Mijn bevalling; een fluxus postpartum

Alle vrouwen die een kind hebben, hebben een heftige bevalling meegemaakt. Uiteraard is mijn verhaal niet anders...

Het begon rond een uur of 6 in de ochtend

Zouden het oefenweeën zijn? Zou ik het me verbeelden? Ik had geen idee wat weeën waren en wist dus ook niet wat de pijn in mijn buik betekende. Uiteindelijk viel ik na een uurtje weer in slaap.

De pijn bleef aanvalsgewijs aanhouden, maar het was niet onuithoudbaar. Zo rond een uur of half 12 heb ik wel Dave ingelicht. Niet in de verwachting dat hij wist of ik weeën had, maar dan hoefde ik het me niet in mijn eentje af te vragen. Ondertussen was de pijn niet erger of veel vaker geworden, zo om de 10-15 minuten een lichte aanval. Google kon me ook geen duidelijk antwoord geven. Of wilde ik gewoon niet doorhebben dat de bevalling begonnen was?

Een klein uurtje later waren we er toch uit; ons kleintje was onderweg. Zou het dan toch op de uitgerekende datum geboren worden? Morgen, zaterdag de 27e? Een eerste bevalling duurt ten slotte zo'n 24 uur. 

Dave wilde dan ook nog gewoon naar zijn werk gaan. Hij had middagdienst waarvoor hij om 1 uur moest vertrekken. Als het echt menens werd, was hij binnen een half uur thuis. Dat vond ik toch niet zo'n goed plan. Moest ik hier dan de hele dag alleen gaan zitten puffen? Hij belde meteen zijn baas die hem beval thuis te blijven. Hij mocht zich die dag niet op zijn werk laten zien. 

Rond 2 uur in de middag werd het allemaal wat heftiger. De weeën kwamen om de 8 minuten. De pijn werd ook steeds erger. Volgens de instructies mocht je bellen als de contracties om de 5 minuten kwamen en 1 minuut aanhielden. Hoe lang ging dit nog duren? Ik hield het niet meer! We probeerden te timen, maar tussen het begin van twee weeën zat echt langer dan 5 minuten. Ze hielden wel ook langer dan 5 minuten per stuk aan. 

Bel de verloskundige!

Om 20 voor 4 had ik het totaal gehad. Ik had zo'n ontzettende pijn! Hoewel ik altijd had gezegd thuis te willen bevallen, instrueerde ik Dave nu toch de verloskundige te bellen. Ik wilde naar het ziekenhuis, want nog zoveel uur zonder pijnstilling ging ik écht niet redden. Gelukkig was zij er heel snel. Vanaf dat moment ben ik het gevoel voor tijd een beetje kwijtgeraakt, maar ik denk dat ze 10 minuten later op de stoep stond.  

Het eerste wat de verloskundige deed, was me laten puffen. Ik had nooit een 'puf-cursus' gedaan en wist me nu dan ook totaal geen houding te geven. Ik heb me aan Dave vastgeklampt en met de verloskundige samen gepuft. Het hielp ook nog echt! Beetje jammer dat ik door Dave werd uitgelachen. Waarschijnlijk wist hij zich als echte man geen houding te geven.

Tussen twee weeën door moest ik snel op bed gaan liggen om de ontsluiting te checken, want ik kon best al wel eens heel ver zijn. 

"Was het de bedoeling dat je thuis ging bevallen? Je kunt namelijk niet meer naar het ziekenhuis, je hebt volledige ontsluiting". Slik. Er ging op dat moment vanalles door me heen. Voordat ik echter een antwoord had kunnen geven, werd me bevolen nog niet te gaan persen (vanaf het moment dat ze binnen was had ik plotseling persweeën). Alle spullen moesten klaar worden gelegd, de kraamhulp moest nog gebeld worden en inmiddels stond de stagiaire (die wel al ergens in de tussentijd gebeld was) ook voor de deur. 

