Floor schrijft Fictie #25

'Mam, met Floor. Ben jij toevallig aan het werk? Ik heb een scan van mijn hoofd nodig, nu!'
'Floor, rustig. Wat is er aan de hand?'
'Ben je aan het werk? Of papa misschien? Jullie moeten me helpen! Ik heb zo van de een op de andere dag een ander leven en lijdt aan geheugenverlies.'
'Papa is aan het opereren, ik maak mij klaar voor een operatie. We werken allebei de hele nacht, kom morgenochtend direct maar. Ik stel verder geen vragen, je zal er je redenen voor hebben. Ik denk dat je veel te hard hebt gewerkt en daardoor last hebt van je geheugen.'
'Ik kom morgenochtend om 7.00 uur,' zeg ik snel en hang op. Ik stap in de tram die klaarstaat en pak automatisch mijn telefoon. Wederom tig gemiste oproepen van Coen, inclusief tientallen appjes. Er is ook een appje van Klaas-Jan. “Lieve Floor, ik vond het fijn om je te zien en merk dat ik je mis. Gaan we ons plan nog in werking zetten?”
Ik heb geen idee waar hij het over heeft, maar dit zal moeten wachten. Ik ga mijn stalker uitschakelen en daarna... Daarna wat? Terug naar mijn 80-urige werkweek, Coen en voetbal? Stockholm? Of verder met Klaas-Jan? Ik heb geen idee meer welk leven het echte leven is en dat is een enge gedachte. Als ik uitstap voel ik dat ik word gevolgd en loop met een omweg naar Lodewijk.

“You can run, but you can't hide”

Gek genoeg doet het me niets meer, niet nu ik weet wie deze berichtjes stuurt. Het was een goede zet van hem om Coen verdacht te maken, ik trapte er met open ogen in. Ik zie dat er nog licht brand en opgelucht bel ik aan. 'Wat doe jij hier op dit tijdstip? Kom snel binnen!' Theo loodst mij mee naar binnen en Lodewijk springt omhoog zodra hij mij ziet.
'Mag ik hier slapen vannacht?' vraag ik en bij het uitspreken van die vraag merk ik hoe moe ik ben.
'Natuurlijk mag je hier slapen, mop,' zegt Theo en schenkt ondertussen een glas wijn voor mij in. Dankbaar neem ik het glas van hem over en laat mij op de comfortabele bank zakken.
'Meid, je ziet er niet uit. Wil je nog een oogmasker voor het slapen gaan? Of een voetenbad?' vraagt Theo en pakt een deken uit de kast en drapeert deze over mij heen. Ik glimlach en neem een slok van mijn wijn. Net als mijn moeder stellen Lodewijk en Theo geen vragen, we kijken naar Modern Family en het is heerlijk om gewoon even niet na te hoeven denken. Toch voel ik na een poosje dat ik vragen heb en een en ander moet uitleggen.
'Lo, hoe lang werk ik al 80 uur per week?' vraag ik en Lodewijk zet ondertussen de tv uit, hij voelt feilloos aan dat ik het gesprek heb geopend.
'Ik denk zeker al 2 maanden. Hoezo?'
'Je weet wat ik je heb verteld vanmiddag. Heb ik vaker black-outs gehad?'
'Voor zover ik weet 2 keer; 2 weken geleden en eergisteren,' zegt Lodewijk en hij wisselt even een blik met Theo.
'Eergisteren? Gister bedoel je.'
'Nee, eergisteren. Je hebt bijna 24 uur geslapen,' zegt Lodewijk met een bezorgd gezicht.
'Geslapen en intensief gedroomd, denk ik,' mompel ik. 'Ik heb een terugval, dat moet het zijn.'
'Dat denk ik ook, en ik denk dat therapie geen slecht idee zou zijn. Ook denk ik dat je veel te hard werkt en door de stress je geheugen is aangetast.'
'Lo vertelde me over jullie gesprek van vanmiddag. Wordt een en ander al wat duidelijker? Lodewijk maakte zich zorgen toen hij thuis kwam. Waar ben je intussen geweest?' vraagt Theo en schenkt mijn glas nog een keer vol.
'Ik ben er inmiddels achter wie de stalker is en dat ga ik morgen voor eens en voor altijd oplossen. Eerst wil ik slapen, jullie hebben een goddelijk logeerbed dus dat moet vast goed komen,' knipoog ik.
'Floor, ik weet dat je je nu nuchterder voordoet dan je in werkelijkheid bent. De angst die ik vanmiddag zag kan niet ineens weg zijn,' zegt Lodewijk en kijkt mij onderzoekend aan. 'Wie is de stalker eigenlijk?'
'De laatste paar stukjes moeten nog op hun plek vallen, en die ontbrekende stukken ga ik morgen vinden.'
'He, wat doe je weer cryptisch,' zegt Lodewijk knorrig. Hij geeft zijn glas aan Theo die deze zwijgend bijvult.
'Sorry, ik moet het zelf uitzoeken. Vertrouw je me?'
'Natuurlijk vertrouw ik je. Vertrouw je ons ook?' vraagt Lodewijk.
'Dat hoef je niet te vragen, anders was ik hier nu niet. Ik ga slapen, welterusten.' Ik kus Lodewijk en Theo en laat mij boven met kleren en al op bed liggen.

