Mijn baarmoeder scheurde tijdens de keizersnede

Negen maanden geleden op 4 september beviel ik van mijn fantastisch mooie zoon Felix. Na een hele fijne zwangerschap van 40+2 werd ik zaterdags ingeleid met een ballonnetje. Ik had verwacht dat ik die dag wel weer naar huis mocht om af te wachten, maar zowel mijn hartslag als die van Felix werd veel te hoog en moesten we blijven. Ik had niks mee maar alles stond klaar thuis, dus Casper kon alles zo ophalen. Het was een raar dubbel gevoel, dat ik niet meer naar huis zou gaan zonder baby, ik had mij hier niet op ingesteld maar iedereen was gelukkig erg aardig om mij heen. Zondags kreeg ik te horen dat de verloskamers vol waren dus moest ik nog een dag in het ziekenhuis blijven, en maandag was het dan eindelijk zo ver. Om 6 uur in de ochtend zat ik er klaar voor, Casper was die nacht blijven slapen en samen mochten we naar de verloskamer toe.

Ik kreeg een infuus en ze gingen mijn vliezen breken. Vanaf dit moment ging eigenlijk alles fout. Het lukte niet om mijn vliezen te breken en het deed mij erg veel pijn. We moesten wachten op de volgende verloskundige die de shift overnam. Deze verloskundige lukte het ook niet, en opnieuw had ik erg veel pijn. We hebben toen besloten om een elektrode op Felix zijn hoofdje te plaatsen en om ook op deze manier mijn vliezen te breken. Dit lukte gelukkig wel, maar er was wel te zien dat Felix in het vruchtwater had gepoept, en dus werden we extra in de gaten gehouden. Casper ging nog even naar huis om onze huisdieren eten te geven en nog wat spullen op te halen, maar na een uur begon ik al erg heftige weeën te krijgen en mijn lichaam begon uit zichzelf al te persen. Op zo'n moment denk je dat het zo hoort, want ja als je nog nooit bent bevallen weet je niet wat je moet voelen. Ik kreeg een echo om te kijken of Felix goed lag, zijn hoofdje lag niet goed voor de uitgang, hij lag te ver met zijn hoofdje naar achteren. Dit was schijnbaar niet iets om zorgen over te hebben want er werd niks mee gedaan. Ik heb toen een tijd onder de warme douche gestaan, de verloskundige vroeg of alles wel goed ging, toen ik zei dat ik moest persen werd dat eigenlijk genegeerd.
Eenmaal terug op bed werd alles steeds erger, ik had geen enkel tijdsbesef meer. Zo nu en dan kwam de verloskundige kijken of ik wel goed pufte, maar mijn ontsluiting bleef maar hangen op 4 centimeter.Toen het echt niet meer ging kreeg ik een ruggenprik, deze werkte voor een uurtje maar daarna kwam de pijn weer volledig terug .Om een uur of 9 in de avond werd ik nog een keer gecontroleerd, helaas geen verbetering, misschien moesten we gaan nadenken over een keizersnede. Toen ze weg liep zei ik tegen Casper misschien, moeten we dat nu maar doen, ik ben uitgeput hoe moet ik dat kind er nog uit krijgen. Ik drukte op de knop en gaf aan dat ik de keizersnede wou, en dan is opeens ook alles snel geregeld.
Ik werd de OK in gereden en het team stond al klaar, Casper zou er zo aankomen. Ik werd klaar gelegd en mijn lichaam bleef maar trillen. Casper kwam naast mij zitten en was ook zichtbaar nerveus. En dan zijn ze druk bezig, je voelt het maar je voelt geen pijn. Op een bepaald moment voelde het alsof ik in de achtbaan zat en toen hielden ze Felix in de lucht, een klein bebloed mannetje die zachtjes zijn vingertjes even bewoog. Hij moest een beetje zuurstof krijgen om bij te komen, maar al snel kwam hij bij mij liggen met grote ogen.

En dan verwacht je dat het langzaam achter de rug is, maar het duurde en duurde. Ik kreeg opeens allemaal vragen of ik eerder aan mijn baarmoeder was geopereerd of dat ik een bindweefsel ziekte had of endometriose. Dit had ik allemaal niet en begon mij langzaam zorgen te maken. Op een bepaald moment hoorde ik ze zelfs videobellen met een andere arts. Het bleek dat mijn baarmoeder op drie plekken gescheurd was, iets wat bijna nooit voor komt. Na bijna anderhalf uur hechten was het dan eindelijk achter de rug. Onze ouders stonden ons op te wachten om snel even te kijken. Alles was zo onwerkelijk. Rond 23:30 stond Casper met de verpleegster Felix aan te kleden en kregen we dan eindelijk beschuit met muisjes. Ik was helemaal op.

