Jessy&Me De zwangerschap en ontdekking voorkeurshouding

Zoals ik in m'n voorstelblog schreef wil ik de bekendheid van craniosynostose vergroten. Daarom wil ik bij deze blog beginnen bij het begin en dat is de zwangerschap.

Doordat de vader van Jessy en ik al uit elkaar waren voordat ik erachter kwam dat ik zwanger was kreeg ik ook nog te horen dat hij naar de andere kant van de wereld zou verhuizen dus ik er de gehele zwangerschap alleen voor zou staan. Tijdens de zwangerschap werkte ik nog meer dan fulltime, verbouwde ik mijn huis en had ik continue ruzie en discussies met haar vader over de mail. Door al deze punten bij elkaar werd de stress me teveel en gebeurde hetgeen waar ik zo bang voor was.

Toen ik 23 weken zwanger was en de trap op liep bij mijn werk kreeg ik ineens hele erge steken in m'n buik. Na een kwartiertje te hebben gezeten begon het steeds meer pijn te doen en was het op een gegeven moment zo erg dat ik de steken weg moest puffen... Dit waren toch geen weeën dacht ik nog dus ik belde voor de zekerheid de verloskundige en legde alles uit.

Haar eerste reactie was "Wat doe je nog op je werk joh! Snel naar huis jij, ik kom eraan". Zo gezegd zo gedaan dus ik ben snel naar huis gereden en daar stond mijn moeder me al op te wachten. Niet veel later kwam de verloskundige en kreeg ik een inwendig onderzoek op de bank. Mijn grootste angst werd werkelijkheid want de verloskundige voelde haar hoofdje al en ik moest snel naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd en zakte de weeën opeens weer waardoor ik ontzettend opgelucht was. Ik geloof in waarschuwingen en ik geloof ook dat dit mijn eerste en laatste waarschuwing was. De gynaecoloog was kort en bondig "jij houd tot je bevalling rust". Huilend gingen ik weer naar huis met mijn moeder want ik voelde me schuldig. Schuldig tegenover m'n werk, m'n familie die me echt moesten helpen met de verbouwing en vooral schuldig tegenover m'n kleine frummel dat ik het zover had laten komen.

Doordat dit gebeurd was, was Jessy al ingedaald en is ze in de rest van de zwangerschap niet meer gedraaid. Tijdens de groei-echo's kwamen we erachter dat ze ook nog eens te weinig groeide en niet genoeg voeding binnen kreeg via mijn placenta en navelstreng. Elke dag moest ik op en neer naar het ziekenhuis voor een scan en lag ik een uur aan de monitor. Elke dag werd er dus ook een afweging gemaakt of ze nog mocht blijven zitten. Gelukkig groeide ze nog mondjesmaat dus mocht ze blijven zitten tot de 39 weken.

39 weken! Dit had ik nooit durven dromen en werd ik dus ingeleid. De bevalling ging ontzettend snel en m'n kleine meisje woog 2500gr en was 48cm lang. Doordat ze dus al zo vroeg was ingedaald zagen we de weken erna gelijk iets opvallends.... Ze had een sterke voorkeurshouding.

In mijn volgende blog kan je lezen wat we hebben gedaan aan die "voorkeurshouding" en hoe we in de medische molen zijn beland.

Veel liefs,

Jessy en Kyra