1 jaar geleden
Hoe verwerk je een vroeggeboorte?
Lees mijn eigen ervaring en deel die van jou❤️
Als je net moeder bent geworden, staat je hele wereld op zijn kop. Laat staan als je kindje ook nog eens prematuur geboren is. Wat doe jij om de vroeggeboorte te verwerken?
In het ziekenhuis leef je vaak op adrenaline en sta je in de overlevingsstand. Je kunt niet anders. Als je eenmaal thuis bent en de rust wat is terug gekeerd komt het besef en de ‘klap’ vaak pas echt.
Hoe ben jij daar mee omgegaan? Of zit je er nu nog midden in? Praat je er gemakkelijk over of hou je het liever bij jezelf?
In deze blog deel ik mijn eigen ervaring, deel in de reacties vooral ook die van jou om andere moeders te helpen.
Ik vond het in het begin erg lastig om erover te praten. Ik kon er niet over praten zonder te gaan huilen. En huilen is natuurlijk niet erg, het lucht vaak zelfs op, maar ik vond het zelf niet fijn dat wanneer iemand een (simpele) vraag stelde, ik elke keer mijn best moest doen om niet te gaan huilen. Dat resulteerde er in dat ik er liever helemaal niet over praatte.
Toch zat ik na een tijdje met veel opgekropte gevoelens en had ik moeite met verwerken.
Ik ben veel gaan lezen over prematuriteit en lid geworden van een facebookgroep waar veel moeders hun verhaal deden. Dat gaf troost. Ik praatte zelf niet mee maar herkende heel veel in hun verhalen en voelde me daardoor minder alleen. Ook ben ik op instagram veel moeders gaan volgen met een prematuur kindje. Ook al ken je die mensen misschien niet persoonlijk, je begrijpt elkaar en dat zorgt voor verbinding en voor heel veel mooie gesprekken. Het is een clubje waar je van te voren niet bij wil horen maar als je er dan toch bij hoort, is het zo fijn dat het bestaat!
Na een tijdje (ik denk na een half jaar ong) ben ik ons eigen verhaal op gaan schrijven. Dat heeft voor mij enorm geholpen. Het schrijven zorgde bij mij letterlijk voor een stuk verwerking. Eerst schreef ik het alleen voor mezelf. Later ben ik het gaan delen op mijn blog en op Mamaplaats. Daardoor kwam ik nog meer in contact met moeders die hetzelfde meegemaakt hebben, moeders die begrijpen wat er in je omgaat omdat zij precies hetzelfde hebben.
De tijd als couveuseouder vergeet je nooit.
Dex heeft ‘maar’ 3 weken in het ziekenhuis gelegen, maar sommige kindjes worden nog veel vroeger geboren en liggen soms wel 3 maanden of langer in het ziekenhuis. Die periode heeft op mij een enorme impact gemaakt en ik ben er letterlijk een ander persoon door geworden.
Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en praat ik er gemakkelijk over. Ik vind het fijn om te delen en hoop hier andere moeders mee te kunnen helpen. Ik heb uiteindelijk geen professionele hulp gezocht, maar ik heb hier wel vaak over nagedacht en over getwijfeld (en wie weet doe ik het in de toekomst alsnog). Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier, maar het is fijn om ervaringen van anderen te lezen. Deel hieronder vooral wat voor jou geholpen heeft, wie weet help je er iemand mee 😊.
Anoniem
Mijn zoon is geboren met 24 weken.Na 3 weken was hij thuis.Ik was bijna hele dagen in t ziekenhuis.Ging er bijna aan onderdoor.Ik was bang een slechte moeder te zijn als ik er niet was.Had ook nog een dochter van 7 die aandacht nodig had.Na vele gesprekken met de verpleegsters ging ik nog maar 3x per dag en geen hele dagen meer,want ik was geen slechte moeder en ik moest ook rust pakken.Ik heb er veel over gepraat met de verpleging en familie en vrienden en dat heeft geholpen.Mijn zoon is nu een flinke knul van 19,met ADHD en licht autistisch door de vroeggeboorte,maar een super knul.
Bcks
Mijn dochter is geboren met 34 weken. Ze heeft uiteindelijk 3weken in het ziekenhuis gelegen. Ik vond het ook heel moeilijk om erover te praten. Nog steeds wel een beetje. Het is zo een heftige periode en moeilijk te begrijpen voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt. Maar ook het fijn dat ze het best goed deed, waardoor ik vaak het gevoel had dat ik niet mocht klagen.. want uiteindelijk was/is ze gezond. En er zijn kindjes die het slechter hadden. Nu heeft ze wat achterstand met het fysieke. Heel moeilijk als mensen steeds vragen; stapt ze al? Of Ooh stapt ze nog niet? Mijn zoon stapte al toen hij een jaar was… maar uiteindelijk komen ze er wel. Net zoals wij! Ik lees mee! Doe zo door 😘
Anoniem
Fijn om te lezen! Wij hebben een premature tweeling die met 28+6 zijn geboren en waarvan 1 3 maand in het ziekenhuis heeft gelegen en de ander bijna 4 maand in het ziekenhuis heeft gelegen. Toen ze net samen thuis waren kregen ze het RS virus en werden ze weer 1.5 week opgenomen in het ziekenhuis. Daarna nog het ene na het andere virus met voor de 1 nog weer een ziekenhuisopname. Nu langzaamaan gaan we de goeie kant op en krijgen wij ook meer rust waarin we inderdaad merken dat de "klap" een deze dagen gaat komen. We praten er goed over maar soms is het wel moeilijk als je je beseft wat er allemaal is gebeurd.
Anoniem
Mooi geschreven, dat helpt zeker en heeft mij destijds ook geholpen. Heb alles goed een plekje kunnen geven nu ook 2,5 jaar verder. De tweede is nu 3 weken oud en tijdens de kraamweek kwam er toch wel weer veel naar boven. Hier veel met elkaar over gehad en de kraamhulp. Vooral omdat het nu allemaal zo goed gaat, we een kraamtijd hebben waar we zo op gehoopt hadden en ik mezelf soms moet knijpen omdat we nu zo genieten en vaak tegen elkaar zeggen 'zo kan het dus ook'. Dit gun ik iedereen dus mocht je graag een tweede kindje willen, laat je er niet van weerhouden. You got this 😘
Anoniem
Zie dat ik niet ingelogd ben. Maar op insta elise.aben.vanbrenk
Desideroon
Hey! Thanks voor je lieve reactie, heel fijn om te horen. Ik stuur je ff een berichtje op insta 😃