Mijn bevallingsverhaal - deel 2

Nadat we bij 3 verschillende ziekenhuizen werden afgewezen maakten we een plan van aanpak. We moesten sowieso een stuk rijden naar een ander ziekenhuis en daar moest natuurlijk ook plek zijn..

We overlegden kort totdat we opeens werden terug gebeld door het ziekenhuis in onze woonplaats. Er was toch plek! Een verpleegkundige wilde haar dienst verlengen zodat ze ons kon ontvangen, mega lief.

We pakten de spullen en reden naar het ziekenhuis. Bij het uitpakken van de auto had ik door de pijn heen een besef moment; in die maxicosi ligt straks ons kindje! Met onze spullen liepen we naar de verlosafdeling. Ik kreeg een infuus, werd aan de monitor gelegd en gecheckt op ontsluiting; 4 cm. Tot ik de ruggenprik kreeg (zo’n 4 uur later door wisseling van de wacht, administratie en overdracht) bleef ik op deze 4 cm hangen. Toen ik eenmaal de ruggenprik had gekregen was ik zó blij. Ik voelde even geen pijn en kon zelfs even slapen.

Tot ik een uurtje later wakker werd van een pijnlijke kramp aan de linkerkant van mijn buik. De kramp werd steeds erger en ik dacht dat de ruggenprik uitgewerkt was. Ik kreeg een boost aan verdoving en er werd weer gecheckt hoe ver ik was; 9 cm! Die ontspanning had zijn werk gedaan. Echter hielp de boost niet en voelde ik in een klap alle pijn die je voelt bij 9 cm ontsluiting, dat was afzien. Ik vroeg aan de verloskundige hoe lang deze fase kon duren en in al haar eerlijkheid zei ze “dit kan nog wel 2 uur duren”. Ik keek mijn man met wanhoop aan en zei “ik trek dit niet meer!”. Omdat ik zo lag de kronkelen in bed van de pijn konden ze het hartje van de baby niet goed monitoren. Daarom kreeg ons zoontje een schedelelektrode. Omdat ons zoontje mogelijk een hartafwijking kon hebben, vond ik het prettig dat ze hem goed in de gaten hielden.

Op een gegeven moment kon ik niet meer op mijn rug liggen en moest ik zitten. Ik mocht vanwege de ruggenprik niet lopen maar mocht wel op een po-stoel zitten (zo’n toiletstoel waar je eigenlijk liever niet op zit). Toen ik eenmaal zat voelde ik de druk en mocht ik meepersen. Een bizar gezicht; ik op een po-stoel en de verloskundige die tegenover mij op de grond zat met een lamp om mee te kijken. Dat persen voelde beter dan de pijn, ik kon iets doen! Doordat ik een boost had gekregen in de verdoving voelde ik de persweeën niet goed en moest ik mee kijken op de monitor. Af en toe perste ik zonder perswee want hij moest en zou er uit! Toen werd het hoofdje zichtbaar en mocht ik op het bed gaan liggen zodat hij niet geboren werd in een po-stoel (is toch een rare start van je leven).

Na 3 persweeën werd onze zoon geboren en mocht ik hem zelf aanpakken. Hij huilde direct en ik vond hem het mooiste wat ik ooit had gezien. We waren direct super verliefd op het ventje dat er al 39 weken was maar die we nu écht konden zien en ruiken en knuffelen..

Wat een bizarre, pijnlijke maar ongelofelijk mooie ervaring was dit! Gelijk na de bevalling dacht ik; nooit meer weer. Maar inmiddels heb ik mezelf horen zeggen dat ik er wel 28 zou willen.. to be continued dus ;-)