Mijn ziekenhuisbevalling

Begin maart 2019 kwamen mijn man Sander en ik erachter dat we in verwachting waren van een klein wondertje. Mijn zwangerschap verliep over het algemeen goed, maar ik vond het zwanger zijn behoorlijk pittig. Die zware, grote buik ging na een tijdje al behoorlijk in de weg zitten en ik ben acht maanden lang behoorlijk moe geweest.

De overname door het ziekenhuis

Begin augustus bleek, toen ik 27 weken zwanger was, mijn bloeddruk aan de hoge kant. We besloten het nog even aan te kijken, maar toen ik 30 weken zwanger was en mijn bloeddruk nog niet gezakt, moest ik mij direct melden in het ziekenhuis. Een spannende avond brak aan, waarbij ik diverse controles moest ondergaan. Want had ik alleen een te hoge bloeddruk? Of was er meer aan de hand? Gelukkig bleek ik enkel een te hoge bloeddruk te hebben, maar de reguliere zwangerschapscontroles werden per direct overgenomen door het ziekenhuis en ik moest mijn werkuren direct halveren. Een hele reeks bloeddrukmetingen, extra echo’s en bezoekjes aan het ziekenhuis braken aan. Vanaf dat moment werd ook duidelijk dat mijn bevalling tussen de 37ste en 38ste week zou worden ingeleid. Tijdens de extra echo’s in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat de baby behoorlijk groot was, ook dit was een reden om mijn zwangerschap extra goed in de gaten te houden.

Op maandag 14 oktober had ik opnieuw een afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis, op dit moment was ik 37 weken en 3 dagen zwanger. Tijdens deze afspraak werd een inwendige controle uitgevoerd om te kijken of mijn lichaam al klaar zou zijn voor een eventuele inleiding. Alles zag er goed uit en dat betekende dat we een dag mochten voorstellen waarop ik ingeleid wilde worden. Onze keuze viel op donderdag 17 oktober, zo hadden we nog even de tijd om thuis alles op orde te brengen voor de komst van onze kleine man. Een aantal spannende dagen braken aan, wetende dat het niet lang meer duurde voordat we onze zoon in onze armen konden houden.

17 oktober 2019, het begin van mijn inleiding

Op donderdag 17 oktober moesten wij ons om 09.00 uur melden voor de begin van mijn inleiding. Dit zou gebeuren door middel van een ballonkatheter, een ballonnetje wat in de baarmoeder wordt ingebracht en vervolgens gevuld wordt met water om op deze manier de baarmoedermond te verweken en voor de eerste centimeters ontsluiting te zorgen. Voor en na het plaatsen van deze ballon werd de baby goed in de gaten gehouden door middel van een ctg. Gelukkig reageerde onze baby hier goed op. Sander en ik kregen een eigen kamer op de verlosafdeling waar wij die dag en nacht zouden verblijven om op het resultaat van de ballonkatheter te wachten. Om 18.45 uur kwam de ballon vanzelf los. Een goed teken, want dit betekende dat ik mijn eerste drie centimeter ontsluiting had bereikt. Om 20.15 uur werd dit na een inwendige controle bevestigd. De volgende ochtend zouden we om 06.00 uur gewekt worden om te beginnen met de wee-opwekkers, de dag waarop onze kleine jongen waarschijnlijk geboren zou worden.

18 oktober 2019, de dag waarop Stan is geboren

Even voor 06.00 uur ‘s ochtends werden we gewekt om ons klaar te maken voor het begin van mijn bevalling. Na een snelle douche en het inpakken van onze spullen werden we overgeplaatst naar een andere, ruimere kamer op de verlosafdeling. Om 06.50 uur werd het infuus geplaatst, door middel van dit infuus zouden de wee-opwekkers toegediend worden. Een vervelende prik, waarbij ook nog 2 buisjes bloed afgenomen werden, gewoon, voor het geval dat.

In eerste instantie leek dit allemaal goed te gaan, waardoor we direct doorgingen met het breken van mijn vliezen. Iets wat normaal gesproken niet pijnlijk is, maar tijdens deze handeling bleek dat mijn baarmoedermond erg naar rechts stond. Dit zorgde ervoor dat ik de komende uren nog vaker met mijn kiezen op elkaar moest bijten bij iedere keer dat mijn ontsluiting werd gemeten. Na het breken van de vliezen kon ook de inwendige ctg op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Zo kon zijn hartslag goed in de gaten gehouden worden tijdens de bevalling en op deze manier bleef ik nog enigszins mobiel, waardoor ik als ik zou willen nog rond kon blijven lopen tijdens de bevalling.

