De bom.

Vanaf het moment dat ik binnen kwam met zijn vader, ging het mis. Er werd geschreeuwd, er werd gescholden, allemaal door hem, allemaal richting mij. Ik was een kuthoer dat ik hem dit aandeed, ik snapte het allemaal niet, hoe moeilijk hij het had, en toen rende hij weg.

Ik heb geprobeerd hem achterna te rennen, ons oppaskind achterlatend met zijn vader, maar ik kon hem niet bijhouden. Ik heb gehuild, gegild, gesmeekt of hij alsjeblieft terug wilde komen. Ik heb hem gebeld, tientallen keren, maar hij nam niet op. Ik ben terug naar het huis gegaan en in huilen uitgebarsten, ik wilde hem alleen maar helpen maar hij wilde niet geholpen worden. Hoe meer tijd er verstreek die avond, hoe meer ik in paniek raakte. Ik heb de politie gebeld, huilend, gezegd wat er was gebeurd en dat hij een gevaar vormde, voor zichzelf en mogelijk ook voor anderen, de politie nam mij niet serieus en heeft mij niet geholpen. Er is niemand gestuurd, en hij liep nog steeds, dronken en alleen rond. 

Toen ging de telefoon, hij belde terug. Toen ik opnam was het stil aan de andere kant. Voorzichtig vroeg ik of alles goed ging. Het enige wat ik te horen kreeg was 'ik kom niet terug' en toen werd de verbinding verbroken. Inmiddels hadden de kennissen lucht gekregen van de situatie en zijn zij terug naar huis gekomen van hun avond uit. Met drank op is één van deze kennissen in de auto gestapt om hem te zoeken, wat dat hij niet terug zou komen uit zichzelf was duidelijk.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, hoorde ik autodeuren open en dicht gaan, maar nog voordat ik naar de gang kon lopen werd er geroepen dat ik weg moest blijven. Hij bleek namelijk gevonden te zijn door een vriend van zijn ex-vrouw en was onder handen genomen. Zijn gezicht zat onder het bloed, zijn neus was dik en blauw, bloed druppelde op zijn handen. Mijn hart brak, want ondanks dat ik het niet fijn vond dat hij (stiekem) dronk, had ik hem dit ook niet gegund. Dit was een trap na, een bevestiging voor hem dat hij iedereen kwijt was in zijn omgeving en dat hij met de nek aangekeken werd om wat hij had gedaan.

Op dat moment heb ik besloten dat hij bij die kennissen moest blijven en dat ik naar mijn ouders ging, dat ik even een moment voor mezelf ging pakken en ging relativeren of ik dit nog wel wilde.

Na de nacht bij mijn ouders ben ik toch weer bezweken, heb ik toch weer toegegeven aan de smeekbedes en ben ik terug gegaan. Terug naar de gouden bergen die mij beloofd werden, de veranderingen die zouden komen, de verbeteringen die alles zouden brengen. Hij zou actief op zoek gaan naar een baan, hij zou stoppen met drinken, hij zou met iemand gaan praten om de reden voor het drankgebruik te achterhalen, alles zou beter worden, als ik maar terug zou komen want zonder mij kon hij het niet.

En het is goed gegaan, eventjes, en daarna ging alles tien keer zo hard bergafwaarts als dat het bergopwaarts was gegaan. Vanaf dat moment heb ik regelmatig bij mijn ouders geslapen, afstand genomen van de situatie, voors en tegens tegen elkaar afgewogen, lijstjes gemaakt van wat er goed ging en waar ik juist niet gelukkig van werd. 

In de periode dat ik bij mijn ouders sliep, had hij geen controle van mij maar dus ook geen controle over mij. Als ik doordeweeks bij mijn ouders sliep, begon hij dus weer te drinken. Ik heb keren gehad dat hij ineens niet meer reageerde op whatsapp, dat hij niet opnam als ik belde en dat ik als een dolle midden in de nacht nog een uur ging rijden om bij hem aan de deur te staan. Ik heb keren gehad dat ik voor een gesloten deur stond, dat ik achterom liep en de lege blikken bier mij tegemoet glansden wanneer ik met mijn zaklamp door het raam scheen. 

Ik heb avonden gehad dat ik aan het werk was en dat ik vanaf 20:00 om het kwartier gebeld werd waar ik bleef terwijl ik tot minimaal 21:15 moest werken. Avonden dat ik huilend vanuit het werk naar huis reed, huilend naar huis omdat ik weekend had, huilend naar huis omdat ik vakantie had. Ik zag zo enorm op tegen de weekenden omdat ik dan wist dat ik weer op mijn tenen moest lopen, dat ik de uren af moest tellen tot hij in slaap op de bank viel en ik gewoon spelletjes kon spelen op mijn telefoon. De keren dat ik met zogenaamde hoofdpijn eerder naar bed ben gegaan om daar rust te vinden, zijn niet te tellen.

Natuurlijk waren er leuke momenten in onze relatie, was er liefde voor elkaar, anders ga je hier niet zo lang mee door, maar ik had totaal geen grenzen meer. Ik was mijn eigenwaarde en zelfrespect totaal verloren. Ging seks gebruiken als een beloning voor wanneer hij niet dronk, ik probeerde alles om mijn weekenden rustig en veilig te maken, alles.