Hoe ga je verder na een miskraam?

Ik heb destijds met 15 weken een miskraam gehad. Gelukkig snapte mijn werkgever dat ik de tijd nodig had, zowel psychisch als lichamelijk. Ik heb bij mijn miskraam meer lichamelijke klachten en pijn gehad als bij mijn bevallingen later. Het is toch ook een soort van bevalling, dus die 24 weken slaat helemaal nergens op inderdaad.

Ik heb me gewoon ziekgemeld hoor! Je moet doen wat je wilt en kunt in zo’n situatie lijkt me. In ieder geval: heel veel sterkte gewenst voor jou en je gezin, wees lief voor jezelf! 😘

In 2019 een doodgeboorte gehad op vakantie in Kroatië. Tweeling met 21 weken zwangerschap. Mijn man belde naar mijn werkgever en wat hun zeiden was echt het meest verschikkelijke wat ik ooit heb gehoord. Dan nemen wij volgende week wel even contact op met haar wanneer ze weer aan het werk gaat. Nou ben er nooit weer geweest. Hoe kun je zoiets zeggen tegen iemand die net 2 kinderen is verloren. Bevallen, weeen. En 2 prachtige kinderen met alles erop en er aan. Helemaal af. Alleen nog te klein voor deze wereld.

Ik had een aantal jaar geleden het gevoel dat ik een miskraam kreeg. Mijn gevoel was al zo rond de 9weken (misselijkheid weg) maar ik hield mij vast aan de woorden van de gynaecoloog: het heeft een mooi kloppend hartje, de kans op een miskraam is héél klein! Rond de 11 weken had ik een afspraak met de gynaecoloog dit was op een zaterdag waar ik toevallig stand-by opstond voor als een collega zou uitvallen. Die collega had mij tijdens de week al aangesproken of ik indien mogelijk kon wisselen want ze was vergeten dat haar nichtje die dag schoolfeest had. Ik zei dat ik zelf ook een afspraak had en voor zoiets niet wou wisselen. Ik zei niet welke afspraak maar ik wou echt wel gaan omdat mijn buikgevoel zei dat er echt iets mis was maar ik wou het toch tegen niemand zeggen op mijn werk omdat 1: niemand al wist dat ik in verwachting was en er misschien helemaal niets aan de hand was en ik te overbezorgd was. Natuurlijk kreeg ik veel onbegrip qua reactie maar ik bleef bij mijn standpunt dat ik daarvoor niet wou invallen. Vrijdag op het werk zag ik licht bloed verlies. Zaterdagochtend bij de gynaecoloog en die bevestigde mijn gevoel. Hartje was gestopt op de 9weken. Ik moest de aanstaande dinsdag een curretage laten doen omdat het al zolang bleef zitten. Zelf wou ik het ook zo snel mogelijk achter de rug. Heb toen meteen mijn werkgever al huilend opgebeld om te melden dat het gestorven was. Mijn werkgever had meteen begrip hiervoor en zei dat ik het meteen moest gezegd hebben waarom ik die zaterdag echt naar de afspraak wou gaan dat ze dit wel ging begrijpen en ze zei dat ik drie dagen moest thuis blijven en ik maandag niet verwacht werd op het werk. Dinsdag na de curretage heb ik een bericht van haar gekregen: Hey, blij dat alles goed verlopen is! Heel jammer voor jullie verlies. Maar positief blijven denken is heel belangrijk. Fijn te horen dat jullie open communiceren wat idd heel belangrijk is. We branden een kaarsje voor de kleine ster aan de hemel ⭐️. Als je ooit met een psychologe wil praten over je verlies, laat me dat gerust weten want ik wil dan zeker een paar sessies voor jou vergoeden om je zo te kunnen helpen en steunen. Groetjes en sterkte. Gelukkig is niet iedere werkgever hetzelfde. Hoe zij me steunde zal ik nooit vergeten. ik ben/was haar heel dankbaar voor haar woorden!