Doordat ik het infuus in mijn arm toch wel erg pijnlijk vond, werd hier nog eens naar gekeken en zo kwamen we erachter dat het infuus waarschijnlijk tegen een klepje in mijn ader aan zat, waardoor het vocht en de wee-opwekkers niet in mijn bloed liepen, maar wel zorgden voor een opgezwollen pols. Hup, infuus eruit en opnieuw proberen in de hand van mijn andere arm. Dit bleek gelukkig beter te gaan.

Om de weeën zo geleidelijk mogelijk op te laten komen, werden de wee-opwekkers ieder half uur opgeschroefd. Rond 08.00 uur begon ik de weeën voor het eerst goed te voelen, maar ze waren gelukkig nog goed weg te ademen. Enkele uren later werden de weeën flink heftig. Rondlopen vond ik niet fijn, mede door de inwendige ctg (die je toch wel voelde zitten) en doordat de ctg geen goede verbinding maakte met de ontvangende computer. Ik moest mij er letterlijk en figuurlijk bij neerleggen. Ik had gehoopt tijdens de lichte weeën nog lekker te kunnen rondlopen, maar helaas was dit echt niet te doen. Op dat moment kon ik mij hier niet meer druk over maken, want de weeën waren inmiddels zo heftig, dat wegpuffen niet meer lukte. Ik moest nu toch wel een aardig eind op weg zijn, toch? Maar helaas, bij de controle om 12.30 uur bleek ik pas vier centimeter ontsluiting te hebben. Één centimeter opgeschoten in 4,5 uur, met al zoveel pijn? Dat kon toch niet waar zijn? Dit ging ik niet volhouden. Vandaar ook het besluit om, tegen al mijn verwachtingen in, te kiezen voor een ruggenprik. Wat voelde dit voor mij als falen, waarom kon ik mij niet afsluiten voor de pijn?

Na nog een uur lang creperen van de pijn, was eindelijk de anesthesist zo ver om mijn ruggenprik te zetten. Ik werd met bed en al, gelukkig samen met de verpleegkundige en Sander, naar de uitslaapruimte van het ziekenhuis gebracht waar de ruggenprik gezet zou worden. Gelukkig was het zover, ik mocht op mijn zij gaan liggen, mijn rug bol maken en rustig door blijven ademen. De plaats waar de ruggenprik gezet zou worden werd eerst verdoofd, waarna de ruggenprik zelf kwam. Dit was een vreemd gevoel, waarbij ik echt schokjes voelde gaan door mijn ruggengraat. Maar als dit ervoor nodig was om van die helse pijn af te komen, dan deed ik dat met alle liefde. Daarnaast kreeg ik er ook nog een katheter bij, want een ruggenprik betekent niet meer naar het toilet kunnen.

De weeën die ik voelde door mijn ruggenprik heen, waren alsnog heftiger dan ik van tevoren had gedacht. Ik wist echt niet meer welke houding ik het best kon aannemen, maar gelukkig waren de echt scherpe randjes van de weeën af. Hierdoor kon ik gelukkig weer op mijn aangeleerde ademhalingstechnieken terugvallen. De ontsluiting vorderde nu gelukkig ook, waarbij ik om 15.00 uur op 6 cm en om 16.20 uur op 8,5 cm ontsluiting zat. Helaas kwam bij het meten van de ontsluiting de inwendige ctg los, waardoor deze nogmaals op het hoofdje van de baby geplaatst moest worden. Met nog een aantal uren heftige weeën te voelen, had ik om 18.30 uur volledige ontsluiting.

Door de heftigheid van de weeën werd in de afgelopen uren besloten de wee-opwekkers iets terug te dringen, omdat het voor mij op een gegeven moment niet meer uit te houden was. Iets wat ze misschien toch beter niet hadden kunnen doen, want mijn weeën vielen weg en ik werd flink slaperig. Ik dommelde nog lekker een paar keer weg, tot het moment dat ze toch besloten de wee-opwekkers weer op te schroeven. Hierbij werd direct de ruggenprik uitgezet en de katheter verwijderd, want om te kunnen persen moet je de weeën goed kunnen voelen.