Ik slaap als een blok en wordt de volgende ochtend rond 6 uur al wakker. Er ligt een stapeltje kleren op de stoel met een briefje. “Kleren van Theo, ik denk dat deze je het beste passen”. Als ik niet beter zou weten zouden het mijn eigen kleren kunnen zijn. Langzaam sluip ik naar beneden en ben opgelucht als ik zie dat ze nog slapen. Ik krabbel een bedankje op een briefje en vertel dat ik eerst naar het ziekenhuis ga voor een scan en daarna mijn stalker ga opzoeken. In een opwelling schrijf ik het adres op met het verzoek mij pas daar te zoeken als ze vanavond laat niets van mij hebben gehoord.

De voordeur valt met een harde klik in het slot en ik blijf even staan om de frisse lucht in te snuiven. Met hernieuwde energie loop ik naar de metro en neem lijn 54 naar het AMC. Ik heb mijn moeder al laten weten dat ik onderweg ben en ze wacht mij in de grote hal op. 'Lieverd!' Ze omhelst mij kort en kijkt net zo bezorgd als Lodewijk gisteravond deed. 'Je weet dat ik geen vragen stel, maar wil je iets vertellen?'
'Ik heb je toch verteld over de stalker?'
'Heel kort, je zocht me op toen ik aan het werk was. Ik kwam net uit een operatie en wilde naar huis toen je ineens verwilderd opdook. Het was een onsamenhangend verhaal en ik snapte er niets van. Je vertelde zwanger te zijn en daarna verdween je weer. We zouden die avond bij jullie komen eten, maar je moest werken in verband met de fusie,' zegt mijn moeder. ''Ik heb Coen daarna gesproken en die vertelde dat je veel te hard werkte en dat je niet zwanger was.'
'Ik weet zo langzamerhand niet meer wat echt is en wat niet,' fluister ik. 'Je moet in mijn hoofd kijken, mam. Het moet. Ik moet weten welk leven ik moet leiden.'
'Dat is een hoop “moeten” in een paar zinnen. Uiteraard help ik je, al denk ik dat je wel weet wat echt is en wat niet. Vergeet niet dat je een hoop stress hebt gehad de laatste tijd. En jij weet net zo goed als ik dat teveel stress kan leiden tot geheugenverlies. Vergeet de hallucinaties niet die je jaren geleden ook hebt gehad.'
'Jahaa, mam. Ik denk ook dat ik een terugval heb. Lodewijk klinkt als net zoals jij,' zucht ik. 'Ik heb meer te doen vandaag, kan je de scan maken?'
'Floor, ik wil je helpen, dat weet je. Het is niet nodig om onbeschoft te doen,' zegt mijn moeder streng.

'Ik zal de scans vanmiddag bekijken, ik moet eerst slapen. Zowel je vader als ik hebben een slopende nacht achter de rug. Gelukkig hoeven we volgende week pas weer te werken,' zegt mijn moeder terwijl we samen richting de uitgang lopen.
'Mam, hoe wist jij dat papa “de ware” was?'
'Hij was de enige op faculteit die mij erop wees dat mijn rok in mijn panty zat,' lacht mijn moeder. 'We zijn daarna uit eten geweest en de vonk sprong over. Twijfel je aan Coen?'
'Ik denk dat ik verliefd ben op iemand anders,' zeg ik zachtjes.
'Volgens mij is dit een gesprek voor een ander moment,' zegt mijn moeder glimlachend. 'Ik ga je vader opzoeken en dan gaan we slapen. Kom je vanavond eten?'
'Dat weet ik nog niet, bel je mij zodra je de scans hebt bekeken?' Ik omhels mijn moeder en als ik een taxi zie staan stap ik in en geef het adres. Het adres van mijn stalker, dit moet voor eens en altijd afgelopen zijn.

Zodra de voordeur opengaat en ik zijn gezicht zie bedenk ik mij niet en sla ik hem met vlakke hand vol in zijn gezicht. Nadat hij van de schrik is bekomen verschijnt er een grijns op zijn gezicht. 'Het valt me van je tegen dat je mij nu pas hebt gevonden. Vertel, hoe ben je erachter gekomen? Dat ik je “Florine” noemde? Of dat ik mij al die tijd op de achtergrond heb gehouden? Heb je iemand ingelicht dat je hier bent?' Hij doet een stap opzij en nodigt mij uit om naar binnen te komen. Ik aarzel en doe een stap achteruit.
'Wat nu? Durf je niet binnen te komen?'
'Ik wil alleen maar weten waarom, daarvoor hoef ik niet binnen te komen,' zeg ik en maak geen aanstalten om naar binnen te gaan.