Snap
  • Relatie
  • liefde
  • Vriendschap
  • zielsverwanten
  • maatjes

Liefde is ook loslaten

Ik weet dat deze struisvogelpolitiek mij niet gaat redden. Ik weet ook dat ik sterker ben dan dit. Ik heb voor hetere vuren gestaan en geloof in mijn kracht. Ik geloof erin, dat hoe duister alles nu ook lijkt, ik ook hierin weer het licht zal vinden.

In de laatste weken is er veel veranderd. Eigenlijk alles. Sinds de stekker eruit is getrokken bij Marieke is alles bergafwaarts gegaan. Marieke is er niet meer. De artsen konden niks meer voor haar doen. Ik zou willen dat ik die dag terug kon draaien. Niet dat dat een zekerheid geeft dat Marieke er dan nu wel zou zijn geweest. Haar lever was al zodanig aangetast dat deze niet meer te redden was en de hersenbloeding…. Wie weet hoe het anders gelopen zou zijn? Ik zie die dag voor me alsof het gisteren was. De wereld om me heen is toen begonnen met in te storten en het lijkt of er geen houden aan is. Telkens brokkelt er weer een stukje af. Het liefst sluit ik me af voor deze wereld. Het liefst lig onder mijn dekens en kijk ik de hele dag mijn favoriete tv serie Friends waar ik alle dvd’s van heb. Ongestoord janken om het geluk en verdriet van deze mensen. Die, ook al is het gespeeld wel echte emoties laten zien. Het liefst sluit ik mijn ogen voor alles. Ik weet dat deze struisvogel politiek mij niet gaat redden. Ik weet ook dat ik sterker ben dan dit. Ik heb voor hetere vuren gestaan en geloof in mijn kracht. Ik geloof erin, dat hoe duister alles nu ook lijkt, ik ook hierin weer het licht zal vinden.

Ik heb Sjors gezien en gesproken. Hij was heel kil. We hebben besloten even een pauze in te lassen. Elkaar wat ruimte te geven en alles te laten bezinken. Met Ronald heb ik veel gepraat. Over hoe ik me voel, alles wat er is gebeurt en hoe het nu verder moet. Ik merk dat ik steun heb aan hem. Hij is mijn maatje. Gek genoeg is hij dat altijd geweest ondanks dat niet alles koek en ei was tussen ons de laatste jaren en ik het voorval met Lianne nog vers in mijn geheugen heb zitten, is hij er wel. Ik heb hem nooit als minder gezien. De band is niet onherstelbaar verandert. Hij is voor nu mijn meest heldere lichtpuntje en heeft mij uit het diepste dal getrokken. Het verdriet dat ik had om Marieke, het liefdesverdriet over Sjors en alles daaromheen. Hij was er toen niemand anders er was.. Kyra spreek ik dagelijks en zie ik zeker 2 keer per week. Zij is er natuurlijk ook voor mij, maar ik vertel haar niet alles. Zij moet eerst zelf herstellen en ik probeer er zoveel mogelijk te zijn voor haar. Gelukkig is ze bij Michiel in goede handen.

Ondanks dat ik probeer mezelf op te peppen en de positieve dingen te zien, moet ik helaas toegeven dat ik weer slecht ben gaan eten. De eetstoornis die ik de laatste jaren onder controle had, lijkt weer terug te zijn gekomen. Niet dat een eetstoornis ooit helemaal verdwijnt. Het is alsof ik alle controle verlies en daardoor iets nodig heb waar ik wel de controle over heb. Ik ben de laatste tijd veel afgevallen en weet dat mijn vader zich zorgen om mij maakt. Ik probeer hem te laten inzien dat het echt wel weer beter zal gaan. Dat ik er wel weer bovenop kom, maar ik zie dat hij zijn twijfels heeft.

Gelukkig heb ik mijn baan nog. Ik heb mezelf daar op gestort en dat is niet onopgemerkt gebleven. Ik ben opgeklommen naar assistent manager en draai volle weken. Ik vind het heerlijk. Ik heb iets wat wel stabiel is in mijn leven. Een plek waar ik nodig ben en me volledig op kan storten. Wederom is dit natuurlijk ook struisvogelpolitiek. Ervoor zorgen dat ik het druk heb en niet aan alles denk wat mij verdriet doet, zorgt er natuurlijk niet voor dat het verdriet verdwijnt. Er is nu gewoon even geen ruimte voor en voor nu is het goed. Terwijl ik de zaak afsluit tezamen met een weekendkracht, wensen we elkaar een fijne avond en gaan ieder een andere kant uit. In gedachten verzonken loop ik naar de plaats waar ik denk dat ik mijn fiets heb neergezet. Vlakbij de Jopenkerk. Er bijna aangekomen besef ik me dat ik mijn fiets vanmorgen aan de andere kant heb geparkeerd omdat ik nog even vlug de supermarkt inschoot. “Hé? Loop je mij zomaar voorbij”? hoor ik ineens achter mij. “Hé!” Zeg ik enthousiast. “sorry ik was compleet in gedachten verzonken”. Ik kijk beschaamd van hem weg. Voor me staat Sjors. De laatste keer dat ik hem zag is 8 weken geleden. Mijn hart klopt in mijn keel. “Ik had je hier gewoon niet verwacht” ratel ik verder. Waarom ben ik zo zenuwachtig? Sjors glimlacht. “Geen probleem. Ik snap het. Het is ook raar zo tussen ons”. Ook hij kijkt naar de vloer en zegt terwijl hij weer langzaam opkijkt “ik mis je. Ik mis je elke dag”. Mijn ogen vullen zich met tranen en het liefst zou ik in zijn armen storten, mij aan hem overgeven. Eeuwig zoenen en hem nooit meer loslaten, maar ik doe niks. Er is iets verandert. Bij hem, maar ook bij mij. Ik zie hem anders en voor het eerst vraag ik me af of wij nog wel een wij kunnen zijn. Terwijl dit besef mij overvalt zie ik achter Sjors 2 mensen lopen. Een vrouw met een kindje. Ze roepen Sjors. Ik herken ze direct. Renate en Liselorre. Ik voel zoveel emoties tegelijkertijd. Ook dit zijn 2 mensen waar ik van hou. Zij zullen altijd een gezin zijn. Voor het eerst vraag ik me af of ik me hier nog wel in wil mengen… Voordat de 2 binnen gezichtsbereik zijn raak ik Sjors zijn hand even aan. Ik kijk in zijn mooie bruine ogen en zeg zacht “Ik mis jou ook”.

3 jaar geleden

Benieuwd naar je volgende blog 🙂