FOTOGRAFIE ALS THERAPIE

Sinds 2 weken heb ik op mijn instagramprofiel gezet dat ik 'photographer' ben.  Ik vond dit behoorlijk lastig om te doen, want ik heb geen cursus fotografie gedaan, laat staan een gedegen opleiding tot fotograaf gevolgd; dus mag ik mezelf dan wel zo noemen? 

Het afgelopen jaar kreeg ik zo veel complimenten over de foto's van mijn kinderen op Instagram, dat ik ook anderen geprobeerd heb op de foto te zetten. Verder zijn mijn foto's door 2 grote merken wereldwijd gebruikt en krijg ik steeds meer vraag van bedrijven om mijn kinderen met hun spullen op de foto te zetten. Al met al vond ik dat het tijd werd om mijn therapie serieus te nemen.

Je leest het goed; ik schrijf 'therapie', waar je eigenlijk 'hobby' zou verwachten. Maar fotografie is voor mij meer dan een hobby: fotografie is mijn therapie.

Naar aanleiding van mijn vorige blog (DIT BEN IK, steeds meer) kreeg ik vaak de vraag of ik tips had om uit een (postnatale) depressie te komen. Hoewel ieder mens anders is en dus ook anders heelt, denk ik dat alle mensen die depressief zijn iets moeten vinden wat hen er uit kan halen; iets wat hen raakt; iets dat hen weer wat laat voelen; iets dat hen de positieve kanten van het leven laat zien. Bij toeval ontdekte ik dat dit voor mij fotografie is.

In de laatste weken van mijn zwangerschap van JUUL was ik niet meer zo mobiel en heb toen naast FB ook Instagram ontdekt. Ik zocht daar naar leuke webshops met handgemaakte kinderkleding en stuitte toen op JustJuul. Een kleine webshop met een leuke naam die op zoek was naar BrandReps. Ik stuurde de webshop een DM met het nieuws dat ik een dochtertje verwachtte en dat zij JUUL zou gaan heten. Dat ik geen idee had wat BrandReppen inhield, maar dat ik verliefd was op de naam van de shop en dat dat de doorslag was voor de naam van onze toekomstige dochter. Ik kreeg die avond een bericht terug van Anne-Marie. Ze vertelde me wat BrandReppen inhield en dat ze mijn berichtje zo leuk vond dat ze me graag een setje kleding wilde toesturen die JUUL dan als new born aankon en waar ik dan foto's van kon maken.

De eerste drie maanden nadat JUUL geboren was zat ik op een mega grote, fluffy roze wolk. Ik was dolgelukkig met ons gezin: de oudste was blij met zijn zusje en was super zorgzaam, mijn man was de perfecte vader, ik produceerde geweldige moedermelk (iets wat ik toen super belangrijk vond) en we deden allemaal leuke dingen als gezin van vier. Verder woonden we in een fijne buurt en mijn baan was geweldig!

In die eerste 3 maanden heb ik voor JustJuul schattige babyfoto's gemaakt van onze dochter in haar lieve outfits, maar als ik er op terugkijk, zijn het hele gewone kiekjes die je ook naar nieuwsgierige ooms en tantes zou sturen. 

En toen (ik merk dat ik het verschrikkelijk vind om dit op te schrijven) kwam het moment dat ik onze prachtige dochter vast had, naar haar keek en dacht "ik weet dat ik nu iets hoor te voelen, maar ik voel niks; helemaal niks".

De volgende dag kwam mijn beste vriendin op bezoek en zij merkte meteen dat er iets goed mis was. Hoewel mijn man ook al een paar keer had gezegd dat er iets niet klopte, drongen haar woorden wel tot mij door en besefte ik dat ik hulp moest zoeken; dat ik dit niet "alleen" aankon.

Jeetje! Wat voelde dit als falen! IK, de kleuterjuf, de eeuwige oppas, de gene die 2 full-time banen naast elkaar had gehad, de gene die alles altijd zo goed voorbereidde, de gene waar het op rolletjes liep … IK moest hulp gaan zoeken. IK kon het niet. IK … IK … IK ... ik had gefaald! 

