Het grote verlies van onze John🤍

Ik heb wel even kennis kunnen maken met John voordat we naar het UMCG werden gebracht, maar door de narcose en morfine weet ik hier helaas niks meer van. Gelukkig heb ik hier wel filmpjes van! John lag toen nog op een reanimatie tafel en werd met de hand beademd, dit kon hij zelf niet. Ik was nog niet helemaal wakker en een van de zusters tilde mijn hand op en legde hem bij John neer. Ik begon te huilen en vroeg haar, “is dit mijn schuld?” Waarop ze zij “dit is niemand’s schuld! John is heel welkom en dat voelt hij ook. Hij heeft even gehuild en hij heeft mooie geluidjes gemaakt en hij heeft jullie nodig!” Na de kennismaking werd John klaar gemaakt voor vertrek en werd in een soort couveuse gelegd. Toen werden we allebei weg gebracht, een rit die normaal gesproken 41 min duurt, duurde nu een half uur. John werd onder begeleiding van politie motoren naar het ziekenhuis gereden en ik met een normale spoed ambulance er achteraan. Ik had een infuus met een morfine pompje en vocht. ik had ook een katheter. Zelf heb ik de hele weg geslapen omdat ik natuurlijk een hele nacht wakker was geweest. 

We kwamen aan in Groningen en ik werd naar mijn kamer gebracht. John werd naar de afdeling IC neonatologie gebracht, alles stond al klaar voor hem! We mochten. Nog niet naar hem toe want hij werd ‘aangesloten’ en klaar gemaakt voor zijn verblijf. hij kreeg een koelpakje aan want hij zou de komende 72 uur gekoeld moeten worden. Na het koelproces zou hij een MRI scan krijgen van zijn hoofdje om te kijken wat de schade aan zijn hersenen was. Dit koelpakje word aangesloten op een machine die er voor zorgt dat er water doorheen stroomt op 32 graden. Je kunt je misschien wel voorstellen dat dit niet fijn is voor een pasgeboren baby dus kreeg hij morfine zodat hij er niet zoveel last van had. Verder kreeg hij in zijn navel, handje en voetje een infuus, een katheter, sensoren om zijn hersen activiteiten in de gaten te houden, sensoren om zijn ademhaling in de gaten te houden, een beademingsbuis, een bloeddrukmeter om zijn voet, een sonde en ga zo maar door. Toen ze klaar waren mochten we eindelijk naar hem toe. Ik had na de morfine pomp een morfine shot in mijn been gekregen waardoor mijn pupillen te klein werden en ik maar bleef overgeven, ook weet ik van de eerste dag helaas weinig tot niks. Ik weet nog wel dat ik met het bed naar de afdeling van John werd gebracht, ik heb onderweg denk ik wel 3 keer overgegeven! en toen we aankwamen lag John met zijn gezichtje de verkeerde kant op . Ik kon hem dus niet goed zien. Op dit moment had ik ons zoontje zijn gezichtje nog nooit gezien ik had hem nog niet normaal kunnen aanraken wat was dit zwaar! 

Na een tijdje werden we terug gereden naar mijn kamer. Ik had geen besef van tijd, ik voelde me enorm slecht en ik wist op dat punt niet wat er aan de hand was met John. Deze dag heb ik alleen maar geslapen. Over deze dag weten mijn man en mijn moeder me vast meer te vertellen, maar dit is hoe ik de eerste dag heb ervaren. John heeft 6 dagen geleefd! Ik heb besloten om de dagen met veel gebeurtenissen los van elkaar op uit te typen want dat is makkelijker voor het lezen. Binnenkort zal het volgende deel online komen🤍. 

Trending op Mamaplaats: Mijn bonuskinderen willen niet meer naar hun eigen mama