(Dis)balans

Op den duur was ik op een punt beland dat ik meer stabiel was en beter mijn grenzen kon verleggen. Langzaam zag ik weer wat vrienden, het moest wel 1 op 1, maar het was fijn om elkaar weer te zien. Er waren soms weer momenten dat ik kon genieten van Boaz en Luna die naar elkaar lachten of met elkaar speelden. Kleine momentjes van geluk, een vreemd gevoel die ik al maanden niet gekend had. Het missen van de kinderen was er nog steeds niet, als ze weg waren had ik rust. Die rust had ik nodig om weer een buffer op te bouwen voor de dagen dat we samen waren. Ik merkte soms de sociale druk van het ziekteproces en wilde graag aan dat plaatje voldoen. Door een afspraak te maken bij Marleen om mijn haar te laten knippen en Nadia voor mijn wenkbrauwen voelde ik me weer iets meer mezelf. Maar ook gaf het anderen het gevoel alsof ik beter was, het beter ging en ze zagen “Let” weer. Ergens voelde ik me beledigd, want als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf nog steeds niet. Ik zie een verdrietige, kwetsbare vrouw die onwijs zoekende is naar balans. Het is lastig aan mensen uit te leggen wat deze ziekte met je brein doet en hoe het werkt. Soms snap ik zelf ook niet waarom gedachten er zijn, van angsten of om op te geven. Triggers kunnen in kleine dingen zitten, dat overkomt me gewoon plotseling. Elke dag blijft een gevecht voor die 2 kleine schatjes van ons, mijn drijfveer om door te gaan. Maar als je make-up opdoet, leuke kleren aantrekt en een lach op je gezicht tovert, betekend dat niet bij definitie dat het goed gaat. De angsten die er dagelijks zijn en zich lichamelijk onwijs kunnen uiten, de zorgen, vermoeidheid en het hechtingsproces met Luna is intens verdrietig.

Ik weet niet meer goed wie ik ben en wat ik kan. Wat wil ik met mijn leven? ben ik gelukkig met wat ik nu doe? Kan ik straks weer echt moeder zijn zonder hulp?

Want nee, ik ben niet de zus, die anders altijd gezellig gangmaakt en ronduit kletst. Ik ben niet de dochter die attent is, inlevingsvermogen heeft en fijn kan samenzijn. Ik ben geen èchte vriendin, want afspreken kost veel energie en soms met aardig wat tranen. Ik ben geen trouwe collega, die kan werken en de zorg kan verlenen die er nu nodig is. Ik ben niet de vrouw die alles regelt, onvoorwaardelijke liefde kan geven en straalt. Ik ben niet de moeder die ik wil zijn, die eeuwig kan knuffelen, spelen, zorgen en kan overspoelen met liefde. Maar ik wordt die dochter, zus, vriendin, collega, vrouw en moeder weer.

Als een versie 2.0, de verbeterde versie, de geüpgradede versie, de versie waar alle kleine foutjes van zijn hersteld. Maar het installeren van deze nieuwe versie, kost veel tijd, tranen en oerkracht.