Mijn bevalling..

Al jaren had ik een kinderwens, maar de juiste partner kwam ik maar niet tegen.

Tijdens de 1e lockdown van corona heb ik, na lang wikken en wegen, besloten om het traject in te gaan tot bam, bewust alleenstaande moeder. In juli het eerste gesprek gehad in het Erasmus mc met de arts, vervolgens inwendig onderzoek en nog wat gesprekken, o.a. met een maatschappelijk werkster, kreeg ik groen licht. Mijn verhaal (casus) werd meegenomen in een vergadering met meerdere ervaringsdeskundige, waaronder (kinder) artsen en psychologen. Zij beslissen dan, samen met de mening van de arts en de maatschappelijke werkster, of je mag starten met het traject. Lang verhaal kort, maar ik mocht dus starten.

In december mijn 1e iui poging, in januari mijn 2e en in maart mijn 3. Deze waren alle 3 van dezelfde donor. Helaas. In april 4 nieuwe rietjes besteld van een andere donor en in mei m'n 4e iui gehad. Helaas. Dit gaat je niet in de koude kleren zitten en heb mezelf een tijdje rust gegeven. In oktober voor iui 5 en ja hoor, het was raak!

Mijn zwangerschap verliep verder goed, was veel misselijk en helaas kan ik door mijn maagverkleining niet meer overgeven. Dat waren wel echt hele nare momenten want de drang was er wel, maar er kwam niets. 

Met 26 weken kreeg ik ineens erge buikpijn. Ben eerder naar huis gegaan van mijn werk en de verloskundige gebeld. Ik moest eerst even douchen van haar om te kijken of de pijn minder werd. Helaas. Bij de controle voelde ze 2 cm ontsluiting. Ik in paniek, had nog niets klaarstaan, mijn vader was op dat moment zelf voor controle naar het ziekenhuis en mijn broer moest een stuk rijden eer hij hier was. De verloskundigen (het waren er 2, 1 liep mee met de rondes om de andere, tevens zwanger, te vervangen) vonden het toch te gevaarlijk en hadden ondertussen al de ambulance gebeld. Gek wat er dan allemaal door je hoofd heen schiet....maxicosi mee, kleertjes voor de kleine mee. Totaal niet relevant, gelukkig waren de verloskundigen erg duidelijk en wezen me op wat dingen waardoor ik weer wat logischer na kon denken. Toch staat dan ineens die ambulance voor je deur, nieuwsgierige buurtbewoners....met zwaailichten en sirenes werd ik naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht, voornamelijk omdat het woensdagmiddag was en knetterdruk op de weg.

Eenmaal daar bleek het gelukkig niet zo te zijn (het lag allemaal wat raar binnenin, dus het was niet gek dat de vk onstluiting voelde)maar schrokken ze wel van het hartslagje en werd ik klaargemaakt voor een keizersnede. Wat een emoties komen er dan naar boven. Wel, niet, wel....26 weken....pfff

Uiteindelijk liet de kleine man zijn goede hartslagje weer horen en was de angst weg. De pijn helaas niet, dat duurde nog wel een week of 2, waarschijnlijk was het een maagzweertje.

4 dagen voor de  uitgerekende datum voelde ik de kleine man minder en de vk had me op het hart gedrukt om te bellen. Ze kwam dan ook, maar vervolgens moet ze je doorsturen voor een hartfilmpje. Gelukkig kon mijn schoonzusje mee en na een paar uur aan de monitor te hebben gelegen, de kleine was erg rustig, mocht ik weer naar huis. 

De volgende dag voelde ik hem iets meer, maar omdat ik nog niet wist of hij ingedaald was en ik het nog niet helemaal vertrouwde, ben ik weer terug gegaan. Nu alleen. Maxicosi en tas in de auto. Zijn hartslag was eigenlijk te rustig voor wat het zou moeten zijn. Toch was het goed genoeg en mocht ik weer naar huis. 

Een dag later voelde ik niets meer, mocht gelijk komen en weer aan de monitor gelegd. Weer duurde het even, maar nu werd de beslissing genomen dat het beter zou zijn om te gaan inleiden. Dat kon vanwege de drukte alleen die middag. 

Gelukkig had ik alles mee, al had ik hier geen rekening mee gehouden. Ballonnetje werd ingebracht en 2 en en half uur later floepte hij er alweer uit. Ik voelde in die tussentijd al behoorlijke weeën en toen die ballon eruit was, was het weer over en niets aan de hand.

De volgende ochtend werd ik weer aan de monitor gelegd, werden m'n vliezen gebroken (wat een enorme plons!) En kreeg ik weeenopwekkers. Ik kreeg weeën, maar het hartslagje van de kleine man reageerde er niet goed op. Eigenlijk wilden ze wat bloed uit het hoofdje van hem halen om te kijken wat z'n zuurstof gehalte was, maar daar had ik nog te weinig ontsluiting voor. 

Conclusie: het zou beter zijn om hem met een keizersnede te halen. Alleen was er een probleem: er was geen ruimte. Gelukkig kwamen ze al snel met de oplossing: ik zou bevallen in de brandwondenoperatiekamer, iets wat nog nooit gedaan was. Dus veel bekijks en wat een mensen zijn er dan hoor zo'n ingreep nodig zeg!

Ikzelf ging door een rollercoaster, gelukkig was m'n schoonzus er al die hele ochtend bij. Ook waren er hele lieve meelevende artsen en verpleegsters.

Uiteindelijk werd Joa, een dag voor de uitgerekende datum, geboren in het Maasstad ziekenhuis. Hij was even stil, maar liet zich op de onderzoekstafel gelukkig snel horen en mocht heerlijk bij me komen liggen terwijl dat ik dichtgemaakt werd. Zeker een uur lang. Eenmaal op de kamer aan de borst geprobeerd en dat ging best aardig met wat hulp van die lieve verpleegsters.

 

Ik had besloten om een paar nachtjes op te knappen in het kraamhotel, waar ik de verzorging kon krijgen die ik thuis in mijn eentje niet had. 

Maar helaas. Ik kreeg een extra cadeautje, genaamd covid. Ik moest dus na 48 uur in het ziekenhuis naar huis ipv het kraamhotel.

 Geen hulp als ik 's nachts mijn zoon moest aanleggen en verschonen.  Het was verschrikkelijk! 

Gelukkig was mijn vader er wel om mij overdag te verzorgen als in eten en drinken geven en overdag kreeg ik (ook gehalveerde uren ivm corona) hulp van een hele lieve kraamvrouw.

Maar Joa en ik hebben het geflikt! 

Toch is het me niet allemaal in de koude kleren gaan zitten en zal ik, o.a. hiervoor en nog wat oud zeer emdr krijgen waarvan ik echt hoop dat mij dat gaat helpen.

Vandaag is Joa alweer 7 maanden geleden geboren en helaas heb ik sinds de 6e week pijn in mijn lichaam. Overal, soms zo erg dat ik mijn bed bijna niet uit kan. Maar ik moet wel voor die kleine knul. Dacht eerst dat het van de keizersnede kwam, dat het psychisch was of dat ik te weinig bewoog. Van de week toch maar bloed wezen prikken en nu kwam daaruit dat ik een traag werkende schildklier heb. Dat komt vaker voor na een zwangerschap, maar alsnog heb ik een doorverwijzing gekregen voor de internist en heel eerlijk: ik hoop zo dat het daar van komt en dat het mbv medicatie opgelost kan worden! Dus op naar een nieuwe periode vol onderzoeken en emdr, maar dat alles met een schat van een zoon die het fantastisch goed doet!♡

Lees ook: Mijn man is vannacht vreemd gegaan