'Zou ik deze keer dan echt zwanger raken?'

Het was zaterdagochtend, om 10.00 mochten we ons melden bij de kliniek voor de terugplaatsing. We mochten boven plaatsnemen, bij de ruimte waar ik ook mijn punctie en inseminaties heb gehad. Alleen voelde het alsof we een nummertje mochten trekken, want volgens mij werden er die dag aan de lopende band inseminaties en terugplaatsingen gedaan. De wachtruimte zat namelijk propvol. 

Ik kreeg al het gevoel dat we niet op de aangegeven tijd aan de beurt zouden zijn, want er waren nog best wat stellen voor ons. Wachten is niet erg, maar met een volle blaas is dat wel een uitdaging. Je moet namelijk een volle blaas hebben tijdens de terugplaatsing, want hierbij gebruiken ze een uitwendige echo en met een lege blaas krijg je de baarmoeder minder goed in beeld. 

Volgens mij hebben we uiteindelijk zo'n 45 minuten langer gewacht voordat we naar binnen werden geroepen. Mijn blaas stond inmiddels echt op knappen. 

De ruimte waar de terugplaatsing wordt gedaan is een steriele ruimte. Het IVF-lab zit er namelijk aan vast. We mochten bijvoorbeeld geen deodorant of parfum dragen, want dit heeft een negatieve invloed op de embryo's. Bij binnenkomst werden we ontvangen door de fertiliteitsarts en de verpleegkundige. Ik mocht mij uitkleden en we kregen beide de welbekende blauwe zwembadslofjes. 

Even later kwam de laborante binnen met een foto van ons embryo. Zo bijzonder om het zo te zien en te bedenken dat dit misschien wel de eerste foto van ons kindje is. Na de identiteitchecks, want je wil natuurlijk er wel zeker van zijn dat het juiste embryo wordt teruggeplaatst, ging de laborante terug naar het lab om ons embryo op te halen.

Ik mocht ondertussen plaatsnemen op de welbekende stoel. Gek om te bedenken dat ik daar een paar dagen geleden nog lag voor de punctie. Ondertussen werd alles gereed gemaakt voor de terugplaatsing. Dit doen ze via een katheter en onder begeleiding van een uitwendige echo. De katheter werd bij mij ingebracht en de laborante kwam binnen met het 'rietje' waar ons embryo in zat. 

Ons embryo werd daarna door middel van de katheter in mijn baarmoeder geplaatst. Om goed te kunnen zien waar het embryo wordt geplaatst, kreeg ik tegelijkertijd een uitwendige echo. Natuurlijk precies op de plek die nog extra druk gaf op mijn blaas. Op dat moment was ik eigenlijk vooral bezig met mijn plas ophouden, dan met het feit dat er een embryo in werd gebracht. 

Gelukkig attendeerde de arts mij erop om naar het scherm te kijken, want ze ging nu het embryo plaatsen. Zo bijzonder om te kunnen zien. Ik dacht dat je een embryo niet makkelijk zou kunnen herkennen, want het is zo klein. Maar was echt een soort van lichtpuntje. Ik heb het bij de onderstaande foto omcirkeld, zodat je het kunt zien. 

Wauw! Dit zit nu gewoon in mijn buik. Het was verder niet pijnlijk. Soms wat onprettig, zoals de eendenbek. Maar deze was al een stuk minder pijnlijk dan tijdens de punctie. Het is ook zo 'gepiept' en voor je het weet sta je weer buiten. 

Daarna gingen we de terugplaatsing vieren met frietjes van de Mac (traditie in fertiliteitsland) en naar de Prénatal om iets kleins te halen voor ons toekomstige kindje, op goed geluk. 

Het voelt zo gek dat je dan gewoon een embryo in je buik hebt. Tegelijkertijd heb je nu ook iets om kwijt te raken, wat ook wel weer heel erg kwetsbaar voelde. Je wil het eigenlijk beschermen en vasthouden. Het voelde ook gek om direct daarna te gaan plassen haha, terwijl dat prima kan, maar toch voelt het gek. 

Niemand wist verder dat wij op dat moment een terugplaatsing hadden en dat was ook echt wel bijzonder. Echt een moment van ons samen, want verder delen we eigenlijk alles, dus ook wel leuk om even een geheimpje te hebben. Tegelijkertijd voelde het ook wel gek om het niet te kunnen delen, maar we wilden niet dat de mensen om ons heen precies wisten wanneer we konden testen en in de wachtweken ernaar zouden vragen en op die dag een uitslag verwachten. Dit wilden we eerst zelf verwerken en dan kijken wat goed voelt.

De spannende wachtweken gingen van start! Mijn officiele testdatum was 12 dagen na de terugplaatsing, genoeg dagen om me helemaal op te vreten van de zenuwen. Ook moest ik vanaf de punctie al beginnen met utrogestan, dit zijn vaginale capsules met progesteron om de innesteling te ondersteunen. Deze moest ik 3 keer per dag inbrengen en staan erom bekend dat ze zwangerschapssymptomen kunnen geven. Met andere woorden: je kunt de klachten van je lichaam op dat moment helemaal 0,0 vertrouwen.

Benieuwd welke kant het na die spannende wachtweken op ging? Dat lees je in mijn volgende blog. Ben je te nieuwsgierig? Volg me dan op Instagram @mom.in.the.making. 

Leestip: Check: op deze manier wordt je kind creatiever!