Na vijf minuten stond ook de eigenaresse van het kraamcentrum in onze slaapkamer. Ze had in eerste instantie iemand anders willen sturen, maar die zou er nooit op tijd zijn. Mij werd uitgelegd wat ik moest doen. Hoe ik mijn knieën vast moest houden, een grote hap lucht moest nemen en dan zo fel mogelijk moest persen totdat de wee over was. De kraamhulp ging ondertussen in de weer met kruiken, doeken, kleertjes en wat er verder nog bij komt kijken. Omdat Dave geen idee had waar alles stond en lag, heb ik hem dit ondertussen allemaal toegeschreeuwd. 

Ergens tijdens het persen voelde ik een enorme warme vloed ergens van onder. Op dat moment heb ik heel hard SHIT geroepen. Ik dacht echt dat ik een hele stroom diarree had laten lopen. Gelukkig werd me verteld dat de vliezen waren gebroken, voordat ik dit hardop kon uitspreken. 
Verder had ik het bloedheet en heeft Dave heel lief af en toe mijn hoofd afgedept. De rest van de tijd heeft hij vooral aan mijn voeteneinde staan kijken.

Om 17.01 uur werd ons kindje, na 36 minuten persen en heel wat geschreeuw en gevloek, geboren en op mijn buik gelegd. Nadat ze helemaal was afgedroogd en zeker was dat ze een goede start had, werd iemand wakker en vroeg wat het geslacht eigenlijk was. Ik wilde dit van te voren niet weten, zodat uiteindelijk de verrassing nog groter zou zijn. Dave wilde het ontzettend graag weten, maar had geen keus ;) Het was een meisje en zou als Izzy door het leven gaan. 

Dave belde beneden met zijn moeder om te vertellen dat ze oma was geworden. Toen hij terug boven kwam, keek hij tegen inmiddels vier bezorgde gezichten aan; de andere kraamhulp was ook gearriveerd. Ik had ruim 1 liter bloed verloren en ze konden niet goed zien waar dit vandaan kwam. Er was al een tampon ingebracht, mijn baarmoeder werd gemasseerd en ik had een aantal shots oxytocine gehad, maar bleef bloeden. 

De ambulance was er binnen 5 minuten

Wat hij al verwachtte, gebeurde inderdaad. De ambulance werd gebeld en stond vijf minuten later al op de oprit. Ik was inmiddels 1,5 L bloed verloren. Er werd een infuus met vocht aangehangen en de vitale parameters werden gecontroleerd. We konden vertrekken. De onderleggers waren allemaal al helemaal volgebloed, dus ik ben met 3 stuks kraamverband in mijn broekje en 2 man ondersteuning de trap afgelopen, de keuken door en de brancard op. Toen ik de voordeur door was, zakte ik bijna door mijn benen. Wat was ik blij dat ik weer kon liggen! De eerste infuuszak was inmiddels leeg en nummer 2 werd aangehangen.

Dave ging met mij mee in de ambulance en Izzy werd door de verloskundigen meegenomen. In de ambulance werd ook mijn moeder gebeld, die we toevallig ook nog eens op dat moment passeerden met de ambulance. Het scheelde niet veel of zij kon ook afgevoerd worden, zo in extase was ze.

Tegen de tijd dat we bijna bij het ziekenhuis waren stond het verkeer volledig vast. Het was spitsuur en overal in de buurt waren omleidingen. Het laatste stukje ging dan ook het zwaailicht nog even aan. Toch wel een apart gevoel, als je er zelf in ligt!

Dat moest gehecht worden

In het ziekenhuis werd ik onthaald door twee super lieve verpleegsters. Ik bloede nog steeds en ze ondernamen dan ook meteen actie; ik moest gehecht worden. Het bleek dat ik inwendig gescheurd was en ook nog eens in mijn kleine schaamlippen. 

