B-zonder: “Het leed dat LOSLATEN heet”

Toen ze een jaar of vijf, zes waren, begon het eerste loslaten: alleen spelen in de wijk. Gelukkig hebben wij een wijk zonder grote vijver of iets dergelijks, en is er een leuke speeltuin aanwezig. Maar we zijn gestart met buiten spelen voor het huis, in mijn zicht. En elke twee minuten liep ik naar het raam om te checken of ze er nog steeds waren. We hadden zo’n ‘Let op!’-pop gekocht en die op straat gezet, zodat het ook voor de postbusjes duidelijk was dat er kinderen buiten speelden en ze moesten opletten en hun snelheid aanpassen.

Maar ja, al snel was voor het huis spelen niet meer genoeg en wilden ze naar de speeltuin toe met buurkindjes. Dus GPS-horloges aangeschaft, en daar gingen ze. In plaats van elke twee minuten naar buiten kijken, keek ik nu elke twee minuten op het horloge om te zien of ze nog in de speeltuin waren.

Onze wijk ligt aan, gescheiden door een wadi, een drukke weg. Ik heb ze daarom ook altijd benadrukt dat ze daar niet in de buurt mogen komen. Eigenlijk is dit altijd goed gegaan, op één keer na. Toen werd ik gebeld door een moeder van de overkant van de straat: “Eh… ik heb je zoon hier staan, klopt dat?”

“Omg. NEE, dat klopt niet! Ik kom er meteen aan!”

Maar hij bleef volhouden. Eens navraag gedaan bij andere ouders – en al heel veel kinderen gaan dus alleen op de fiets naar school. Ben ik dan zo’n zeikerd? Ik heb ook aan hem uitgelegd dat mama het spannend vond. Hij is de eerste die dit gaat doen, en daar heb ik ook even verwerkingstijd voor nodig.

Uiteindelijk was het zover: hij mocht alleen op de fiets. Hij was zo trots als een pauw… en eerlijk gezegd: ik ook!
Laatst heb ik zowaar een keer gevraagd of hij alleen een boodschap voor mij wilde doen bij de supermarkt – nog iets verder dan school. “Ja hoor,” dat wilde hij wel. En daar ging hij. Horloge om. Ik heb hem helemaal gevolgd. En hij kwam terug met de juiste boodschappen en heeft aan iedereen verteld dat hij dit voor mij had gedaan. Je zag hem gewoon groeien in zekerheid. En ik… supertrots op zijn zelfstandigheid en zijn groei als persoontje.

Dus heel langzaam wordt de afstand die ze van huis mogen steeds iets groter. Ze gaan steeds iets verder en zijn ook steeds iets langer weg. Het is ook niet goed om er bovenop te zitten. Je moet ze ook beetje bij beetje loslaten. Maar ik wil niet zo’n ouder worden die niet weet waar haar kind uithangt en wat ze uitspoken. Dus beetje bij beetje leren wij hier ook in: langzaam steeds iets meer loslaten en ze het vertrouwen geven.