Na lang wachten ben je daar eindelijk

Hallo mijn naam is Viënna (32). Ik en mijn partner (33) hebben samen een zoontje (20 maanden).

Ik ken mijn partner al 18 jaar. We waren toen 14 en 15 jaar. 

Ik leerde mijn partner kennen op een speciaal onderwijs voor mensen  met autisme zoals ik!

We waren al een lange tijd  samen en woonden 5 jaar samen in een eengezinswoning en we wilden graag ons gezin uitbreiden, maar het lukte maar niet. Nadat wij terug zijn gekomen van een mooie grote reis in 2019 was ik eindelijk zwanger maar deze zette zich na 8 weken tot een miskraam. 

We zijn naar de huisarts gegaan en die heeft ons doorgestuurd om met het iui trajectc te beginnen. Helaas lukte het niet en kwam ivf ter sprake. We konden gelijk beginnen met het ivf traject in genk.  tijdens deze reis kwam ik via een gast van het werk een onderwerp ter spraken over vivian de blaauw  hier heb deceerwte behandeling  gehad om te kijken er mis kon zijn het bleek dat mijn hormonale lus niet goed zat

 Van de eerste poging hadden we 13 eitjes waarvan 5 goed waren, 2 ivf en 3 icsi.

Helaas hadden de 2 ivf embryo's het niet overleeft. De eerste terugplaatsing op 30 oktober 2021 met een vers embryo was helaas ook mislukt. 3 maanden later konden we het nog eens proberen (ze doen na een terugplaatsing altijd een maand pauze mocht het niet lukken, zodat je lichaam rust krijgt en in december/januwaren ze op de afdeling aan het verbouwen en in januari vond mijn meeste vruchte dag op zondag  kinden we kiezen om maandag terug te plaatsen maat dan zou het eigelijk te laat zijn dus voor onze gevoel hadden deze ronde ook maar overgeslagen aangezien we de beste kabs willen geven

28 februari 2022 is mijn 2e cryo-embryo teruggeplaats   en  ben ik 5 dagen later  terug naar vivian de blaauw geweest voor een verklevinge behandeling en op 9 maart kregen we te horen dat de hcg met een bloedtest  gelukt is

De hele zwangerschap ging heel goed.

Ik had een bruiloft in kosovo van vrienden. Deed veel aan bewegen en tot ik niet meer verder kon op mijn werkplekje gebleven. 

De controle van de kleine puck deed ik altijd bij een vriendin. Ongeveer met 37 weken had ik een controle: ik voelde me al een tijdje niet lekker en dacht dat het er gewoon bij hoorde. Mijn bloeddruk werd gemeten en deze was 3x te hoog, dus ik werd naar het ziekenhuis gebracht voor een extra controle.

Het bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had en dus wilden ze mij woensdag inleiden. Eenmaal woensdag een ballontje gekregen en tussendoor werd ik om de 2 uur gestript.
Vrijdag zijn mijn vliezen uiteindelijk vanzelf gebroken (11:30 uur) en kon ik naar de bevalkamer gaan samen mijn moeder en partner!
Ik kreeg weeënopwekkers maar mijn ontsluiting bleef op 3cm na 4 uur. Zonder verdoving voelde ik me wat slapjes worden en vroeg om de ruggenprik. Tussendoor werd ik om de 2 uur gestript en kreeg ik koorts. Rond 9 uur in de avond was er sprake van een keizersnede omdat ik nog steeds op 3cm zat. Rond half 2 kwamen ze voor de laatste keer strippen en ze zagen dat de kleine man een hartslag had van190, waardoor werd besloten om voor een keizersnede te gaan. De kleine is geboren om 02:32 uur. Na 2 dagen kon ik naar huis maar psychisch vond ik zelf dat ik er niet klaar voor was.

In mijn kraamweek kreeg ik weer koorts. 

Ik moest natuurlijk alles weer opnieuw leren.  zoaks opnieuw douchen  lopen trap lopen  het was even zejer even zwaar maar blij dat het kunnen doen De kleine is nu bijna 2 jaar en ik begin nu pas echt iets meer mezelf te worden. en ook meer te genieten gr Viënna