How life can change ❤️

Hoi lieve volgers,

Een tijdje geleden begon er wat te kriebelen op onze Instagram en vroegen velen van jullie zich af wie van ons uit elkaar is. Dat ben ik, Astrid! Ik snap wel dat het niet echt bij te houden is want inmiddels is er een fantastische man in ons leven en deel ik daarmee weer nieuwe gezinsfoto’s. Anyway, ik ben dus niet meer samen met de vader van Olivia en ik vind het nu bijna 2 jaar later wel tijd om te uiten hoe ik me toen voelde en hoe mijn leven weer op z’n pootjes terecht is gekomen. Misschien zit jij op dit moment ook in zo’n shit situatie en zie je eventjes het licht aan het einde van de tunnel niet meer. Dan zou ik jou hierbij een beetje hoop en vertrouwen willen geven door het delen van mijn verhaal.

Op het moment dat ik officieel weer single was, een single mom welteverstaan, kan ik bijna niet beschrijven wat er allemaal door me heen ging. Wij hadden het als gezin best goed, woonden in een ruime eengezinswoning en konden leuke dingen doen en goed leven. De eerste dingen die door mijn hoofd schoten waren: HOE? Hoe kan ik op alleen m’n eigen beentjes verder gaan en dan ook nog zorgen dat Olivia het beste leven ever krijgt? Mijn hele wereld stortte letterlijk in. Alles wat wij in 11 jaar hadden opgebouwd werd weggevaagd alsof er een bom op terecht is gekomen. Alle dromen die we nog hadden, de oh zo fijne vastigheid en stabiliteit. Alles was weg, in één klap.

Op de een of andere manier kwam er wel een bepaald oergevoel in me naar boven en ik denk dat dit zéker komt omdat je een klein hummeltje hebt rondlopen. Zij kan er al helemaal niets aan doen en je wilt alles zo goed mogelijk voor haar houden en maken. Aan de ene kant vond ik het stiekem wel leuk dat ik eindelijk eens Tinder kon gaan proberen, maar hey ik wist toch helemaal niet meer hoe dat moest haha! De laatste keer dat ik vrijgezel was hadden we nog MSN. Ik moet zeggen dat het uiteindelijk echt wel even leuk was maar ik was er zoveel tijd mee kwijt. Ik had het nodig, ik had aandacht nodig, mannen die me vertelde dat ik mooi was, even weer dat zelfvertrouwen een stukje opbouwen wat zo was verwoest. Ik ben niet het type om los te gaan met jan en alleman, ik was daar dus ook absoluut niet naar op zoek. Ik was eigenlijk helemaal nergens naar op zoek, ja naar aandacht, maar meer niet.

Toen ik als single mom kwam te staan dacht ik oprecht dat niemand mij meer zou willen met een kindje erbij. Heel hypocriet, maar ik wilde zelf ook écht geen nieuwe partner die zelf al een kindje had. Ik zag daar echt alleen maar ellende in, gedoe aan 2 kanten met ex-partners etc. Anyway, ik had dus echt niet gedacht dat er mannen zijn die een kindje van een ander zo in hun armen zouden sluiten. Ikzelf had het beeld dat vrouwen daar veel meer open voor staan dan mannen. Heb je een nieuwe relatie, krijg je er een jankend kind in de nacht bij…

Wat ik verder ook heel sterk had was dat ik dacht dat ik met m’n kind 6-hoog in een een flat terecht zou komen. En dit klinkt heel verwend, daarvan ben ik me bewust. Maar dat was gewoon niet de levensstandaard die ik gewend was. Als het niet anders had gekund dan was dit waarschijnlijk ook gebeurd, maar gelukkig konden wij tijdelijk bij mijn broer terecht. Ik vond het zo oneerlijk dat wanneer je uit elkaar gaat, de ene partner gewoon in het huis kan blijven wonen en de ander met kind en al ‘op straat staat’. En dan moet je het niet letterlijk lezen, want wij stonden niet op straat. Gelukkig! En dat wel echt te danken aan familie. Dat is trouwens ook echt nog een punt, vanaf het moment dat ik uit elkaar ben is me weer zo duidelijk geworden hoe belangrijk familie is. Hoe erg mijn familie voor me klaar hebben gestaan, naar mijn gejank en gezeur hebben geluisterd en me weer duwtjes de goede kant op hebben gegeven.

Al met al, nu twee jaar later kan ik zeggen dat mijn angsten écht niet nodig waren geweest. Kennen jullie die reclame van Lexa? Waarbij die vrouw zegt dat ze ontdekte ware liefde te hebben gevonden toen hij er ‘s-nachts eerder uitging voor haar baby dan zij. This could be me. Ik voel me zo gezegend dat ik een leuke man tegen ben gekomen die niet alleen z’n hart voor mij heeft open gezet maar ook wagenwijd voor Olivia. Ik wist niet dat ze bestonden en ik ga hem ook zeker nooit meer loslaten! Samen hebben wij een huis gekocht waarvan we in oktober de sleutel krijgen en we kunnen niet wachten!

Ik dacht toen alles vers was dat mijn leven alleen maar slechter zou gaan worden maar het tegendeel is waar. It only gets better. Het scheelt ook dat ik wel redelijk goed ben met veranderingen dus ergens voelt het ook een soort bevrijdend om echt lekker opnieuw te beginnen.

Al zitten we helemaal prima bij mijn broer, ik kan toch echt niet wachten om weer totaal een eigen plekje te hebben.