Beeld: Canva
“Ik zou het niet kunnen” is een opmerking die we vaak horen. Ik denk oprecht dat ik het zelf, pre-kids, ook regelmatig heb gedacht. Als ik andere moeders en vaders met een kindje met een extraatje zag lopen, zal ik ook gedacht hebben: “Hoe doe je het toch? Ik zou het niet kunnen!” Maar feit is: je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat het echt moet!
Op het moment dat je samen gaat nadenken over kinderen, begint een volgende periode in je leven. Hoeveel kinderen heb je voor ogen? Oh, wat zou het leuk zijn als het een jongetje is, of: oh, wat zou het leuk zijn als het een meisje is! En wat er vaak achteraan komt is: ach, als het maar gezond is! Niemand zei ooit: goh, ik zou wel een kind met een extra ‘moeilijkheidsgraad’ willen. Maar wie zegt dat jouw gezonde kind gezond blijft? We willen natuurlijk allemaal gezonde kinderen. Dat ons leven alleen maar voorspoed kent, succes en geluk. Dat we altijd twee stappen vooruit doen, nul stappen terug. Dat we overal invloed op kunnen uitoefenen. De realiteit is toch echt anders.
Maar een opmerking als “ik zou het niet kunnen” gaat er bij mij niet in. Want denk je oprecht dat je het niet kunt? Of denk je eerder: “ik zou het liever niet willen”, of misschien wel: “pfieuw, ik zou dat ECHT NIET willen!” Zit toch een wezenlijk verschil in!
Want weet je waarom jij het WÉL kan? Omdat je moedergevoel het overneemt. Een oergevoel dat van diep van binnen komt. Dat het beste voor haar kind wil, extraatje of niet. Onderschat die eigenschap van moederschap niet!
Je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat je echt sterk móét zijn. En dan nog steeds houd je momenten waarop je het even niet ziet zitten.
Jeanine Boerendans
Je weet pas hoe sterk je bent op het moment dat je echt sterk móét zijn. En dan nog steeds houd je momenten waarop je het even niet ziet zitten. Momenten dat je twijfelt aan jezelf, twijfelt aan je kunnen, twijfelt aan je geduld, twijfelt aan je visie, twijfelt aan de toekomst. Momenten waarop je je zwak voelt. Believe me, dit gebeurt met enige regelmaat. Absolute ups en downs.
En weet je wat dan grappig is? Wie denk je dat degene is die mij weer sterk maakt? Die mij laat inzien dat het goed is, dat we echt op de juiste weg zitten, die mij vooruitgang laat zien en die van mij houdt, ook al heb ik net een meltdown gehad? Die mij kusjes geeft als ik een traan laat, die mij knuffelt, die mij erdoorheen sleept? Inderdaad ja: Joas!
“Niet schrikken, maar er is een kans dat uw dochter downsyndroom heeft”
Joas is mijn zoon. En voor elk van mijn kinderen hou ik zielsveel, wil ik door het vuur gaan om het beste eruit te halen. Elk kind heeft hierin zijn eigen behoeftes en heeft weer andere dingen nodig dan de ander. Ja, ik ben echt drukker met Joas. En inderdaad, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. (Überhaupt is het ouderschap niet altijd rozengeur en maneschijn, is mijn mening.) Maar als moeder heb je dat voor je kind over. Voor je kind wil je naar het einde van de wereld reizen als je weet dat dat de juiste weg is. Downsyndroom of niet. Mijn doel is om ze alle vier gelukkig te maken, op welk niveau dan ook. Elk kind is anders en uniek.
En ja, als moeder KÚN je dit! Met vallen en opstaan! Ook JIJ KUNT DAT!
Beeld: Jeanine Boerendans
B-zonder
Columnist
Ik ben Jeanine, 40 jaar en getrouwd met Wilfred. Samen hebben wij vier kinderen Joas (10), Jens (9), Juup (6) en Jilou (3). Joas heeft downsyndroom. Doordat mijn man 4 weken op en 4 weken af werkt in het buitenland draai ik ons gezin vaak alleen en dat gaat natuurlijk met ups en downs. Graag neem ik jullie mee in mijn leven waar ik laat zien hoe ik alles reil en zeil. Daarnaast zoom ik vaak in op ons zoontje met downsyndroom en wat dit betekent voor ons gezin.
Eerlijk, vol humor en regelmatig met een korrel zout.
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.
OOK INTERESSANT
Jasmina Borgeld: “Mijn vader missen – tussen boosheid, schuldgevoel en dankbaarheid”
Jasmina Borgeld: “Wie bij leven niet kwam”
Jasmina Borgeld: “Het afscheid dat ons leven voorgoed veranderde”