Als je lichaam aangeeft dat het genoeg is geweest…

Ook de zesde terugplaatsing heeft niet geleid tot een zwangerschap. Ik merk dat ik er nu helemaal doorheen zit en dat ik er ook geen vertrouwen meer in heb dat het ooit goed komt. We hebben nog twee pre-embryo’s (bevruchte eendaagse eicellen) in de vriezer, maar of een daarvan het nog redt tot een vijfdaagse embryo is nog maar de vraag. Zo verder gaan heeft gewoon geen zin meer. Ik heb nu zoveel terugplaatsingen gehad, zonder resultaat. Ik maak deze maand niet direct een nieuwe afspraak voor de volgende terugplaatsing, maar besluit eerst met de arts in gesprek te gaan. De arts begint weer over de vleesboom. Hij raadt nu toch echt een kijkoperatie aan, waarbij de vleesboom weggehaald wordt. Hiervan moet ik echter wel vier tot zes maanden herstellen. Zes maanden uit het traject! Ik wil dat helemaal niet! Ik wil zo graag zwanger worden en dan moet ik deze wens nog een half jaar op pauze zetten. En mogelijk is de vleesboom geen eens de oorzaak en doe ik de hele operatie voor niks, hoewel er nog best wat risico’s aan zitten. Het voelt niet goed. We besluiten daarom toch nog maar een terugplaatsing te doen. Mijn man en ik hebben deze week veel gesprekken gehad over hoe we verder moeten gaan en de operatie voelt nog te vroeg. Doorgaan met de terugplaatsingen is voor ons daarom, na lang wikken en wegen, de beste optie. Een aantal dagen na het telefoongesprek met de arts vertrek ik daarom weer naar Düsseldorf voor een echo, om de volgende terugplaatsing in te kunnen plannen. De arts is enigszins verbaasd dat ik er weer ben en vraagt wat ons plan is. Op dit moment weet ik het echt allemaal even niet meer. Ik barst in tranen uit en alle emotie van de afgelopen tijd komt er uit. Ik weet op dit moment echt niet meer wat ik moet doen en waar ik goed aan doe. Ik krijg een complete black-out en op dit moment baal ik echt gigantisch dat ik alleen naar Düsseldorf ben gegaan. De arts en de Nederlandse patiëntenbegeleidster zijn in ieder geval lief voor me en geven me zakdoekjes en thee. Ik besluit de echo waar ik voor gekomen ben, toch maar te doen en me aan ons plan te houden om deze maand weer een terugplaatsing te gaan doen. Ik haal bij de apotheek om de hoek nog even de Ovitrelle (eisprongopwekker) op en bij het bakkertje er naast een Pretzel voor de terugreis (dat is inmiddels traditie geworden!) en rijd dan terug naar huis. 

De dag na het zetten van de Ovitrelle word ik ziek. Ik zit het hele weekend aan de wc gekluisterd, want het komt er letterlijk en figuurlijk van alle kanten uit. Ik besluit dat ik niet fit genoeg ben om een terugplaatsing te doen en zeg de terugplaatsing af. Ik denk dat dit de eerste keer in het hele traject is, dat ik zelf op de rem trap. Ik voel me de hele week nog een beetje zwak en moe. Het lijkt wel alsof mijn lichaam probeert te zeggen dat het genoeg is geweest. Hoewel ik normaal bijna nooit ziek ben, ben ik nu een hele week thuis van werk. Dit geeft me ook veel tijd om na te denken. Na veel gesprekken met mijn man besluiten we om volgende maand voor een nieuwe stimulatieronde met een verse terugplaatsing te gaan. Wanneer deze poging ook niet tot een zwangerschap leidt, willen we dan toch voor de operatie gaan en hebben we voor de periode daarna hopelijk een flinke voorraad met embryo’s (+ de twee pre-embryo’s). Na een stimulatieronde moet ik toch een tot twee maanden rusten en kan de cyclus iets van slag zijn, dus dat is misschien wel een goed moment om de operatie te doen. Dan heb ik in ieder geval geen dubbele hersteltijd en kan ik na de operatie helemaal opgeladen en met een gevulde vriezer weer aan de terugplaatsingen beginnen. Het klinkt voor ons op dit moment als een heel goed plan en de arts gaat mee in ons voorstel voor een nieuwe stimulatieronde. Twee weken later begin ik weer met het lange prikprotocol en zet de eerste spuit. We willen mijn lichaam nog één kans geven, om zonder operatie zwanger te worden.

Leestip: Zwanger willen worden en overgewicht