Het hechten hiervan is de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Uiteraard werd ik eerst verdoofd. Twee verschrikkelijke prikjes per verdoving. Jammer dat deze niet echt hielpen. In totaal heb ik 8 hechtingen gekregen. Per stuk erger dan alle pijn van de bevalling bij elkaar. Al met al was ik 2L bloed verloren en had dus een fluxus postpartum gehad.

Gelukkig was het alsnog vrij snel klaar en kon ik me om mijn kleine meisje bekommeren. Ze had maar 5 minuten op mijn borst kunnen liggen en had haar eerste voeding al via een spuitje gehad omdat ze een lage temperatuur had. Ik kon op dat moment even zelf niets. Door alle commotie rondom mij werd ze ook pas in het ziekenhuis gewogen en gemeten. 

De opa's en oma's hadden zich al op de gang verzameld. Dit kreeg ik tijdens het hechten ook al van één van de verpleegsters te horen. "Er staat een vrouw met bril op de gang die helemaal uit haar doen is". Dave en ik waren het er al snel over eens dat dit mijn moeder moest zijn.

Toen ze uiteindelijk met z'n vieren de kamer binnenkwamen, brak ik. Toen stroomde er voor het eerst een traantje over mijn wang en besefte ik wat er gebeurd was. 

De eerste foto's werden gemaakt en na een beschuitje met roze muisjes was het voor hen al vrij snel weer tijd om te gaan. Eindelijk even rust en tijd voor ons drietjes. Wel werd ik nog even gewassen zodat de ergste straaltjes bloed van mijn benen af waren. Mer de aardige verpleegsters hebben we ook nog gegrapt over het feit dat ik zelf ook liever aan de andere kant van het bed stond.

's Avonds heeft Izzy voor de eerste keer aangelegen, maar niets gedronken. Dat heeft ook nog wel een aantal dagen geduurd voor ze uiteindelijk goed wilde zuigen. Na de voeding, of poging hiertoe, werd ik aangestuurd om te plassen, anders kon mijn baarmoeder niet krimpen en dat was in dit geval alles behalve handig. Met ondersteuning lukte het me om op de po-stoel naast het bed te komen. Weer heb ik ontzettend gevloekt. Wat brandde dit! Kuthechtingen...

De volgende dag mocht ik naar huis als mijn Hb tenminste 5,5 was. Het bleek 5,3, maar met een receptje voor 3 maanden ferrofumaraat mocht Dave me toch komen ophalen. Volgens mij heb ik 3 pilletjes hiervan geslikt, wat een rotzooi.

Met Izzy ging alles heel goed, ze dronk alleen niet echt fantastisch. Gelukkig lag het niet aan mijn productie en heb ik flink kunnen kolven. Ik zelf had wel behoorlijk last van de hechtingen. Toen ze na 5 of 6 dagen er uit mochten, was ik dan ook ontzettend blij. Eindelijk zou ik weer normaal kunnen zitten! Mooi niet. Twee dagen erna ging het enigszins, maar wat heb ik de eerste week een last gehad. 

Daarbij kon ik nog steeds amper staan zonder licht in mijn hoofd te worden. Ook dat ging na een week alweer een stuk beter en toen heb ik ook een eerste rondje met haar kunnen lopen. We hadden al veel kleertjes gekregen, maar ik wilde nu zelf ook wel een iets roze kopen. Tot nu toe was het allemaal in unisex kleuren geweest. Daarbij wilde ik haar natuurlijk ook aan de hele wereld showen. 

Na een week of 3 was ik alweer bijna de oude. Het trekkende gevoel van onderen was zo goed als weg en na 3,5 week ben ik weer begonnen met werken in de bioscoop waar ik naast mijn studie nog altijd werk. Het vloeien heeft wel 9 weken aangehouden in plaats van de 4-6 weken wat gebruikelijk is.

Inmiddels zijn we alweer ruim 9 maanden verder, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Waarschijnlijk ga ik het ook nooit vergeten. Die dag, 26 september 2014, waarop mijn ouders 33 jaar getrouwd waren, is één van de mooiste uit mijn leven ;)