Mama met een wens

Ja... daar zit ik dan. Op de bank met een film aan, Féline ligt te slapen en ik blijf maar denken aan die ene wens. 

Al vanaf dat wij wisten dat ik zwanger was van Féline, wisten we ook zeker dat we meerdere kinderen zouden willen. Maar we wisten toen nog niet dat ik als het ware in een zwart gat terecht zou komen. 

Er is zoveel gebeurd, zoveel waar ik inmiddels de gepaste hulp voor krijg. Maar ook zoveel wat ik nog niet heb kunnen verwerken. Maar toch blijft die wens daar, die wens voor een 2e kindje. 

Nou zou je misschien denken, hoe zie je dat voor je? Een 2e kindje als je al een ptss hebt, en een depressie gehad hebt? Nou heel simpel.. al zeg ik het zelf. Omdat de angsten inmiddels zo diep liggen, hebben wij ons er zo overheen kunnen zetten om het om te draaien naar iets ‘ positiefs ‘. Zie het als een les, we weten wat ons te wachten kan komen te staan, en zeg nou eerlijk... hoe groot is de kans dat alles wat er in de eerste zwangerschap en bevalling mis is gegaan, zich bij een 2e zwangerschap weer gaat herhalen... minuscuul. 

Ik weet bijna zeker dat een 2e kindje mij kracht gaat geven, voldoening, en liefde. Misschien gaat het mij zelfs hebben met het verwerken van de zwangerschap van Féline, en misschien gaat het mij zelfs helpen er weer boven op te komen. Die gedachte houdt mij sterk, en ja, die wens die is dan dus ook zo enorm sterk. Ik denk niet dat dit ons deze wens zou moeten doen opgeven. 

Soms krijg ik wel even verdriet als ik denk dat ik die 2e zwangerschap niet volledig zou mogen dragen, dat ik ook bij deze bevalling niet thuis mag bevallen, en dat de kans op een keizersnede groot is. 

Maar hierdoor kan ik realistisch zijn, dingen doen die we bij Féline niet deden, of juist andersom. 

Maar dat maakt het natuurlijk niet minder eng of spannend. 

Hoe zijn jullie om gegaan met een wens voor een 2e kindje?