Hoe nu verder?

In mijn laatste blog gaf ik aan dat het langer ging duren voordat ik weer ging schrijven. Weet je wat ik nog het moeilijkste vind? Dat de tijd zo snel doorraasd. Wat zou ik graag een pauzeknop inlassen, niet specifiek voor iets, maar voor alles. Even stilstaan, pas op de plaats. Het moeilijke is dat, zodra ik zelf pas op de plaats maak, de rest wel doorgaat. Dus waarom dan stoppen? 

Ik koos er dus al snel voor om door te gaan met de letrozol. De tijd verstreek sowieso. Al met al heeft de miskraam ook ruim 2 maanden geduurd. Ik koos voor nieuwe regelmaat, opnieuw 5x2.5 mg. Geen andere poespas, gewoon het bekende. Hoopvol was ik niet, het zou deze ronde alleen gaan om fysiek innerlijk herstel en het terugbrengen van een eisprong. 

De eerste keer gemeenschap na al die nare tijd was emotioneel. Om de een of andere reden raakte het me enorm. Dit was voor mij ook een bevestiging dat ik het toch nog wel moeilijk heb. Maar ik had er nog geen vertrouwen in dat ik de juiste gesprekspartner zou vinden, buiten mijn lieve partner. Ik vind het lastig om opzoek te gaan naar die diepere lagen van emotie en haak snel af zodra iemand dichtbij komt. Ik heb er dan ook voor gekozen om het voorlopig nog even zo te laten. Together we will get through this! 

De letrozol deed zijn werk en bracht maarliefst twee eitjes tot springen. Dat dit zo der resultaat is geweest nemen we voor lief. Mijn lichaam functioneert weer! Ik kreeg van mijn arts de optie om nog verder de letrozol af te bouwen. Ik mocht om de dag een tabletje, 3 in totaal. Een spannende periode, want na de miskraam kon er weer vanalles gebeuren. Wie zegt dat dit gaat werken? Vandaag bleek bij controle 1 eitje te zijn gegroeid, een fijn gevoel! Toch zit ik er niet zo lekker in. Hoopvol blijven blijkt erg moeilijk, het is zo gemakkelijk gezegd.

Wij hebben in de tussentijd bloed laten prikken voor allerlei onderzoeken. De uitslag hiervan laat nog een paar weken op zich wachten. Ik merk dat ik er onrustig van wordt. Hopen dat ze iets vinden is niet de juiste keuze, de kans dat ze iets vinden is namelijk maar heel erg klein. Hopen op een positief bericht is ook dubbel, dit resulteert namelijk in de categorie 'dikke pech'. En wie kan me dan garanderen dat het 3x scheepsrecht wordt? Alle scenarios maken me angstig, het loslaten is moeilijk. 

Tussen mijn angst en hoop heerst er ook verdriet. We zijn inmiddels 1 jaar verder, zonder écht mooi resultaat. Het is inmiddels precies één jaar geleden dat ik voor de eerste keer zwanger raakte. Het is ook bijna 1 jaar geleden dat dit misging. En daar bovenop is het pas amper 2 maanden geleden dat ik de curretage heb doorstaan na een tweede miskraam. 

Een jaar, 52 weken, 12 maanden, ongeveer 50 echo controles (25 uur), +- 90 tabletten letrozol, +- 15 buisjes bloed, 6 tabletten misoprostol, een handje vol pijnstillers, een operatie en een heleboel tissues tegen alle tranen zijn we verder.

 Potverdikkie, het zit even niet mee! 

"And when you've reached that top, of the mountain you've been climbing. Don't forget the distance.. you have come"

Tot een volgende blog lieve volgers 😘