Muggenziften

"Ik ben bij de kapper geweest, even mijn puntjes laten bijknippen." Waarom kan ik iets dergelijks nou nooit eens zeggen zonder dat er het nodig vindt om smakelijk lachend te zeggen dat je iets niet kunt bijknippen, maar alleen afknippen? Meestal heeft deze persoon dan ook nog eens een triomfantelijke uitdrukking op het gezicht alsof hij/zij zojuist helemaal zelf deze opmerking heeft verzonnen, terwijl ik toch echt al jaren dit soort opmerkingen hoor. Hetzelfde gebeurt wanneer je sommige mensen vraagt "Zal ik even langskomen?" De reactie is dan vaak iets in de zin van "Kom je alleen langs, of kom je ook binnen?" meestal kan ik er prima tegen hoor, maar die triomfantelijke blik, waarin te lezen staat: "Kijk mij nou eens slimmer zijn dan jij, jij sukkel!", daar wordt ik een beetje dwars van! Dus bij deze, uit het woordenboek, de betekenissen:

• Bijknippen(knipte bij, heeft bijgeknipt): door knippen de gewenste vorm (terug)geven
• Langskomen(kwam langs, is langsgekomen): op bezoek komen

Soms zijn er ook dingen die ergens gewoonweg ingeburgerd zijn. Wanneer je dat dan als buitenstaander hoort, denk je: "Zouden ze nou echt niet weten dat dit fout is?" Zo ben ik zelf geboren in een gezin waar beide ouders uit een ander gedeelte van het land kwamen (mijn vader uit de Betuwe en mijn moeder uit Groningen). Om elkaar een beetje te kunnen blijven verstaan, werd er ABN gesproken in ons huis. Ik ben dus zonder dialect of al te veel accenten en toen vond ik mijn man in Zwolle. Zwolle behoort blijkbaar tot het noorden van het land, want de volgende verhaspeling behoort, volgens het internet, tot de gebruiken van het noorden: "Ik ben een pen nodig." in plaats van "Ik heb een pen nodig.". Serieus, de eerste keer dat ik dat hoorde, dacht ik dat ze me voor de gek hielden, maar niemand keek vreemd op.

Sms-taal op het internet heb ik inmiddels al losgelaten. Dingen als "Me fiets" in plaats van "Mijn fiets" vallen me wel op, maar ik lees er overheen. Sowieso kan het in de geschreven taal gaan om tikfoutjes, of mensen die dyslectisch zijn, of mensen die erge haast hebben om veel tekst te schrijven.

Misschien muggenzift ik wel te veel hoor (ik weet het, ik ben nogal een neuroot waar het om taal gaat), maar dit soort dingen, daar kan ik me behoorlijk aan ergeren. Ik ga er heus niet van uit dat ik altijd foutloos Nederlands gebruik, zo arrogant ben ik nou ook weer niet. Ook weet ik heus wel dat het hier niet gaat om kwesties van leven of dood, maar ik zou mijn kinderen toch graag de Nederlandse taal willen aanleren en niet een verhaspelde versie daarvan. Ik vind het belangrijk dat mijn spruiten hun moedertaal goed leren, het schijnt zelfs essentieel te zijn om een andere taal te kunnen aanleren. Wanneer ze straks een mobiele telefoon hebben, is het vroeg genoeg om aan sms-taal te beginnen.