Beeld: Canva

Na jaren van controle, verlies en ouderverstoting leerde ik opnieuw spreken, eerst zacht, toen sterker. Terwijl ik mijn kinderen verloor aan een verhaal dat niet het mijne was, begon ik stap voor stap terug te vechten. Dit is mijn verhaal over vallen, opstaan en weer durven leven.

Mijn dochter en het oordeel

Mijn dochter stond op de stoel naast me, achttien maanden oud.
Haar kleine handjes hielden de tafel vast terwijl ze met grote ogen naar haar opa en oma keek. We hadden de hele week geoefend, een paar woordjes. Voor mij voelde het als hét moment.

En toen zei ze het, vol trots:
“Mama baby buik.”

Mijn schoonvader glimlachte kort, maar de glimlach verdween meteen weer.
Mijn schoonmoeder keek strak voor zich uit, geen warmte, geen blijdschap, alleen een koude constatering:
“O, maar dan kun je helemaal niet meer werken. En dat kan niet.”

De grond zakte onder me weg,
niet omdat ze zich zorgen maakten, maar omdat er geen greintje erkenning zat in hun blik.
Ik werd niet gezien als moeder, alleen beoordeeld op mijn nut voor het bedrijf.

In mijn hoofd zocht ik excuses, ze bedoelt het niet zo.
Maar dit was geen foutje, dit was een oordeel.
De stilte van mijn partner en schoonvader sneed dieper dan woorden.

Moeder zijn in een werkwereld

De geboorte van onze tweede dochter voelde als een droom, een vader, een moeder, twee meisjes, een compleet gezin aan de buitenkant.

Maar nauwelijks hersteld van de bevalling werd ik alweer op het werk verwacht. Eerst een paar ochtenden, al snel vijf dagen van negen tot zes. Het werk slokte me op, het gezin draaide mee in het ritme van de werkvloer.

Op het grote werkterrein probeerde ik mijn kinderen veilig te houden. Voor hen een wereld vol ontdekkingen, voor mij constant opletten.
Zelfs kleine momenten waren een uitdaging, als ik mijn baby op bed legde en mijn partner even op de oudste lette, kwam ik terug en zag ik haar ergens spelen, ver weg van hem. Voor haar een avontuur, voor mij een hartverscheurend bewijs dat mijn zorgen terecht waren.

Als ik haar even niet zag, sloeg de paniek toe.
“Waar is ze?” riep ik.
“Ach, ze speelt daar, ik ben zo terug,” kreeg ik te horen.
Maar ze was pas twee.

Mijn zorgen werden weggewuifd,
ik was te bang, te bezorgd, te overdreven.
En langzaam begon ik dat zelf te geloven.

Op een dag zat ik bij de huisarts en fluisterde ik zacht:
“Ik denk dat ik een angststoornis heb.”

Pas veel later begreep ik dat het geen stoornis was,
het was moederliefde in haar puurste vorm, de oerkracht om je kinderen te beschermen in een omgeving die voor hen niet veilig voelde.

Vechtend voor mijn kinderen

Langzaam begon ik mijn schoonvader anders te zien. De man die ik dacht te kennen werd een soort monster in mijn ogen, iemand van wie elke uitbarsting, elk negeren en elke koude blik een bedreiging vormde voor mij en mijn kinderen.

Mijn partner zag weinig van dit alles. Hij was vaak buiten op pad voor de zaak, en mijn schoonvader zorgde ervoor dat hij de uitbarstingen niet meemaakte. Voor hem leek het alsof ik me aanstelde, alsof de problemen in mijn hoofd zaten.

En zo bleef ik vechten, alleen, vaak wanhopig, maar altijd gedreven door iets sterker dan leugens en vernederingen, mijn liefde voor mijn kinderen.
Waar alles dreigde te breken, hield die liefde mij overeind.

Het kantelpunt

Dat alles voelde als een kantelpunt.
Ik begon anders te kijken naar de wereld waarin ik leefde, naar de relatie, naar de mensen om me heen. Ik kon er toen nog geen woorden aan geven, maar het voelde niet goed.

Vanaf dat moment ging ik over op overleven in plaats van leven.
Alles draaide om staande blijven, voor mijn kinderen, voor hun toekomst, en voor dat kleine stukje van mij dat nog hoopte op licht.