprekken voeren. Ik noem hem altijd meneer Google. Vraag iets over nijlpaarden, krokodillen, de Tweede Wereldoorlog of de Amerikaanse geschiedenis, hij heeft altijd wel een feitje paraat. Dingen waarvan je niet eens wist dat je ze wilde weten, maar die je daarna ineens niet meer vergeet.
In mijn vorige column vertelde ik al dat mijn tiener vaker kookt dan ik. Zijn curry’s zijn ongelofelijk lekker, hij weet precies hoeveel koriander ‘te veel’ is. Soms eten we om zes uur, soms om negen uur. En wanneer wij geen zin hebben in avondeten, maken we gewoon tosti’s met ketchup om half tien, zetten een leuke serie aan en liggen dubbel om niks. Ik houd ervan! We hebben vaste plekken op de bank, een gedeeld Netflix wachtwoord en een ronde tafel waar niemand aan het hoofd zit. We discussiëren over vieze sokken op de vloer, over wie de wc-rol had moeten vervangen en waar de oplader nou wéér is gebleven. Als ik mijn bril weer kwijt ben, wat dagelijks gebeurt, wijst mijn tiener met een zucht en rollende ogen naar mijn hoofd. En ik loop weer geïrriteerd weg wanneer hij voor de zoveelste keer moppert dat hij zijn favoriete zwarte broek niet kan vinden terwijl het gewoon voor zijn neus ligt.
Het prinsjes syndroom: “Liever een leeg bed dan een volle eettafel waar ik alleen maar dien”
Hoe vaak ik wel niet heb gehoord: “Je bent zo sterk, in je eentje. Ik zou dat echt niet kunnen hoor.” Persoonlijk kan ik daar weinig mee. Alsof je pas sterk bent als je het alleen moet doen. Terwijl dit gewoon ons leven is. En ik voel me nooit alleen, want wij zijn een duo met genoeg liefde voor een tafel vol.
Hinda
Columnist
Ik ben Hinda, single mama van een 16-jarige zoon. En ook: cultureel gespreksopener, trainer, spreker, columnist en tekstschrijver.
Op Mamaplaats schrijf ik over moederschap, cultuur, identiteit en alles daartussen – zoals ik tegen een vriendin zou praten. Luchtig als het kan, scherp als het moet. En ik eindig altijd met een zin die blijft hangen.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
