Natuurlijk bevallen of geplande keizersnede???

vandaag ben ik 37 weken zwanger van ons 2de wondertje. Het geslacht weten we, net als bij de eerste, niet. Leuke en spannende verassing!

Bij ons eerste kindje, een zoon, heb ik een spoedkeizersnee gehad. Na 4 dagen weeen wegpuffen in het ziekenhuis en toch pas 6cm ontsluiting, werd besloten om de kleine te halen. Hij was niet ingedaald en lag ook niet ideaal met het hoofdje.

Nu heb ik zelf de volledige keuze, wil ik natuurlijk bevallen of kies ik voor de rust van een geplande keizersnede bij 39+4. De kans dat natuurlijk gaat lukken schijnt 52% te zijn, echt 50/50 dus. Na maximaal 4 uur zou dan ook besloten worden of het nog wel natuurlijk gaat lukken of dat we toch opnieuw naar de OK moeten.

Eigenlijk had ik gisteren moeten beslissen, maar ik was er nog steeds niet uit. De gynaecoloog vind dat ik er 200% achter moet staan, maar dat gaat me nooit lukken.

Ik vind dit zo verschrikkelijk lastig. Ik wil graag meemaken hoe het is, om je kind letterlijk zelf op de wereld te zetten. Maar anderzijds ben ik ook heel nuchter en denk ik: als ie er maar uit is, hoe boeit me niet.

Qua herstel had ik 0,0 te klagen na de eerste keizersnee. Ik heb nooit pijn ervaren en was ook in het ziekenhuis snel op de been. Na 77 uur pijnlijke weeen, waaronder been, rug en buikweeen, was die keizersnee voor mij echt de easy way out. In de kraamweek heb ik zelf nog veel gedaan, ik merkte niks van de wond en ben ook later mezelf niet tegengekomen wat betreft te snel weer aan de slag gaan.

Maar dit mooie en makkelijke herstel is geen garantie voor bij een 2de keizersnee. Sterker nog, ik kan me never nooit voorstellen dat ik er weer zo makkelijk vanaf zou komen. 

Wat de keuze zo lastig maakt is dat ik rust wil. En willen is natuurlijk not done wat bevallen betreft. I know. Maar ik bedoel te zeggen, dat de romslomp van de eerste bevalling, veel emoties heeft losgemaakt achteraf, bij zowel mijn man als mij, dat ik dit geen 2de x wil meemaken. 

Ons zoontje was geboren en kerngezond, maar ging met de verpleegkundige en mijn man terug naar de verloskamers. Ik heb zijn snoetje 2 tellen gezien en zou hem weer zien op de kraamafdeling. Na het hechten e.d. ging ig naar de IC omdat de recovery savonds gesloten is ivm geen personeel. Mijn man werd niet op de hoogte gehouden en had nergens weet van. Hij is op den duur gaan vragen waar ik bleef en of alles wel goed ging met me, want bij het verlaten van de OK zeiden ze: u ziet elkaar over een klein half uurtje. U mag u familie nog laten komen over 1-1,5 uur. Omdat het 4 dagen had geduurt, wilde mijn man inderdaad de familie nog laten komen om het eerste kleinkind aan beide kanten van de familie, voor te stellen.

Toen mijn man ging vragen waar ik was werd hem gezegd dat ik op de IC lag. Maar uitleg over waarom dat kreeg hij niet en hij raakte in paniek want je komt niet voor niks op de IC terecht. Als een dolle is hij door het ziekenhuis gerent om mij te zoeken. Bij de dienstwissel op de IC was ik de vergeten patiënt. Ik zou er een 30 minuten verblijven ter controle en bij de dienstwissel zou ik door het personeel wat avond en nachtdienst had naar de afdeling gebracht worden. De IC lag vol dus ik werd gewoon ff ergend geplaatat zonder apparatuur. Ook zonder noodbelletje. Ik bleef maar wachten en wachten. Na 3,5 uur zag ik mijn zoon. Iedereen was er al en had hem al geknuffeld. Op dat moment boeide me dat niet, achteraf vind ik dat ik veel gemist heb en dat doet pijn. 

Als ik kies voor de natuurlijke weg en het blijkt na 4 uur niet te lukken, wordt het toch weer die spoedkeizersnede en wordt ik weer gescheiden van mijn babytje en mijn man. Dat wil ik absoluut niet. Maar zo zal het wel gaan zei de gynaecoloog.

Nu weet ik gewoon echt niet wat ik wil. Als natuurlijk bevallen zou lukken, dan is dat het meest ideale. Korte herstelperiode, snel naar huis, kindje zelf verzorgen, noem maar op. 

Mja, ik heb geen garanties en dat is toch wel lastig.

Luisteren naar je gevoel is vaak het beste. Dat weet ik. Maar helaas heb ik geen gevoel. Er is niks wat ook maar een klein beetje een voorkeursgevoel aangeeft heb ik het idee. Ik ken mezelf ook zo niet. Ik ben zo makkelijk altijd en weet wat ik wil en twijfel vrijwel nooit. Nu is alles tegenover gesteld. Ik twijfel echt aan alles wat in me op komt en ben er bijna 24/7 mee bezig. 

De tijd dringt....