Deel 6: Een gebed zonder eind

Een aantal weken nadat we uit het ziekenhuis zijn krijgen we dan eindelijk de uitslag van de MRI. Geen bijzonder heden te zien! Opgelucht ademhalen, maar toch ergens in mij ook verdriet. Het zit niet in zijn hoofd, waar zit het dan?! Er zit ergens iets niet goed! De kinderarts is ook hoorbaar in twee strijd met deze uitslag. Iedereen rondom dit onderzoek had verwacht dat hier dan eindelijk duidelijkheid uit zou komen. 

Tuurlijk ben je blij dat er niks ‘fout’ is in zijn hoofd. Maar als je alle hoop hebt gevestigd op dat hier eindelijk duidelijkheid uitkomt en dat eigenlijk niet zo is en alleen maar meer vragen oproept, dan merk je hoe dubbel een positieve uitslag eigenlijk is. 

Wat nu? Goede vraag. Zo goed dat zelfs de kinderarts er geen antwoord op kon geven. We spraken af dat de kinderarts ons in de loop van de week even terug zou bellen. Eerst ging ze met collega’s en andere specialisten overleggen wat we eventueel nog konden doen. Al zei ze wel duidelijk dat ze weinig hoop had in nog veel onderzoeken. Ergens wilde ik ook helemaal geen onderzoeken meer bij onze kleine man. Hij is al door zoveel mensen bekeken, aangeraakr, geprikt, medicatie, etc. Ik wil gewoon genieten van onze baby!

Aan het eind van de week belt de kinderarts ons. Ze valt gelijk met de deur in huis, ‘er is nog 1 onderzoek die we kunnen doen om dingen uit te sluiten, een DNA/genetisch onderzoek.’ Een onderzoek wat tijd in beslag neemt, onzekerheid geeft, maar ook duidelijkheid. Een onderzoek waar je niet zomaar ja op zegt. 

Eerst wilde ik het niet doen. Ik was klaar met alle onderzoeken, bang voor wat er eventueel uit zou komen. Papa was er al snel uit, laten we dit gewoon doen zei die telkens als we het erover hadden. 

In het volgende deel zal ik vertellen over de uitslag van Cody ziin DNA onderzoek. Zoals verwacht is hier namelijk wat uitgekomen. Dat zal het laatste deel zijn van de reeks “Een gebed zonder eind”. Daarna zal ik in een nieuw deel verder gaan vertellen. ❤️