_Emoties, ineens zijn ze daar._

Emoties; Het meest van de tijd heb ik ze best goed onder controle. Maar soms ineens zijn ze daar, zonder aankondiging. Het zijn de kleine dingen die daar voor zorgen. 

Een liedje, een mama achter een kinderwagen, een vlinder in de tuin of een filmpje op social media van een kindje die wel een canule heeft. De canule waar wij voor onze dochter niet voor gekozen hebben. Naja, wij? Natuurlijk omdat de betrokken artsen hadden aangegeven dat het geen kwaliteit van leven zou zijn. 

Maar, hoezo zie ik die filmpjes ineens? Nu heb ik er een paar keer naar gekeken, dus nu zal ik ze wel vaker zien. En dan vraag je je ineens af hoe zou onze dochter eruit zien als we dat wel hadden gedaan. Zou zij ook zo'n vrolijk meisje zijn die wel beweegt en geniet ook met een canule? Ik weet heel goed dat dit niet te doen was voor onze dochter. Maar het maakt me toch verdrietig. Want op zo'n moment liggen gevoel en verstand weer heel ver uit elkaar. Een liedje op de radio en ineens sta ik in mijn gedachten weer op de begraafplaats. En voel ik even weer al dat verdriet dat ik had omdat ik haar daar achter moest laten. 

Of als haar broer aan mij vraagt: "Ik ben toch ook een grote broer?" Dan voel ik aan de ene kant trots, dat hij dat zo ervaart en dat het normaal is geworden in ons huis om er gewoon over te praten. Maar aan de andere kant wordt ik verdrietig want hij had die grote broer taken moeten kunnen uitvoeren.

Boosheid, ook zo'n emotie. Die eigenlijk helemaal niet bij mij past. Ten minste niet bij de oude ik. Maar nu is die er wel. Bij de nieuwe ik. Wat ik heb gehoord is dat ik mezelf opnieuw moet leren kennen en met wat ik nu ervaar lijkt het erop dat ik dat inderdaad moet doen. 

Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik al die emoties kan voelen en er ook gewoon over kan praten. Maar mag ik soms even niet blij zijn als zo'n gevoel er weer ineens is?! 

Want ik heb dat gewoon liever wel onder controle. 

Lief klein meisje, die emoties zijn er allemaal omdat het oneerlijk is dat jij er niet meer bent. Dat ik zo'n fijn en liefdevol huis voor je had. Dat jou grote broer je zo veel had willen laten zien en leren.Dat wij jou elke dag hadden willen knuffelen. Dat wij jou alle ruimte hadden willen geven om de wereld te ontdekken op jou manier. En dat alle lieve mensen die wij kennen jou ook hadden kunnen leren kennen. Maar vooral dat ik nog zoveel meer liefde voor jou had dan dat ik in die korte tijd heb kunnen geven.