Joanna's dochter heeft een klompvoet

Misschien vraag je je af wat een klompvoet eigenlijk is, dus laten we je dat eerst eens vertellen! Een klompvoet is een voet met een ingewikkelde aangeboren afwijking. De afwijking beïnvloed de spieren, de banden, de botten én de gewrichten van de voet. De voet is dan ook naar beneden gericht en de tenen wijzen naar het andere been. Joanna Rood, een vaste blogger op Mamaplaats, haar dochter Ayla heeft een klompvoet. Vandaag 3 juni is het Wereld Klompvoetdag en Joanna vertelt wat dat voor haar betekent. 

Het is alweer de derde keer Wereld Klompvoetdag waarvan ik bewust ben dat deze dag bestaat. Iets wat ik niet had bedacht ooit rekening mee te hoeven houden. Zelf zie ik het niet als een negatieve ervaring. Meer een ervaring wat veel aandacht nodig heeft en daardoor de kans van 'genezen' groter wordt. Onze meid heeft tot nu toe weinig tot geen last. Ik neem jullie kort mee in de drie klompvoetdagen die wij bewust mee hebben gemaakt. 

(lees verder onder de foto)

Het eerste jaar Wereld Klompvoetdag

Het eerst jaar was ik onwetende over een klompvoet. We hadden recent gehoord dat onze dochter de kans had om met een klompvoetje geboren te worden. Waarom de artsen over een kans spraken, is vooral omdat men het pas daadwerkelijk kan diagnosticeren als de kleine wordt geboren. Er zijn verschillende scenario's: het voetje kan klem hebben gezeten in de buik waardoor het lijkt op een klompvoet, maar het totaal niet is. Maar ook krijg je in het proces vaak te horen: zoek niet op wat een klompvoet is, want je komt vaak bij rampscenario’s uit en daar kun je gestrest van raken of paniek door krijgen. Zelf heb ik er ook weinig over opgezocht, want ik was bang om dus rampscenario’s tegen te komen.

Nu terug kijkende had ik misschien wel in contact gebracht willen worden met ouders die hetzelfde nieuws hebben gekregen en hier graag over vertellen, en hun ervaringen delen. Er bestaat een Facebook voor klompvoetjes, die is erg fijn. Ik heb hier 'stiekem' even mee gelezen in het begin voordat ik er ons als gezin voorstelde. Je kunt hier veel berichten van andere ouders lezen die onwetend zijn en op die pagina gerust gesteld worden.

Het tweede jaar Wereld Klompvoetdag

Ayla gaat al richting haar 1e levensjaar en wij hebben het zwaarste deel van het traject er al opzitten. Eigenlijk heb je dat deel er snel op zitten. Want wat vooral zwaar is, is dat je elke week voor ruim 8 weken lang naar het ziekenhuis heen en weer gaat. Het is een afspraak die niet langer duurt dan 1,5 uur, maar toch is naar het ziekenhuis gaan, daar binnen komen en de geur, geen pretje. Je zit liever thuis op de bank. Het fijne aan deze behandeling is dat je per gipswissel wel het verschil ziet en de vooruitgang is duidelijk zichtbaar. Dit geeft een goed gevoel, de vooruitgang die zo duidelijk zichtbaar is.

Na de 8 verschillende gipsen en de ingreep met het klieven van de achillespees, werd het tijd voor de brace. De ponseti brace moest de eerste 3 maanden 23 uur per dag om en daarna bouwde we het af naar de slaapjes van onze meid. Wij zitten dus al een ruime tijd in dit traject en het gaat over het algemeen goed. Ze draait, kruipt en doet álles met de brace aan. Niks is te 'licht' zal ik maar zeggen. Ze heeft een sterke core, sterker dan dat van mij op dit moment. Dat ik oprecht jaloers ben op de krachten van mijn dochter. Lees dit blog voor meer hierover.

Er is een moment geweest dat ze niet meer wilde staan en geen kracht wilde geven met haar voetje. Iets waarbij wij ons ontzettend zorgen over gingen maken, want ze was juist actief bezig met staan. We belden de gipskamer en mochten al snel langs komen, want als er echt iets binnenin niet goed zit, moet hier snel naar gekeken worden. In de gipskamer hebben ze veel oefeningen gedaan om te kijken. Ze konden helaas niet echt iets vinden. Ze wilde dat we de brace een paar dagen uit zouden laten en de week erna terug zouden komen om te kijken of de klachten waren verminderd. Gelukkig ging het na 2 weken goed. Ze werd weer de oude. Alsof er niets aan de hand was. Dit is het enige moment geweest waarbij ik lichte angst had dat het niet goed zat. Voor de rest heb ik tot nu toe weinig van dit soort momenten mee gemaakt gelukkig.

Het derde jaar Wereld Klompvoetdag

Onze meid zit al bijna op de helft van haar behandeling. Nog iets meer dan 2 jaar te gaan, dan is ze klaar met haar brace. Ze is met 16 maanden gaan lopen. Precies op 1 november stond ze op en liep ze weg. Ik had één ding met mijzelf afgesproken: als ze rond de 18 maanden niet loopt, gaan we naar de fysio of podoloog om te kijken of ze hulp nodig heeft. Misschien is ze wat angstig, maar dat was niet zo. Het was gewoon het meisje wat opstond en weg liep. Precies op het moment dat we er als ouders niet bij waren. Wel was ik trots op mijn moeder. Ze is vaak wat te laat met filmen, maar nu was ze erbij en was ze aan het filmen. Of ze precies de eerste keer van opstaan en weglopen heeft gefilmd weten wij niet, maar Ayla stond op en liep weg. Dat filmpje heb ik gezien, dus ik zie dit als de eerste keer.

Ze loopt nog steeds goed, zit zelfs regelmatig op haar hurken. Iets waar wij ons niet bewust van waren hoe goed het is om te doen. Maar blijkbaar is dat super. Dit maakt ons erg blij.

Naast Ayla hebben wij dit jaar ook de zorg voor onze nieuwe wondertje, wat nog groeit in mijn buik. In de week van de 20 weken echo valt precies Wereld Klompvoetdag. Wij hebben te horen gekregen dan ons tweede kindje géén klompvoetje heeft. Iets waar we op hoopte, maar het ook niet erg zouden vinden als het wel zo zou zijn. We kennen het traject, weten dat het niet al te heftig is, maar als je kon kiezen had je het liever niet. Zelf hebben we het niet voor het kiezen, maar moedernatuur wel en wat een geluk dat voor deze meneer de klompvoet er niet is.

Nog veel jaren te gaan wat betreft ons meisje met haar klompvoetje. Het zal altijd een dag zijn die bij ons leven past en hoort.

Heb jij ook een kindje waarvan hij/zij een klompvoet heeft? Hoe ervaar jij dat? Laat het ons in een reactie hieronder weten!