Mijn vriendin kent mij gelukkig langer dan vandaag en pakte gelijk door. Ze zocht in mijn achtertuin 4 geschikte psychologen en liet mij kiezen welke ik ging bellen. Toen toetste ze het nummer van de gekozen psycholoog in en zei dat ik een afspraak moest maken. Twee weken later kon ik terecht.

In mijn sessies heb ik gewerkt aan mijn zelfbeeld, heb ik mijn valkuilen leren ontdekken en hebben we door EMDR een paar trauma's aangepakt. Ik schrijf dit nu heel nuchter op, maar er is veel naar boven gekomen, ik heb veel onder ogen moeten zien en ik heb hard moeten werken om oude patronen te doorbreken.

Van mijn psycholoog moest ik iets zoeken waar ik blij van werd en daar moest ik me op focussen. Maar ik voelde niks; helemaal niks! Er was niks dat mij raakte; niet positief, niet negatief.

In die tijd vroeg Anne-Marie of ik nog wat kleding voor haar op de foto wilde zetten. Ik had in de tijd dat ik op mijn roze wolk zat een achtergronddoek en 3 daglichtlampen aangeschaft, maar had ze nog nauwelijks aangeraakt. Mijn man vond het een goed idee om de kleding op de foto te zetten, dus ik deed het.

Turend door mijn camera keek ik naar mijn dochter: een lekker eigenwijs meisje dat alles deed wat ze wilde. Door mijn camera zag ik een blij meisje, een lief meisje, een mooi meisje. Als ik door mijn camera keek, zag ik mijn dochter zoals ik haar de eerste 3 maanden ook had gezien. Door mijn camera vond ik weer mooie dingen in het leven, door mijn camera voelde ik weer dingen, door mijn camera gingen niet alleen mijn ogen, maar ook mijn hart weer open. 

Dit ging natuurlijk niet zomaar: het besef was er niet gelijk, het gevoel was eerst minimaal en ik kan niet alle credits aan mijn camera toeschrijven: ook mijn harde werk tijdens de therapie heeft mij veranderd.

Door mijn kinderen als BrandRep te fotograferen ben ik dichter bij mezelf en dichter bij mijn kinderen gekomen. Mijn kinderen moeten de link tussen de camera en mijn herstel ook gevoeld hebben, want zij genoten van onze 'fotomomentjes'. Ook nu krijgen we allemaal energie van het maken van foto's en vragen ze geregeld of er kleren zijn die we op de foto mogen zetten.

De Brands die wij Representeren zijn allemaal webshops van hard werkende moeders: moeders met een droom. Wij fotograferen voor de lol; wij worden er oprecht gelukkiger van. We doen het niet voor de kleding die we in ruil voor de foto's mogen houden, wij doen het omdat we het leuk vinden om middels de camera de ander goed te zien en om goed gezien te worden.

Mezelf profileren als fotograaf was dus best een beetje raar. We deden het altijd voor de lol, voor onszelf en als bonus hielpen we daar een leuke webshop mee. Maar omdat ik steeds beter leerde kijken en steeds beter mijn kinderen wist vast te leggen, wilde ik weten of ik ook anderen kon vastleggen; ik wilde weten of ook die foto's goed genoeg zouden zijn. Na lang twijfelen fotografeer ik nu ook anderen en ik vind dat geweldig! Ik krijg mega veel energie van de mensen die voor mijn lens staan, zeker als het resultaat is wat ik gehoopt had! Ik moet nog veel leren en photoshop moet ik nog aanschaffen, dus ik zal er zeker nog geen geld voor vragen. TFP (Time For Print), dat is wat ik mezelf nu waard vind. Maar ik vind mezelf iets waard; ik vind mezelf goed genoeg. En daarom vond ik het goed voor mezelf om 'photographer' toe te voegen aan mijn Instagramprofiel.

Ben je benieuwd naar mijn foto's? www.instagram.com/ltte

Op deze foto zie je onze dochter JUUL.