Snap
  • Relatie
  • zussen
  • onbegrip
  • realiteit
  • Verhuizing

In een andere werkelijkheid

Ik wil deze last van mijn schouders af hebben, maar ik weet niet hoe. Praten helpt, ook al schrijf ik het liever van mij af. Ik wil ook praten, vandaag wel

Ik zit aan tafel. Maar het is net of ik er niet ben. We praten over koetjes en kalfjes, alles gaat langs mij heen. Ik knik wanneer ik denk te moeten knikken en eet in stilte mijn broodje op. Ik neem een slok koffie en sluit voor even mijn ogen. Ik wil hier niet zijn… Ik zie Sjors mij ongerust aankijken zodra ik opkijk. Ik kijk weg. Mijn moeder kletst en lacht en knuffelt Nick. Zoals altijd is er wat haar betreft niks aan de hand. Alsof ze in een ander werkelijkheid leeft. Alsof ze niet ziet wat er echt is. Alsof het haar niet kan schelen dat dit mij pijn doet. Dat zij mij pijn doet. Ze zit daar in haar bubbel, denkende dat zij het goed doet. Nog nooit heeft ze haar excuus aangeboden. Niet voor het feit dat ze mijn zusje altijd voortrok omdat ik haar aan haar ex man deed denken, niet om het feit dat ze een glas naar mij toe heeft gegooid en mijn zusje en ik over straat dwaalde in het holst van de nacht in paniek en vol onbegrip. ( Blogverwijzing: https://www.mamaplaats.nl/blog/kind/van-kwaad-tot-erger) Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer herinneringen naar boven komen en hoe kwader ik word. Ik moet hier weg.

Ik sta op. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven, want ik heb geen zin in een scène. Ik kom steeds meer tot het besef dat niks iets uithaalt bij mijn moeder en dat maakt me eerder treurig dan boos. We ruimen de tafel af en laden de vaatwasser in. Nick kijkt naar mijn moeder en ik kijk naar Sjors. Sjors legt een hand op mijn rug. Ik glimlach naar hem. Hij bedoeld het goed. Hij is lief. Echt lief, niet zoals ik vroeger dacht dat jongens lief waren en eigenlijk alleen maar 1 ding wilde, maar lief omdat hij om mij geeft en dat voel ik aan alles.

Ik zeg iedereen gedag en bedank voor het ontbijt. Mijn moeder kijkt me bedachtzaam aan. Alsof ze nog wat wil zeggen, maar zegt uiteindelijk niks. Sjors loopt met mij mee naar de voordeur. Ik kus hem en wil op mijn fiets stappen. Hij pakt mijn hand. “Lies, ik ken je. Ik weet dat er nu van alles door je heen gaat. Ik wil met je praten en er voor je zijn. Laat je me weten als jij dat ook wilt?”

Soms vergelijk ik Sjors met mijn vader. Die ziet ook altijd als er iets aan de hand is, als het niet goed gaat of als ik hulp nodig heb. Misschien is het cliché waar en zoekt elk meisje dan inderdaad een vriendje met eigenschappen die haar vader ook heeft? Ik kijk Sjors aan. “Ik laat het weten. Echt. Maar voor nu wil ik gewoon naar huis. Ik moet morgen vroeg werken en wil ook nog even langs Kyra.” Sjors knikt en geeft een kus op mijn voorhoofd. “Doe je Kyra de groetjes van me?” Ik knik, fiets weg en zwaai nog even voordat ik de bocht omga.

Thuis aangekomen zet ik mijn fiets op slot. Ik begroet mijn vader, Danielle en mijn zusjes. Ze zijn er allemaal. Het is ouderwets gezellig in huis en chaotisch. Ik vertel mijn vader alles. We staan samen in de keuken en turen uit het raam naar de binnenplaats waar een musje op het vogelhuisje gaat zitten en pikt in een korstje brood. Hij slaat zijn arm om mij heen. “Lieverd, ik ben je moeder weinig dankbaar, maar ik ben haar wel dankbaar dat ze mij 2 prachtige kinderen heeft geschonken. Uiteindelijk werkte het niet tussen je moeder en mij. Zij en ik zaten vrijwel nooit op dezelfde lijn. Het is heel spijtig, maar ze zal nooit veranderen. Ik hoop dat er een dag komt dat dit je geen verdriet meer doet. Dat je het accepteert, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben trots op je grote dochter”. We knuffelen. Ik ben zo blij dat mijn vader mij altijd wel de liefde heeft kunnen geven die ik bij mijn moeder heb gemist.

Ik loop de trap op richting mijn zolderkamer en passeer daarbij Lianne. Ze glimlacht en pakt mijn hand en zegt; “Zullen we weer zusjes zijn die ook vriendinnetjes zijn?” “Graag” antwoord ik. Ik besluit met Lianne te praten. Haar alles te vertellen. We delen dezelfde moeder. Zij weet uit ervaring hoe onze moeder is. Ik wil deze last van mijn schouders af hebben, maar ik weet niet hoe. Praten helpt, ook al schrijf ik het liever van mij af. Ik wil ook praten, vandaag wel. Ik voel me opgelucht nu Lianne het weet. Ze reageerde fijn en begripvol en ook zij weet hoe mams is. Die erkenning vinden in elkaar doet me goed. Ik fris mezelf een beetje op en vertrek richting Kyra. Ook al is mijn hoofd vol gedachten, ik moet naar Kyra. Ik ben blij dat het beter met haar gaat. Dat ze thuis is. Dat ze steeds meer de “oude Kyra” aan het worden is. Terwijl ik mijn fiets van het slot wil halen, voel ik mijn telefoon in mijn tas trillen. Ik besluit te kijken voordat ik vertrek. Een sms.

Van: Mam

Tijdstip: 13:20

Lieverd! Het is bijna zover! Over 2 weken verhuis ik!

Nick en ik gaan eindelijk samenwonen. Hoe fijn is dat?

Zijn we één groot gezin! Kom je nog wat spullen uitzoeken in de schuur voor die tijd?

Wat van jou is geweest?

Ik hoor wel wanneer je kan en anders heb je de sleutel!

Liefs xxx mam

Ik stop mijn telefoon weer weg. In gedachten verzonken fiets ik naar Kyra. Ik kan niet begrijpen dat ze doet alsof gisteren niet is gebeurt. Alsof ik niet iets heb verteld waardoor ik voor altijd getekend ben. ( zie https://www.mamaplaats.nl/blog/mama/nog-nooit-heb-ik-me-zo-alleen-gevoeld) Mijn hart huilt. Alweer. En iets zegt mij dat dit niet de laatste keer zal zijn….

3 jaar geleden

Heel herkenbaar, maar je weet ook dat sommige dingen nooit veranderen. Sterkte en liefs D xxx