De volgende ochtend kwam de verloskundige langs om het een en ander te bespreken. Ze legde uit wat er precies was gebeurd, mijn baarmoeder was gescheurd op drie plekken en ze wou verder onderzoek doen naar hoe dit was gekomen, ze had tijdens de operatie biopten genomen. Ik werd doorverwezen naar het UMCG naar een arts die gespecialiseerd is in bindweefsel aandoeningen. Ook kreeg ik deze ochtend een echo van mijn nier, ze hadden diep moeten hechten en waren bang dat ik misschien nier schade zou hebben. De echo was vreselijk pijnlijk, er moest wat op mijn buik gedrukt worden en dit was heel vervelend.
Langzaam kwam het besef binnen van wat er allemaal was gebeurt, hoe heeft alles zo dramatisch kunnen verlopen, ik voelde me een beetje mislukt. Maar ik was zo dankbaar dat alles goed ging met Felix en dat het met mij ondanks alles ook goed was. Wat zou er wel niet gebeurd zijn als ik niet op tijd de keizersnede had gekregen of dat mijn baarmoeder gescheurd zou zijn tijdens het persen. Soms krijg ik daar nog steeds de rillingen van.

Gelukkig ging mijn herstel goed en konden we 3 dagen na de bevalling naar huis. Het herstel was vreselijk pittig, maar elke dag voelde ik mij wat sterker. We hadden een lieve kraamhulp, Chantal deed alles voor ons. Felix was een lieve rustige baby, hij huilde alleen als er wat was, en dit is eigenlijk nog steeds zo. Het is een heel zacht jongetje. Wel merkte ik dat ik moeite had met de hechting, soms hoorde ik hem huilen maar het besef dat het mijn kind was was er niet altijd. Dit heeft wel een maand of drie geduurd voordat dat echt goed was.
Vaak op momenten dat ik rust nam kwam alles weer boven, het herbeleven, en het afvragen wat als. Ik denk altijd, ach komt wel goed, maar het was niet verkeerd geweest om hierbij wat hulp te vragen.
De weken er na gingen steeds beter, mijn herstel ging best goed en probeerde elke dag een stukje te wandelen. Op bepaalde plekken bleef het pijn doen. Mijn zij en mijn darm bleven drama. Uiteindelijk ben ik dan ook met mijn pijn naar de dokter gegaan, het bleek toch dat ik littekenweefsel had rondom mijn nier, hierdoor stond er constante druk op mijn nier, en dat doet erg pijn. Ze hebben een inwendige katheter geplaatst om mijn urineleider op te rekken, mocht dit niet helpen krijg ik een kijkoperatie om het weefsel weg te halen. Voor mijn darm staat een afspraak gepland. Vanwege mijn pijn werk ik nog steeds halve dagen, ik ben veel moe. Ik hoop dat na alle onderzoeken dit ook eindelijk beter gaat. Ik ben een positief mens, dus tuurlijk komt het goed.

Als ik terugkijk op mijn bevalling nu negen maanden later voel ik verschillende emoties, van dankbaarheid tot aan verdriet tot aan blijheid. Ik had het mij zo anders voorgesteld. Gelukkig belde de arts laatst dat ik geen bindweefselaandoening heb, dat was een hele opluchting.
Zelf denk ik dat dit alles is gekomen door de weeën opwekkers, uren lang heeft mijn lichaam lopen persen, ik denk dat de boel daardoor kapot is gegaan. Het was in ieder geval dikke pech. Onlangs heb ik gemerkt dat mijn bevallingstrauma toch nog erg hoog zit. Ik kreeg een paniekaanval in het ziekenhuis vanwege een ruggenprik, ik schrok hier zelf best van. Ik ga daarom alsnog hulp zoeken bij het verwerken van alles.

Al met al is Felix het beste wat mij is overkomen, met de hechting is het helemaal goed gekomen gelukkig. Elke dag is een feestje met Felix, ik geniet zo van hem, helemaal nu hij steeds meer kan. Hij lacht en brabbelt er op los, het is zo’n heerlijk blij ei. Casper en ik doen het super goed samen als ouders al zeg ik het zelf. Het is ook zo fijn om te zien hoe zo’n fijne band Casper en Felix hebben.
Op naar baby 2! (Grapje, voorlopig nog even niet)