Verloskamer met 32 weken

Ik was aangekomen op de verloskamer en vroeg wat er zo dringend was. De verloskundige gaf aan dat ik volledige ontsluiting had en dat ze voelde dat mijn vliezen op knappen stonden laag in de vagina. Ze wilde nu niets meer doen, niet meer voelen totdat mijn man aanwezig was. Iedere aanraking kon zorgen dat ze braken en dat er heel snel een baby zou volgen. Er werd uitleg gegeven door de kinderarts over hoe ons ventje ter wereld zou komen en wat ze met hem zouden doen.

Een half uur leek eeuwig te duren, maar toen m’n man binnenkwam, alle uitleg nog eens kreeg besloot de gynaecoloog te gaan voelen waar we stonden.

Het voelen door de gynaecoloog leek minuten te duren. Ze kwam dan ook met het verrassende nieuws dat ik 1 cm ontsluiting had. De verloskundige had zich vergist toen ze volledige ontsluiting had gevoeld. De spoed om te bevallen werd binnen no time omgezet naar spoed om de bevalling te remmen. Van tabletten tot infusen met weeenremming, pijnstillende middelen om het te kunnen trekken werd het scenario van bevallen van een baby van 32 weken even een beetje onzekerder. Ik moest die nacht op de verloskamer blijven liggen, werd constant gewekt door contracties en andere wel door het gepiep van de monitor, infuuspompen of eigen angst.

Die nacht bleef het rommelen maar de ontsluiting bleef gelukkig uit. Ze wilde uiteraard proberen om 48 uur longrijping te voltooien en de zwangerschap nog iets langer te rekken. Moe na een nacht bikkelen werd ik weer terug gebracht naar de kraamafdeling waar ik een paar dagen zou verblijven om weeenremming en longrijping te krijgen. Met thuis nog vier kinderen te hebben zitten en best wel een traumatische ervaring dat je een verloskamer op gereden word met “volledige ontsluiting “ en uiteindelijk weer teruggereden word met 1 cm ontsluiting mocht ik op woensdagavond naar huis: even bijkomen van deze speciale ervaring!