"Ineens ben ik geen jongens én meisjes mama meer"

Geen meisjes én jongens mama meer, maar alleen boys-mom

Je dochter sterft, een deel van jezelf. Maar ook je meisje, ineens ben ik geen jongens én meisjes mama meer. Maar een “boys mom”, rauwe spelletjes, rare acties, voetbal, grasvlekken, maar ook lieve knuffels en kusjes, want hij is nog wel echt mama’s baby.

Ik merk dat ik bij collecties van kinderkledingwinkels nog bedenk; “Oo, die broek zou ze fantastisch gevonden hebben.” En het is ook super confronterend, dus ik heb veel merken ontvolgd, maar dat voelde ook niet oké tegenover Luke, want daar zal ik ook kleren voor moeten kopen. Dus na een tijdje toch weer gevolgd, want het mannetje houdt ook van nieuwe kleren en er leuk uit zien.

Ook je toekomstperspectief veranderd, van 2 naar 1 kind, dat we waarschijnlijk geen (biologische) kleinkinderen van Lynn zouden krijgen, daar hadden we ons (soort van) bij neergelegd. Ze was door de behandeling hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar. Haar spulletjes die ik bewaard had voor als ze zelf volwassen was en kinderen had, die staan nu op zolder bij ons. Nu zijn ze voor Luke, hij heeft zijn eigen herinneringen , waar elk jaar spullen bij komen, maar bij Lynn komt er niks meer bij.

Het eerste bh-tje kopen, daar maakten we altijd grapjes over, dat vond ze verschrikkelijk, haha. Zelfs al kwamen we in de stad langs een Hunkemöller bijvoorbeeld, “o mijn god, mama. NEE, wij gaan daar niét naar binnen hè!” In dat lekkere pre-puber taaltje van haar.

Dat mis ik soms zo erg, dat het pijn doet

Maar geen meiden mama meer, die gesprekken die je alleen met je dochter kan voeren, kan ik niet meer, haar eerste vriendje ontmoeten, matching kleren kopen, samen make-up tutorials kijken, of gewoon samen naar de stad en de bioscoop, een meidenmiddagje. Dat mis ik zó erg dat het soms pijn doet.

Luke is Lynn, en Lynn is Luke. Ik zeg al vanaf de geboorte van Luke, “ik heb 2 dezelfde kinderen gebaard, alleen de meisjes en jongens variant van elkaar.”

Ze lijken zoveel op elkaar, in uiterlijk, het sociale, het grappige, de pittigheid ook. Maar ook de manier waarop ze mensen naar binnentrekken, de openheid van hun persoon. Mensen die de kindjes allebei kennen, snappen wat ik bedoel. Luke is ook erg trots als hij zegt dat ze zoveel op elkaar leken, maar hij is wel veel beter in voetballen, én hij durft in alle achtbanen. Nu moeten wij verder met 1 kind hier bij ons, en de andere in ons hart, het is niet makkelijk, maar het is zoals het is.