Rond 20.30 uur werd mij gevraagd voorzichtig mee te persen wanneer ik een wee voelde en een half uur later mocht ik echt actief mee persen. Tegen mijn verwachtingen in vond ik het persen echt verschrikkelijk. Het zou toch juist fijn moeten zijn dat je nu eindelijk iets kunt doen? Maar ik vond het persen echt heel pijnlijk en het leek ook totaal niet op te schieten. Gelukkig vertelde de verloskundige na een tijdje aan dat ze het hoofdje konden zien, onze kleine man zou al behoorlijk wat haar hebben. Op een gegeven moment voelde ik toch dat zijn hoofdje iets verder kwam, maar ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om het laatste stuk door te persen. Ik merkte dat de verloskundige druk bezig was met spullen klaarleggen. Een spuit, een schaar, zal ze dan toch? En ja hoor, tijdens een sterke wee werd een verdoving geplaatst. Geen prettige prik, maar alles voor die kleine jongen. De volgende wee, een snelle knip, precies wat nodig was. Onze mooie zoon Stan werd vrijwel direct na de knip geboren, om 22.34 uur.

Direct werd Stan bij mij op mijn borst gelegd, wat een bijzonder moment. Sander knipte de navelstreng, mét knoop, door en de eerste foto’s werden gemaakt. Ik begon mij licht in mijn hoofd te voelen. Gelukkig lukte het mij meteen om aan te geven dat ik het gevoel had dat ik ging flauwvallen. Het hoofdeinde van mijn bed werd meteen naar beneden gezet, Stan in Sanders armen gedrukt en voor ik het wist stonden er 4 man rondom mijn bed. Er werd een extra medicijn toegevoegd via het infuus om mijn placenta los te laten komen en er werd flink op mijn buik geduwd en in mijn buik geknepen. De verloskundige vroeg mij nog een laatste keer mee te persen, maar ik kreeg dit qua kracht echt niet meer voor elkaar. Ondertussen begon ik steeds meer weg te vallen. “Lisette, blijf je bij ons?”, vroeg de verpleegkundige. Toen begon het tot mij door te dringen, dit is niet goed.

Er werd mij verteld dat we naar de operatiekamer gingen, mijn placenta kwam niet vanzelf en moest operatief verwijderd worden. Dat was het moment waarop ik opgaf. Ik sprak Sander en Stan nog een laatste keer toe, want ik was echt even bang dat ik niet meer terug zou komen. Één van de meest enge dingen die ik ooit heb meegemaakt. Ik zie Sander nog zo hulpeloos staan, met onze pasgeboren zoon in zijn armen. Ondertussen werd ik weggereden, de gangen door, de lift in, naar de operatiekamer. Mijn ogen bleven dichtvallen en van dit gedeelte ben ik ook behoorlijke stukken kwijt. Eenmaal in de operatiekamer opende ik mijn ogen en zag een bekend gezicht. De man die mijn ruggenprik gezet heeft, dit gaf enigszins een geruststellend gevoel. Twee grote, ronde lampen boven mijn hoofd, zoveel mensen, zuurstofkapje op mijn mond, nog een infuus in mijn hand, andere hand ook uitsteken, adem maar goed door en weg was ik.

Het volgende moment waarop ik mij iets kan herinneren, was het moment dat ik teruggereden werd naar de uitslaapkamer. Ik was onder algehele narcose gebracht en de placenta was verwijderd. In de operatiekamer had ik al een zak bloed toegediend gekregen, maar mij werd verteld dat er nu nog 1 toegediend werd, want ik had 1,5 liter bloed verloren. 1,5 liter! Van de 4,5 liter die je als vrouw ongeveer hebt! Het was dus niet gek dat ik echt weg begon te vallen en mij zo slecht voelde. Ook een nieuwe katheter was geplaatst, want opstaan ging voorlopig niet gebeuren. Daarnaast kreeg ik Sulproston toegediend, een medicijn dat wordt gebruikt om de baarmoeder snel te laten slinken. Iets wat ik de komende nacht nog toegediend zou krijgen en waar ik flink allergisch voor bleek te zijn. Één van de eerste dingen die ik vroeg na het ontwaken uit de narcose was of Sander en de baby oké waren. Ja, alles was goed en ze zouden zo snel mogelijk naar mij toe komen.

Om 00.45 uur werd ik herenigd met mijn man en zoon Stan. De eerste nacht met onze zoon brak aan, waarbij gelijk het besef kwam wat ik allemaal gemist heb in die anderhalf uur dat ik onder narcose was. De zogenaamde ‘golden hour’, het weegmoment, z’n eerste flesje en ga zo maar door. Momenten die je nooit meer terug krijgt of in kunt halen. Gelukkig zakt dit gevoel in de loop van de tijd en zorgen ze er in het ziekenhuis voor dat je deze momenten toch nog in een andere vorm mee kunt maken.

Of je de pijn van een bevalling direct vergeet zodra je je kind in je armen hebt? Nee, in mijn geval zeker niet. Maar nu, twee maanden later, weet ik wel dat ik het zo weer zou doen. Want wat voel je veel liefde voor je eigen kindje!