Ik ben te dik

Je kan er heel veel mooie doekjes om winden, het ‘rondingen’ of ‘volslank’ noemen… It is what it is en dat zijn nét iets te veel achtergebleven zwangerschapskilo’s, aangevuld met wat corona kilo’s.

Ik neem jullie even mee terug naar de zomer van vijf jaar geleden. Ik had net het studentenleven achter me gelaten en het bijbehorende studentenbierbuikje er af gelijnd. Ik was slank, heel slank. Misschien wel iets te slank.

Een half jaar later raakte ik zwanger van Skyler en tijdens deze zwangerschap had ik een enorme drang naar tosti’s. Ik denk dat ik er wel 4 op een dag kon eten. Liefst met een flinke klodder ketchup en mayonaise.

Zo ongeveer halverwege de zwangerschap moest ik op controle bij de verloskundige. Bij het weeg moment bleek dat ik al wel 5 kilo was aangekomen. Dat was te veel volgens de verloskundige en dat liet ze me vrij kortaf weten.

Boos dat ik was! Waar bemoeide dat mens zich mee? Ze was zélf dik. Hoe durfde ze mij dat te vertellen? Ik was verdorie toch gewoon zwanger? Dan hoort dat er toch gewoon bij? Die kilo’s zouden er vast vanaf vliegen zodra onze dochter geboren was. Mijn schoonzus was immers ook 22 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap en zij had al die kilo’s net zo hard weer verloren.

Fast forward naar einde zwangerschap en daarna, ik was zeker 20 kilo aangekomen, en wat ik ook probeerde, die kilo’s gingen er helemaal niet af. Wát ik ook deed: Fervente pogingen om iedere dag hard te lopen, koolhydraat arm te eten: het bloemkoolbrood kwam op een gegeven moment echt mijn neus uit, sportschool abonnementen waarbij ik zowat huilend tussen alle fitgirls stond… Het maakte me diep ongelukkig, want waar was dat mooie lijf van vóór de zwangerschap gebleven? Ik voelde me vies, lelijk en vooral heel erg onaantrekkelijk en onzeker.

Kleding kopen vond en vind ik inmiddels vreselijk. Precies daar in dat pashokje werd ik keihard geconfronteerd met mijn overgewicht. Van maatje 36 naar maat 42 of nog meer, want die Spaanse maten zijn volgens mij nét een beetje kleiner.

Het resultaat? Ik bleef gewoon in mijn zwangerschapskleding rondlopen. Wel bijna 2 jaar liep ik nog in die hobbezakken rond. Tot ik opnieuw zwanger raakte. Dit keer van een tweeling.

Mijn lesje over de hoeveelheid tosti’s die je tijdens een zwangerschap kunt eten had ik inmiddels wel geleerd. Bij de zwangerschap van de tweeling ben ik slechts 5 kilo aangekomen. Dat was dus enkel het gewicht van de tweeling, die elk bij de geboorte zo’n 2.500 kilo wogen. Hartstikke prima natuurlijk, maar eenmaal bevallen, was ik nog steeds te dik.

Ergens had ik gehoopt dat ik met de hoeveelheid borstvoeding die je voor een tweeling moet produceren, de kilo’s er af zouden vliegen. Had ik dat even verkeerd gedacht. Na ruim een jaar borstvoeding gegeven te hebben, was er nog steeds geen kilo af. Sterker nog er kwamen weer kilo’s bij, want inmiddels zaten we in een fijne Spaanse Corona Lockdown, waarbij we het huis niet meer mochten verlaten, dus veel beweging kregen we niet meer, en uit verveling ga je vanzelf snaaien.

Maar goed, inmiddels is het zomer 2020 en bevinden we ons in de de-escalatie fase. We mogen weer naar buiten en het normale leven wordt weer opgepakt. Dat betekent voor ons dat de shows die wij gepland hadden in ons theater in Spanje weer van start gaan. Dat betekent ook, dat mijn man weer in shape op het podium moet staan (ja, ook bij hem waren de corona kilos real). Dus sinds een tijdje zijn wij er weer vol tegenaan gegaan. Dit keer mét resultaat.

Ik ben er namelijk achter gekomen dat afvallen (voor mij) niet werkt met een crashdieet, of door ongelukkig in een sportschool te staan, of door kilo’s bloemkoolbrood te eten. Sterker nog, mezelf verplichten deze dingen te doen om af te vallen werkt voor mij averechts. Met een motivatie van 0.0 en een tegenzin van 100% is het logisch dat je het niet volhoudt.

Dus was het zoeken naar iets wat ik wél vol kan houden. Een aanpassing van mijn levensstijl, die niet volledig haaks staat op wat ik zelf prettig vind.

Mijn schoonmoeder zweert al twee jaar bij koolhydraatarm en suikervrij eten. Ze is daar zelf heel veel mee afgevallen en bovendien heeft het hele positieve effecten gehad op de gezondheid (diabetes) van mijn schoonvader. Dus ik wilde dat koolhydraat arm nog één kans geven.

Met de tips die ik van haar heb gekregen, houden we het koolhydraatarme leven inmiddels al een aantal weken vol, al vond ik het in de eerste week wel even schakelen. Gelukkig kan ik voor recept inspiratie altijd op haar instagram terecht.

Door de hoeveelheid groenten die we inmiddels eten is mijn energielevel momenteel echt sky-high. Als in, ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Ik heb zoveel meer positieve energie (ondanks de gebroken nachten met de tweeling) die ik nu in leuke dingen doen met de kinderen kan steken.

En de kilo’s? Die vliegen er volgens mij ook af. Al heb ik de weegschaal een tijdje geleden het huis uit gemieterd. In die spiegel zie ik duidelijk verschil en ook mijn kleding zit een stuk losser. Bovendien ben ik van mening dat een getal op de weegschaal niet de perfecte maatstaaf is. Iemand kan namelijk 100 kilo wegen en helemaal blij zijn met hoe hij of zij er uit ziet, terwijl iemand van 64 kilo net wat vrolijker zou zijn als er nog een kilo of 2 af zou zijn.

Daarom heb ik besloten met deze levensstijl door te gaan tot ik weer lekker in mijn vel zit. Tot ik weer tegen mijn spiegelbeeld kan zeggen ‘je ziet er goed uit’.

Ik ben vast niet de enige vrouw die worstelt met haar gewicht en ik ben zeker ook niet de gezondheidsguru die alle wijsheid in pacht heeft. Sterker nog, ik heb zelf nog een lange weg te gaan maar zit nu wel midden in het proces. Voor alle lieve mama’s hier die in een vergelijkbare schuitje zitten: Je kunt het. Falen mag best, maar geef niet op en verlies zeker geen hoop. Ben niet te hard voor jezelf. Het is de toon die de muziek maakt. Het maakt namelijk zo’n verschil hoe je jezelf toespreekt. ‘Ik ben dik, ik ben lelijk dus ik moet afvallen’ of ‘Ik verdien het om beter in mijn vel te zitten, en daar ga ik aan werken. Ik ben het/de moeite waard’ 💛

Oké, voor mijn doen ben ik hierboven heel erg met de billen bloot gegaan, over een onderwerp waarover ik me al jaren ongelukkig voel. Vind het super spannend, misschien zelfs een beetje eng om dit met jullie allemaal te delen. Maar omdat ik zeker weet, dat ik niet de enige ben plaats ik het toch maar online. 

Voor tips, mogen jullie altijd mij en zelfs mijn schoonmoeder om advies vragen. Ik ben op insta te vinden als @magic_twinmom en mijn schoonmoeder als @wendy.kazan. Volgen mag natuurlijk ook!